POEMË PËR DËSHMORIN BESNIK MUSË LAJÇI

Xhemail Peci

POEMË PËR DËSHMORIN

BESNIK MUSË LAJÇI

(Në përvjetorin e rënies heroike)

                                                    ‘Sos për mua e sos për ti,

                                                    Po për gjithë Shqipëri!’

                                                               (Këngë popullore)

Besnik Musë Lajçi: Ushtar i Atdheut, Dëshmor i Kombit

Gjithomonë të kam dashur për bardhësitë e tua atdhe

të kam dashur për shpresat që ke ushqyer tek ne

për ëndrrat dhe për idealet

për rrugëtimin tënd të gjatë me burrat si lisat

në furtunë e në tribunë

që shkëmbin kishin për shtrojë

fushën për mbulojë

e për supe kishin malet

Gjithmonë të kam dashur për horizontet e tua atdhe

për plisat si kreshtat e bardha

për nënat shamibardha

Gjithmonë të kam dashur Rugovë

për bjeshkët e larta për këngët tek vatra

për të bardhën e shallit bartur mbi kokë

për betimin e burrave me moshë të thyer

pasha qiell e pasha tokë

për sofrën e shtruar me besa-besë

me bukë me kripë dhe me zemër

për çdo votër e për çdo sofër

Çelë Shabanin e Sokol Çelën

Nure Kurtin e Kurt Asllanin

Rexhë Avdinë e Sadri Bardhin

Jashar Hoxhën e Ker Sadrinë

Kadri Bajrin e Zhuj Selmanin

Sak Faslinë e Bekë Hysenin

Kajë Galjen e Bege Maliqen

për çdo emër e për çdo zemër

që ngriti lart lavdinë dhe krenarinë tënde

që me gjakun e kulluar treguan të kujt janë këto vende

për çdo pushkë që nxore nga frëngjitë e kullave

për çdo këngë që nxore krojeve dhe gurrave

për çdo ninulë që nëna më thuri me shqipen mbi djep

për opingat e burrave që lëshonin kushtrimet

mbi çdo gurë e mbi çdo shkrep

Të kam dashur Rugovë ti shtizë prej gjaku

ti sofër dardane ti sopotare e kombit

ti kënga e lahutarëve me moshë plisash

ti rreze dielli në telat e çiftelisë

ti pushka top e Sak Faslisë

ti epika legjendare në dyvargëshin

e qëndisur për Zhuj Selmanin

kah len dielli e praron hana

Zhuj Selmanin s’e ban ma nana

Të kam dashur për lokemadhet që bartin shamitë e bardha mbi kokë

për lutjet e tyre drejtuar qiellit për bekimet dhe urimet e tyre mbi tokë

ku ti gjithmonë mbete më e dashura më zemërbardha e më e shtrenjta

e ku kënga e gjakut gjithmonë mbeti frymëzim brezash e më e shenjta

Gjithmonë kam dashur të eci gjurmëve të gjakut tënd atdhe

gjithmonë kam ëndërruar të eci nëpër shtigjet e bardha

të bardha si kreshtat e tua të bardha si legjendat e tua

të bardha si zemrat e nënave dhe si këngët e ninulave

si paja e nuseve arkave e si qëndismat e lirisë majave

Gjithmonë kam dashur të shkruajë për dashurinë tënde Rugovë

kam dashur të të falë dritë lirie në çdo kilometër katror

kam dashur të flas me ty mëngjeseve dhe muzgjeve

agimeve dhe mbrëmjeve shtigjeve dhe monopateve

kam dashur të përshëndes si ushtar në radhë të parë

gjithmonë zemrës të kam thënë se të kam nënë

dhe se gjithmonë më kë thënë të kam djalë

pastaj të kam puthur në sy dhe më ke puthur në ballë

sepse gjithmonë eshkën e mbajtur e ke ndezur strall

sepse gjithmonë bjeshkët i kemi pasur cak e hequr mall

E kur mbi tokën e stërgjyshit dhe votrën e gjyshit

u sul në lukuni llava e çartur e ujqërve të Ballkanit

kur lubi e kulçedra t’u sulën prapë me zjarr e me çelik

në damarët e zemrës toka bujare e gjakut më thirri vrik

e ndjeva përshpëritjen tënde dhe prushin e buzëve tua

e ndjeva ritmin e këngëve epike që të rrjedhin si krua

buzët të ishin bërë shkrumb nga zjarri që përvëlonte

e bjeshkët po bëheshin gati për flakën që do përcëllonte

ti na pe drejt në sy e ne forcë morëm prej truallit jetik

në një ligjërim lirik u hap një sfond i ri epik

dhe kur radha më erdhi mua ti zemrës më thirre

BESNIK

Gjithmonë të kam dashur të tillë Rugovë

brinjë e trupit tonë e digë e pathyer për Kosovë

veshur tirq e xhamadana plis mbi kokë e armë kreshnike

prushin tënd mbjellur në çdo zemër e zemrat troje etnike

gjithmonë një zog të shenjtë e mbajtëm në zemër Rugovë

e këngët e trimërisë të ngritën shqiponjë e qiellin tënd Kosovë

Sa herë kam dalur në Pepaj dhe sa herë që jam ndalur

kam folur me ty dhe me ato bukuritë e tua jam çmallur

sa herë kam soditur majat e bjeshkëve të larta e krenare

bjeshkët i kam pyetur për heshtjen e tyre që flet si dëshmitare

pastaj kam rrugëtuar nëpër shtigjet e tua kam folur me qiellin

me ëndrrat e tua kam folur dhe kam buzëqeshur tok me diellin

Të kam dashur atdhe edhe kur të quanin amfiteatër tragjik

jo më pak të kam dashur edhe ty Rugovë

kur shallin e bardhë e bartje si qefin mbi kokë

gjithmonë njëlloj të kam dashur Rugovë

për ecjen tënde krenare dhe madhështore

për besa-besën mos ma shkel barin mbi vorre

kur ecje si Laokonti mes gjarpërinjve

mes sprijave shëllirave e hijenave mes hijeve

rrethuar me thonjtë e shtrigave e nëperkave

si thonjtë e magjistricave në tragjeditë e Shkespirit

tek suleshin pas çdo konference përmbi vijat e kufirit

të kam dashur për perlat e tua për ujëvarat e bjeshkëve

për mitet dhe legjendat për këngët e lahutave

të kam dashur për zanat dhe shtojzovallet

të kam dashur për këngët dhe për vallet

për gjuhën e shpatave dhe të jataganëve

për sfidat ndaj shtatë krajlive e katallanëve

Gjithmonë të kam dashur për këngën e të gjitha këngëve atdhe

për qiellin që gjuan me rrufe për tokën që mbolli farën e plumbave

për pishtarët e dritës që ndezi babai në nderim të breznive orëmira

dhe për ninulat që këndoi nëna burrëreshë në fjalët me trëndafila

se kur i thanë Haso Topullit Çerçizi kishte ra asaj nuk iu pa loti

e as Nëna Ajshe për djemtë nuk qau bekim i bardhë që u fali Zoti

Në gurrë të frymëzimit gjithmonë kam dashur të ta falë lavdinë

sepse e kam ditur se në rrasë të harresës ka dhe asi që ta kanë zilinë

kam dashur të të thurja vargje me rima i pasionuar pas letërsisë

e në vend të tyre ta fala gjakun unë biri yt Besnik dëshmor i lirisë