TROKTHI I KUAJVE
Në Luginën e Verdhë, një tufë kuajsh vrapojnë përnatë. Deri tek “Bishti i Zhurit” dëgjohet trokthi i
tyre!
Kur bie nata dhe hëna e shtynë përkëdhelisht
errësirën, në Luginën e Verdhë, përsëri dëgjohet trokthi i harbuar, i tyre.
Hija e tyre i harbohente ata kuaj...nuk kishte
kalorës t’i urtonte!
***
Sot.. trokthi i tyre ende rreh, si nje ritëm i
vjetër në zemër të kohës. Rendja e tyre
drejt zhurmave të jetës, simbol i abstraksionit rutinë!
...Nëpër ëndrrën e natës dy bashkëshortë ndjekin trokun e atyre
kuajve! Nën hënën kuqashe, këngët e natës kumbojnë dhe pemët u duken të
bardha.
Në këtë bardhësi shturret historia e tyre, shturret nën trokun e kuajve
që, a e dinë vallë se ku shkojnë?!
Vetëm rendin e rendin si të harbuar...
Rëzë Luginës së Verdhë shtëpitë shpërndahen
parregullsisht. Errësira i mbështjell nën petkun e saj, sikur kërkon të fsheh
brenda tyre misterin e vetë jetës. Aty, diku
është shtëpia e dy bashkëshortëve.
Njeriu duhet të mendojë dhe të kërkojë nëpër erërat, që herë e joshin e herë e shtyjnë
drejt rrugëve të fatit. Ajo që më dha
shtysë ta rrëfej këtë ngjarje është habia ime se pse çuditen gjinkallat, që në
apartamentin e dy bashkëshortëve bashkjeton dhe “miku i ngushtë” i gruas...?!
Shtëpia ku jetojnë dy bashkëshortët dhe “ai”, është një guackë mendimesh!
Vërtetë ata jetojnë në një peisazh
romantik...plot murrizash1),
poshtë deti që llamburit natën.
Apartamenti i
tyre, është streha ku bashkjeton edhe ai , i “dashuri” i gruas...
Dhe hëna,
deshmitarja e tyre, rri e vështron syçelët, madje edhe ngjyrën ua ndryshon çdo natë; dhomat e ambjentet përrreth veshin petkun e
kameleonit.
Shtëpisë i mungojnë vetëm pikturat dhe kjo e ka
një arsye...
Vetë ajo shtëpi është një pikturë me përmasa të mëdha. Nga miqtë e ëndërrave,
pikturat e tjera janë të tepërta dhe kuptohen
si qënie të pafajshme, të
fshehura nëpër mure...Po të vendoseshin dhe tablo me piktura të ndryshme, ato
do t’ua trazonin shumë fantazinë banorëve
të asaj shtëpie.
***
Kjo rrëfenjzë
u dëgjua një natë vere, kur gruaja e shtëpisë, ulur në prehrin e të
“dashurit”, pranë dritares së hapur, nën
kënaqësinë e trokthit të kuajve, bashkë me frymëmarrjen e zërin që i dridhej,
ngulmoi të thoshte:
-I dashur! ...Unë e di, ti e sheh jetën dhe mua
nga lartë..! Sensin për t’i parë
gjërat me vetëdije nga lart, unë e gjej
dhe e prek në përhershmërinë pranë meje si domosdoshmëri shpirtërore!
...Dhe pse jam
një grua në të pesëdhjetat, e ndjej veten ende përgjysëm. E plotë jam në ato çaste, kur të dyve na pushton
mbrëmja...e bëjmë dashuri. Dhe të veçantat që ruaj në mëndje e shpirt, janë ato
ngjarje që kemi përjetuar netëve të
gjata, kur dimëronim bashkë. Por
shpesh, sjell në kujtesë çastet e gëzueshme dhe intime të jetës
bashkshortore. Asnjë ditë nuk na kanë
munguar buzëqeshjet!
I dashur!
Në jetën time ka hapsirë edhe për dashurinë
tonë... Ajo është një det ndjenjash të fuqishme, të cilat nuk i mposhtim dot.
-A e di ti, sa zgjasin ëndrrat?
-Hëmm...,
mendoj se ëndërra ka jetë, aq sa era e lules që ti adhuron, a nuk është kështu? Po ti, lulja ime, je në
kohën e ripërtërritjes. Ashtu si statujat e ftohta i ngroh dielli, edhe ne i
harrojmë dhimbjet kur jemi bashkë e bëjmë një jetë...!
-Unë jetoj me ty, kudo që të jem, unë jam pranë teje!
Diku kam lexuar diçka interesante,-i thotë
gruaja të “dashurit”, që, “seicili çmendet sipas mënyrës së vet për
dashurinë”... kështu që, im shoq
dëshiron, që unë të jem gjithëmonë grua femërore. Ai lumturohet nga kurthet e bukurisë
sime, që kanë qindra pamje për shpirtin
e tij entuziast.
Netëve, kur edhe hëna derdh
ngjyra të forta në dhomën e fjetjes, ne
tërbohemi e nëpër shtratin e fantazisë, thithim aromën e përkëdhelive e ndjejmë
trokthin e dashurisë thellë brenda nesh,
që godet në kraharor vrullshëm si rendja e kuajve, të lirë e të pa
fre... Zgjohemi të frymëzuar nga një
natë e paharruar dhe trokthi i kuajve shtrohet disi. Mundohemi të dallojmë,
se cili prej tyre e ka më të gëzueshëm tingëllimën e trokut..., qimekuqtë, apo të bardhët?!
***
-I dashur!
Nuk është çudi, se burri im po hap një dritare
të re në jetën e tij. Sot është më i pjekur e duarëplotë për jetën nga sa e kam
njohur vite më parë. Kohë të dhimbshme kemi kaluar. Vitet kanë rënë mbi
njëra-tjetrën si pakuptuar. Tani që na u ngroh edhe mosha, përjetimet kanë
ndryshuar shije. Nga dashuria për të, gjithë natën përgjoj kufomën e tij se mos
më largohet...
Burit tim i pëlqen të sajojë miq prej qelqi në
mungesë të miqëve prej mishi e gjaku. Dhe këta lloj miqsh, i gjen nëpër
ëndrra, si pasqyrim i asaj që tingëllon,
që është piktoreske, por e mbështjellë me mbulesë mistike. Një i tille je dhe
ti, “i dashuri im”!
Ti, duhet
ta mësosh shumë mirë botën intelektuale të tij! Imshoq, në dorë mban
vazhdimisht një libër me ngjyrë të kuqe, që t’i përgjak sytë me ato fantazitë e
tij. Bashkëshorti im beson shumë në ëndërrat, deri në ngopje. Saqë, shpesh
bëhet i pakuptueshëm për shumë miq të tjerë.
...Ditëve të diela, ai zbret nga Lugina e
Verdhë, lë kokën e tij mbi tavolinën e televizorit dhe vetë, largohet për në
plazh; ndërkohe hija e tij endet nëpër shtëpi, ndërsa trupi i përvëlohet nën
rrezet e diellit... Kur dielli arrin kupën e qiellit, ai merr udhën për në
kafe. Ritual i përsëritshëm. I përhumbur nga ky peisazh përvëlues, duke
rrufitur kafen e tij gjithë qejf, ai shkruan e shkruan ëndrrën e mbushur plot
personazhe të qelqtë.
***
Shpesh, flas me vete...
Ajo që mendoj dhe e dëshiroj unë, duhet të jete
një panoramë e një filozofije në udhëtim, nga ku, fytyra ime përplaset me
erërat e Luginës së Verdhë, ose, diçka që përafrohet me hijen e kuajve..., (jo
çdokush e di efektin e hijes së kalit)!
Kështu ndodh, kur ne dëgjojmë trokthin e
përnatshëm të tyre. E papërshkrueshme
kënaqësia..., vërtetë ne drithërohemi kur nga trokthi i kuajve çahen edhe
gurët...
Kur ulemi afër njeri-tjetrit të tre, unë, burri
dhe “i dashuri” im, i rrëfehemi vetvetes
me pyetje të ngrira; Pse kuajt tërbohen
nga hija e tyre? Mos vall ngjajmë dhe ne me hijen e kuajve...?
Në këto çaste meditimi e kënaqësie “i dashuri”
im, si ngahera…i ëmbël me mua më thotë:
-E dashur!
Mbrëmë në darkë, burri juaj më ka lënë me gojë hapur me rrëfimet e
tij. Në sofrën që kishe përgatitur ti,
me gjithë atë fukarallëk, ai hëngri
vetëm “Silvën”2) Aq shumë i pëlqeu, sa për disa minuta lëpiu me
kënaqësi gishtat dhe më pas, vajti bëri dashuri me “Bukuroshen e Ëndërrave”3)
Në mëngjes kur u çua nga gjumi i përlotur më
tha:
-“Ëndrrat, sado të bukura që të jenë, ato të
marrin peng... Kur zgjohem, e ndjej veten të vetmuar nga një peshë e rëndë.
Ëndërrat nuk më qetësojnë. Përkundrazi ndjej dhimbje për ato që kam parë”, dhe filloi të qaj...!
-E pyes: Pse qan?
-“Qaj nga dobësia ime...Më kujtohet dhimbja e
Migjenit!
Më duket vetja i dyzuar mes dy botëve, me dy
koka, me dy fytyra, dhe nganjëherë me dy palë këmbë...si të kuajve”!
Pak çaste më vonë bashkëshorti juaj mbylli sytë.
I lëshoi ndjenjat dhe trupin e tij mbi krahët e ëndërrave që merrnin trajta dhe
forma fantastike. Hodhi sytë cep më cep mbi kopshtin e natës, duke dhuruar
buzëqeshjen e tij që i ngjante një kënge... si ato të ushtarëve në luftë.
* * *
Sot është ndryshe. Ai kujdeset me tepër për mua.
Jeta ka ndryshuar. Shpesh thotë: “ajo
është aq e mirë, sa s’ka pse të mos e duan të tjerët’’. E
ndjejmë pa zë, se si po ndryshojnë përfytyrimet. Kemi rritur gjatësinë e
vetes sonë...Unë jam bërë më lozonjare, endem muzgjeve me pamje më entuziaste
nga gëzimi. Dhe vlerërsimi për jetën
merr forcën e dritës që jetojmë dhe ritmin e vazhdueshëm të trokthit të
tyre, që rreh papushim në temthat e mi, tra-truk, trak-truk, trak..., si një
goditje e përhershme, po kaq i fortë është edhe ritmi brenda meje...
Tek po merrja buzëqeshje nga “i dashuri”, imshoq
më thërret në shtrat.
-Të flemë, të flemë grua e dashur, si dy zogj në
erresirë, të kënaqemi mes gjelbërimit, të ndjejmë ritmet e shpresës. Të mos
humbasim në hapsirën e heshtjes! Sonte do t’festojmë ditëlindjen e hënës
kuqashe...!
Me sheh me habi sikur t’i thosha:
-Të pëlqen ëmbëlsia e buzëve të mia tani që
erdhi vera?!
Instikti dhe intuita femërore, më bëjne, ti
kushtoj vëmëndje krijesës së brishtë që ekziston brenda qënies sime. Përveç
netëve dhe çasteve erotike, kuptoj që,
ne të dy si bashkshortë kemi botën tonë…
I buzëqeshur dhe me sytë mbi gjoksin tim, im
shoq shpesh më thotë: “Mënyra më e këndshme për ti bërë gratë të gëzueshme në
çdo stinë, është të lexojnë në mëngjes herët romane policeske. Sepse nga
natyra, gratë përpëliten në mënyrë tendencioze rreth vetes!
Kjo s’mund të jetë dora e fatit, pasi femrat nuk
e mbajnë heshtjen mbi shpinë, i ndjejnë
shpejt ndryshimet, qofshin këto edhe pa melodi.
* * *
Kanë kaluar vite...
Përsëri në apartamentin tonë jetojmë te tre, unë,
burri dhe i “dashuri im”, që është aq i mirë dhe model miqësije, e mbi të
gjitha nuk mbetemi vetëm si dy gjysma të njeri-tjetrit. Nuk është e lehtë të
jetosh në shtëpinë tonë. Kërkohet vullnet, që dashurinë e sekretet ti fshehim thellë, për të qënë nje grua gazmore
e me emër. Kjo më bën të kërkoj diçka më shumë tek imshoq. Të kërkoj, që të mos
çuditet kur unë të shkoj e të bëj dashuri me “të dashurin” tim. Ky është
kompromisi ynë!
...Jam me fat që jetoj në ishullin e tyre...Mos
u çudisni! Gjithçka që feks nëpër ëndërrat e burrit, vjen e qëndron në duart e
mia dhe si një nuse, me këmishën e bardhë zbërthyer e përqafoj fort cdo
mëngjes kur ai del nga shtëpia.
Kështu jemi ne,
dy dashnorë që marrim arratinë,
kaluar mbi një libër gati për tu tretur në një botë plot gjethe…
Nuk jam nga ato gra që fytyrën e kam kthyer nga
qielli, por nga ai realitet që dua ta jetoj. Mua nuk më gërryen meraku, e as xhelozia kur
bashkshorti im, në ditë me mot të keq,
luan e kuvendon me zëra që i vijnë nga larg..., nuk shqetësohem as kur harron të mbyllë dritaret para se të dalë
nga shtëpia..., apo edhe kur i teket dhe shkon të bëj dashuri në shi, i
dashuruar marrëzisht pas tij!
Shpesh ndodh dhe kështu:
Kur ai ulet në sallon të lexoj, apo të shkruaj
me orë të tëra, unë përpëlitem nëpër çarçafët rozë me “të dashurin” tim...duke
ndjerë trokthin e kuajve që shpeshtohet e jehon në gjithë qenësine time. E
kështu e përhumbur nga ky trokth i vrullshëm, trupi i dorëzohet gjumit!
Si çdo natë, ai del prej shtëpisë, ulet diku në
Luginën e Verdhë të shijojë iluzionin e ecjes... , trokthin e kuajve me ngjyrë të kuqe, melodinë e kohës që ata jetojnë. Në të
gdhirë, në shoqëri me vetveten, hedhur qafës një shall shumngjyrësh, rri e u
shkruan letra miqve të tij..., ëndërimtarëve!
Ps:1.- murrizi, bimë, shkurre me kokrra të kuqe.
2.-
Silvja, personazh i tregimit “Gjurmë në rërën e nxehtë” të shrimtarit
Murat Aliaj. (Një figurë
femërore e përsosur, me virtyte e vitale.Figure që pëshkohet nëpërmjet
“Teorisë së rrëshqitjes”
e filozofit M.Blanshen..)
3.-Bukuroshja e ëndrrës, personzh në vëllimin
me tregime me të njëjtin titull të
shkrimtarit Myslim Maska. (Personazh mistik i imagjinatës dhe botës
iluzore.)
4.- murrizi, hena kuqashe, kali qimekuq, libri i
kuq, - simbol i pasionit.
