Milingonat

Milingonat
Nga Fatmir Terziu
Milingonat vërtiten në amfiteatrin lulak,
kërkojnë tulet e hedhura
nga protezat e liruara të zambakut plak.

Argusi lëshon sytë përqark,
si një rrojtar dinak,
lulja ime krihet në nektarin e diellit,
unë i sapunos sytë në këtë shtrëngatë
me ujin që virgjëron kalimin e ngrohtë
dhe bëhem palë
me lulet në peshqirin e sapotharë.

I laj udhëtimet ujake për të njomur
lulet e përfjetura të peshqirit.

Milingonat...
rreth tyre lulëzat me filiza të hollë,
kalërojnë nën antenë,
u duket e gjithë kjo botë,
një lojë pa kuaj me donkishotë.
www.fjalaelire.com

Peisazh

Nga Fatmir Terziu

Shiu godet pa fre mbi hiramin e Londrës,

                                                   shiu i padisiplinuar

pluhuri struket kërkon diell

poshtë dritareve ku flatërojnë fustanet,

lëvizjet e tyre të dashuruara

anës perdeve që bëjnë vend të shohin çiftet

                                                       shiu i pabindur,

na zgjoi edhe ne e dashur,

të ritmojmë puthjet.

Shiu, ky shi i pabindur i Londrës,

bën xhirron memorjeve të Botës.

Regent’s Park 29 Mars 2015

www.fjalaelire.com

Distancë

Nga Fatmir Terziu

Bota e zogjve është një hapësirë stinësh

në trurin e tyre hartat vizatohen pa kufi,

lidhen dashuri të përshpejtuara

nisin në Regents Park,

s’dihet ku përfundojnë kushedi.

Bota me sytë e zogjve në anën tjetër,

është e lirshme s’matet me meter.

Regent’s Park 29 Mars 2015

Dashuri

Nga Fatmir Terziu

Një zogth ishte duke çakërritur. Nëna

me siguri i solli fjalë,

për të atin e vonuar nga shiu i tërbuar;

dhe era në Regent’s Park.

Përreth folesë së thurrur me thupra e kashtë

qaseshin qindra zërra ngadalë:

“Oh mikja jonë e veçantë, mos u mërzit

ne gjithnjë jemi bashkë!”

Regent’s Park 29 Mars 2015

 

GJENERATA JONË E PALUMTUR

Vullnet Mato

GJENERATA JONË E PALUMTUR

Ne ishim njerëz të një brezi

të lindur përrenj,

për të vaditur thatësirën

e të gjitha moshave.

Por koha na ndali,

pa u bërë lumenj,

që të ujitnim kënetën

e korit të bretkosave. 

Ne lindëm për kurorat

e lavdive të munguara,

por klima na ndali

dhuntitë që në bisqe.

Për të kurorëzuar

lavditë e pamerituara,

la në hije rrezatimet

tona të fuqishme.

Vajzave u thaheshin buzët

për një puthje,

dhe u fishkeshin mollët

në shportëzat e pritjes.

Derisa fanatikët

këmbëkryq pa ngutje,

të ujdisnin me mblesët

çmimet e shitjes.

 

Djemve u përvëlohej

damari i gjakut rinor,

nga zinxhirët e moçëm

të ndrydhjes patriarkale. 

Për të shuar

urinë e zjarrit mashkullor,

duke shtrydhur testikujt

me erotika artificiale.

Guximtarët duhej

të kopsiteshin gjer në fyt,

me trupin dhe mendjen

peng për “sakrifica”.

Përndryshe nga rreptësia

e absurditetit utopik,

ndonjëri fajin 

mund të lante me krisma.

Mendimtarët duhej

të merrnin doktrinën,

vaksinë kundra

ndikimit të huaj si virus.  

Përndryshe shpata e orakullit

ngrihej tinëz,

dhe u vringëllonte mbi koka,

për t‘i bërë sus!...

Në dekadat vrastare

me përgjime dhe ankthe,

nxitej urrejtja mes nesh

dhe gjithë botës së lirë.

Derisa në tela me gjemba

rrethuar na mbajtën,

si Faraoni skllevërit 

te piramidat në shkretëtirë.

Tani që piramidën tonë,

me forma të imituara,

koha po kthen

gërmadhë në rrënim,

brezi ynë sheh ndër ekrane

ëndrrat e dështuara,

të një gjenerate të palumtur,

në ikjen pa kthim...

Sinqerisht…

Sinqerisht…

Vaso Papaj

Sinqerisht…

I nisëm përsëri bisedat e dhimbjes sonte. 

Pranë njëri tjetrit. Ato do të kalojnë si retë.

Pas shiut, një rreze dielli do të na mjaftonte.

Dashuritë provohen, në të përpjetë e tatëpjetë...

Sinqerisht ...

Thuam, kush e qetësoi për ty detin e vdekjes?

Kush tjetër ndezi hëna e yje nëpër net?...

Ishin gishtat që dridheshin nga magjia e prekjes.

E kjo s’do të kish të sosur, tërë një jetë...

Sinqerisht ...

Përse, tërë kohës krahut tim s’m’u shqite, 

Kur betejave të humbura në kalendar u ktheja fletë?

Ishe ti, që me një puthje trishtimin ma fashite,

Ti, që më ktheve befas buzëqeshjen e vërtetë.

Ndaj, sinqerisht…

S’trembemi dhe nëse ters na shkon “një nesër”.

Do të marrim trastat në kurriz dhe do të shkojmë.

S’do t’donim kurrë që fati ynë të varej nga një tesër.

Ç’të bëjmë?! Tangenteve fatale të botës do t’qëndrojmë.

S’të le të ftohesh

(Motrës që mungon prej kohësh)

S’të le të ftohesh, shpirti im.

Do të mbuloj me ëndrra plot.

Të ngroh me frymë e dashuri,

Se s’ jemi ndarë kurrë në këtë botë.

Së bashku mbushëm mijëra vjet.

Të rend kjo kohë si tren ekspres.

Bashkë do të jemi dhe në tjetrën jetë,

Si mike e parë, jepmë qëndresë.

Orë pafund, si dallgë dimërore,

Të pamëshirëshme si sy kujtese.    

Në shpirt të ndjej erë pranverore,

Ma davarit çdo smog harrese.    

Se të kam shpirt të shpirtit tim.

Me ty vetmia s’ka për t’më vdekur.

Kurrë s’do më shohin në mallëngjim,

Dhe kurrë të nisem pa buzëqeshur.