Loja e mëkatit

Vilhelme Vrana Haxhiraj

                         Loja e mëkatit

fragmenti i III-të  nga romani

  Ata të dy, Enkeli dhe Arlindi, të kënaqur dhe të lehtësuar se i dhanë fund sorollatjes së kërkimit, ndalën makinën. Ndërsa po kërkonin vend për të parkuar, papritur u afrua një djalë që ndoshta ishte roja i parkingut dhe i udhëzoi. Më parë i pyeti, nëse do të shkonin brenda apo vetëm ishin kalimthi. Si u sigurua se këta dy të rinj që për të ishin fytyra të reja të papara, i drejtoi tek biletaria.

   Ajo që e habiti Arlindin, ishte çmimi i lartë i biletës së hyrjes.

   -Pse këtu paguhet edhe për të hyrë në një bar?

   -Ndoshta kanë ndonjë shfaqje të tipit kabare apo musical(mjuzikël -komedi muzikore apo music-hall (mjuzikhol-teatër muzikor - variete). E në raste të tilla veç pijeve apo kafesë, paguan për ta shijuar atë që luhet në skenë apo në një pod të rastit të sajuar.

      -Enkel, mos harro se të tilla i kanë edhe pagat.

      - Kudo në botë, qejfi paguhet shtrenjtë. Është pjesë e luksit të jetës. E di atë thënien “Pa hedhur paratë, nuk e dëgjon dot fyellin?”

        -Jo vetëm atë, por di që kësaj i thonë  edhe... “me para e me bela!”  Jo më kotë gjuha jonë është e thellë, lidhur me domethënien e çdo fjale apo të shprehjeve frazologjike

   -Uroj që të pajisesh dme dokumente ,atëherë do të flasim për çmimin e gjithçkaje këtu.

    -Natyrisht që çmimet shkojnë paralel me të ardhurat mesatare. Ju të dy ndoshta merrni më pak se ata..., italianët, por shumë herë më tepër se në vendin tonë.

   -As që bëhet fjalë. Unë dhe Vjollca pa siguracionet sepse na i mbajnë , marrim mbi tre milion lireta.

   -Kurse mua dy milion lireta më bëri vetëm rruga me gomone. E mbi të gjitha nuk e kisha të sigurt se do të zbrisja gjallë apo edhe mund të më kthente policia. Kur e mendoj thellë, them se është çmenduri të marrësh një vendim të tillë që mund të të kushtjë jetën, se kush i qan paratë.

    -Nuk thonë kotë: “Më parë të merrë mendtë, pastaj të merrë gjënë.”

    -Por thonë edhe kështu: “Nëse nuk rrezikon apo nëse nuk sakrifikon, kurrë nuk fiton...” 

    -Pse ti mendon se jam i fituar?

     -Si buka që ha...Përderisa kalove bregdetin  dhe shkele në tokën italiane pa të ndalur kush, tani nuk të bezdis njeri. Vetëm po qe se gabon ose punon në punë të zeza si trafikim, grabitje, krime të ndryshme, atëherë ke shkelur ligjin. Njeriu këtu lind e rritet me rregulla dhe ligje. Nuk është nevoja t’i thuash se ky apo ai veprim është i ndaluar. Cilido që gabon e bën me dashje. 

   Me biletat në dorë ata hynë brenda. Ishin tejet të vëmendshëm në çdo hap që bënin, mes shikimeve zhbiruese dhe të dyshimta të rojeve të Barit, hynë brenda.  Qysh atje në holl, pas shumë pyetjesh nëse ishin anëtarë apo jo të të atij Bari me emër të lakmuar, i drejtuan për të hyrë brenda. Rruga që nga porta, nëpër korridor e deri në sallën e madhe, atyre iu duk si një labirint ku jetonte djalli. Nën tingujt acarues të një muzike shurdhuese,  përshkuan sallën me kujdes të veçantë dhe duke i bërë sytë katër, vështronin sa andej- këtej për mos të qenë preh e ndonjë kurthi.  U drejtuan atje ku klithmat dhe ulërimat jo normale, ishin jo njerëzore, por shtazarake. Pasi panë e kontrolluan me kujdes ambientin përreth, u ulën në një tavolinë pranë podiumit të rrumbullakët, ku kërcente gjysëm e zalisur e duke u përdredhur rreth shtyllës, një femër nudo. Aty në atë ambient të paskrupullt e të ndotur striptizmi, fliste e vërteta lakuriqe,  e fshehur pas fasadës verbuese të një realiteti fars. Në atë lakuriqësi të neveritshme vihej re shumë dhembje, pasojë e një dhune fizike, morale dhe psikike.Burra të moshave të ndryshme me sy të shqyer, duke u kapërditur dhe jargavitur, të eksituar kalonin në ekstazë prej pijeve të shtrenjta ekzotike që i çonin në botën e ëndrrave , natyrisht jashtë çdo lloj realiteti. Të dy të sapoardhurit kishin ngelur të shtangur aq sa nuk dëgjonin kamerieren, e cila ishte gati-gati e zhveshur që për pak desh u përplasi gjokset lakuriq në turinj. Kur aroma e parfumit të rëndë, që përdoret në vende të tilla ku bëhet qejf i shfrenuar, iu përplas në hund, u kujtuan të jepnin porosinë, pasi e matën atë nga këmbët e deri te fundfijet e flokëve.

  -Signori, avete qualcosa?

 -No,no...,niente...

 -Ma...,perché mi vederti cosi? Forse assomiglia con qualcuno?

 -La signorina bella, l’occhio non è vietato?! Ci ha ricordato come angelo o fata, che venite da un mondo diverso, forse dallo spazio?! Sei così bella come una ninfa ... Pertanto nessuno non si può chiudere gli occhi di fronte a una tale bellezza. Per favore perdonaci di nuovo per il disturbo!- parlavano loro insieme.

  -Si prega di un doppio scotch con ghiaccio, -chiese Arlindi.

  -Lo stesso vale anche per me - ha incontrato Enkeli.

     ( -Zotërinjë, kishit ndonjë gjë ?

        -Jo,jo...,asgjë

        -Po përse shikoni ashtu?      

    -Zonjushë e bukur, syri nuk është i ndaluar?! Ne kujtuam sikur ishe engjëll apo Zanë, që ke ardhur nga një botë tjetër, ndoshta nga hapësira. Je kaq e bukur si një hyjneshë... Ndaj askush nuk mund t’i mbyllë sytë para një bukurie të tillë . Sërishmi, na falni për shqetësimin!- folën të dy duke vështruar njëri-tjetrin.

  -Ju lutem një dopio scotch (skoç) me akull, - kërkoi Arlindi.

  -Të njëjtën edhe për mua,- plotësoi Enkeli. 

  Vajza thuajse lakuriqe u largua duke tudur vithet, kurse ata të dy sikur ishin në një mendje...Por më i zhgënjyeri ishte Arlindi që sapo kishte zbritur në Itali.“Kjo qenka bota që aq shumë kishim ëndërruar?! Po sikur kjo vajza që kacavaret në tub të jetë shqiptare?! Nuk e njoh, jo...Cila do qoftë, edhe armikja ime, është njeri. Nëse një femër kërkon të mbrohet, mos ia kurse ndihmën. Oh, sa shumë më dhembka për të...”-logjikonte secili më vete mes një rënkimi të mbytur. Gjithsesi ata të dy nuk e humbën torruan, por vazhdonin të kërkonim me sy nënën e djalit, sipas një fotografie që mbante vogëlushi , të cilën e kishin marrë me vete.

       -Të lutem shikoje me vëmendje? Nuk e dallon? Se ç’ka në vështrimin e saj,- pyeti befas Arlindi që kërkonte të zhbironte vajzën lakuriqe, mbi trupin e së cilës ishte vetëm një rrip tanga vezulluese.

  “Ai trup i skalitur si piktura e Botiçelit, “Rilindja e Venerës” (Rinascere di Venere), ajo lakuriqësi i siell ndërmend Komedinë Hyjnore të Dante Aligierit kujtdo që e ka lexuar. Jam i ri për të gjykuar thellë, gjithsesi jam mëse i bindur se lakuriqësia femërore nuk ka qenë pjellë e fantazisë, as trill apo tekë e piktorit, skulptorit dhe  shkrimtarit ose filozofit të cilët e kanë paraqitur me detaje që nga antikiteti e deri në ditët e sotme. Mendoj se ka qenë pasqyrim i një realiteti të dhunshëm, jashtë çdo norme morale, ku në syrin e artdashësit përçmimi ndaj femrës. Ndoshta duke e paraqitur në këtë mënyrë, të zhveshur, ata kanë dashur të tregojnë se edhe pse me një bukuri mahnitëse që shkon deri në magjepsje, një mrekulli tej së përkryerës, me seksin delikat meshkujt, të fuqishmit mund të bëjnë ç’të duan. Këto vepra arti që i përkasin nudizmit, a nuk janë një thirrje ,një apel për shoqërinë, se sado ta zhveshin femrën, kurrë nuk mund ta zhveshin shirtërisht dhe mendëlrisht. Pikërisht aty qëndron edhe bukuria, jo te përulja e saj,por në bukurinë e shpirtit, të cilin nuk ia zhbirojnë dot që ta përdhosin.  Edhe kjo vajzë si një skulpturë e mesjetës duket e mjerë , e pafajshme. Ndryshe janë dy vajzat e tjera. Sjellja e tyre vulgare nuk reflekton asgjë të mirë por pështjellim dhe neveri....”- mendonte Arlindi teksa i drejtohej shokut.

      -Për kë e ke fjalën?

       -Kërcimtarja pra...nuk di se ç’ka në gjithë qenien e saj? Ka një shikim të zbrazët dhe mjeran, sikur nuk jeton këtu. Duket shumë e pikëlluar.

       -Kush e ka detyruar të kërcejë nudo? Natyrisht që i pëlqen lakuriqësia.  Kush lakmon qejfin e shfrenuar, jetë pa kokëçarje, veshje dhe paratë, humbet çdo vlerë si qenie njerëzore..

      -Askush s’e di cila është arsyeja që ajo gjendet këtu... As ti dhe as unë nuk e dimë të vërtetën rreth saj, ndaj nuk duhet ta paragjykojmë. Nuk e kemi këtë të drejtë. Pa e njohur, pa e ditur se çfarë e ka detyruar të punojë  aty, nuk duhet folurpara kohe.

      Atë kohë një mjekërcjap me një të kërcyer u ngjit sipër. U drejtua nga ajo dhe iu afrua ta puthte... Dy nga ata të sigurisë së lokalit e larguan, por ai ngulte këmbë. Atëhere e hoqën zvarrë. Kur vunë re se ai s’hiqte dorë, e nxorën jashtë me dhunë. Deri aty mbërrinin britmat e tij: “ Kam paguar jo vetëm për kërcimin por edhe të kaloj natën me të...Qejfin që e blej me para, nuk ka të drejtë askush të ma mohojë. Do të ma paguani shtrenjtë këtë sjellje të dhunshme dhe mohuese.”- çirrej, por më kot.

      -Ma jep fotografinë se do të pyes dikë. Ndoshta e njeh dikush,-nuk iu durua më  shokut . U kthye shumë shpejt, madje para çdo parashikimi.

      -Bëre gjë?- pyeta gjithë ankth.

      -S’ka portë që s’e hap paraja, miku im. Ti a nuk e çave detin me para? Të gjithë ne që emigruam, kemi bërë urë në det. Ty dhe mua nuk na pëlqen, por   fatkeqësisht ishte ajo që po kërcente.

      -Kush, kush ishte ajo?

      -Është pikërisht ajo që po kërkojmë ne, Arlind. E ëma e djalit që erdhi të gjejë nënën...është ajo, një striptiste, një lavire që shet veten. Bëmë gabim që erdhëm pa pasur asnjë të dhënë për të.

   Nga fjalët e tij ai ngeli pa gojë. Ishte hutuar aq shumë sa nuk donte ta besonte, pavarësisht se ishte një realitet i pamohueshëm, që s’e kundërshtonte dot as ai dhe askush tjetër.

     -Jo, jo...S’ka mundësi...A mund të degradohet një grua, një nënë e aq më tepër një femër shqiptare deri në këtë masë, sa të reklamojë hiret trupore, që janë pronë e saj dhe e drejta që t’i shijojë, është vetëm e të dashurit të saj. Vetëm atij që e do me shpirt dhe zemër, burrit që i beson gjithçka,,me të cilin do të ndërtojë një të ardhme, ka të drejtë ta shijojë atë lakuriqësi, - belbëzonte ai hidhur. I vinte keq për të, sikur ajo ishte një njeri i i njohur, apo një e afërme e tij. “Çudi! Edhe raca, gjuha apo kombësia të lidhë me dikë që, megjithëse nuk e ke parë e takuar kurrë dhe çuditërisht ndjen mall apo dhembje për të...Ndoshta është një ndjesi vetëm e jona. Për ne shqiptarët e mirëfilltë familja ka qenë dhe do të mbetet e shenjtë, e paprekur. Kombi hedh rrënjë në familje...,ndaj ajo ruhet e paprekshme, ashtu si dhe kombi.”

     -Arlind, çfarë ke? Më duket se nuk më beson. Mos kujto se jam indiferent. Edhe mua më dhemb po aq sa ty... Vajza që pyeta, ishte mikja e saj.

     -Enkel, tani i besoj mediat, që kronikat e zeza i kanë prë shqiptarët. Ndoshta jo qind përqind, por e vërteta qenka tejet e hidhur për ta besuar. Pavarësisht se nuk pranohet nga njerëzit që ruajnë zakonet dhe traditat, por realiteti me gjithë ngjyrat, format dhe përmasat e tij në botën e egër të mbijetesës është më se i prekshëm, i pashmangshëm.

   -Mos i beso të gjitha ato që thuhen në media. Janë politikë e ndyrë e segmenteve të caktuara për të përdhosur imazhin për ne dhe vendin tonë.  Duke akuzuar, ruajnë pozitat e tyre fitimprurëse, dhe nuk ngjallin dyshime se trafiku i qenieve njerëzore është i organizuar. Besomë se është për të tërhequr vëmendjen nga ato fenomene që duhen luftuar. Të padisësh krimin, ndërkohë që e organizon vet, do të thotë të flasësh me gjuhën e korrupsionit

    -Më vjen keq për të birin. Bëri gjithë atë rrugë, që mund t’i kushtonte shumë shtrenjtë dhe së fundi do të zhgënjehet. Sa me ankth e ka pritur takimin me nënën! O Zot, më jep pak mend që të gjej një mënyrë për të mos e lënduar shpirtin e atij filizi të njomë.

     -Unë nuk di si ka mbërritur deri aty. Them se këtë fat, ndoshta dhe më keq, kanë pasur gjithë ata apo ato që u gjendën në rrugën e madhe, - e shfajësoi shoku, duke ndërruar mendim.

     Mbaruan skoçin, shlyen detyrimin dhe kaluan nga hyrja anësore, ku duhej t’i  priste ajo.

     Një ngjyrë e purpurtë si e avullt, që ngjante me një mjegullnajë, i detyroi të ecnin me kujdes, deri sa të ambientoheshin me gjysëmerrësirën mes përshkënditjes së flakëve të djallit. Prisnin në ankth, ku çdo sekondë të duket një shekull. Kishin ngelur të shtangur nga ato korridore e kthina misterioze, me efektet që japin ngjyrat e ferrit, të cilat u kallnin datën atyre  që janë meshkuj. Po ato që janë femra si ia bëjnë vallë?!

  Kishin ngelur në pritje  të ethëshme dhe për fat të keq asnjë portë nuk dukej të hapej. Para tyre ishte një minibar plot pasqyra dhe qelqurina që shndrisnin nën efektet e dritëhijeve të atij Bari të molepsur.

  “Mos vallë e gjithë kjo heshtje ishte një mashtrim?! Ndoshta...ndoshta...”-mendonte Arlindi në ankth, sikur donte të ritakonte një motër a një të afërme që kishte dalë nga rruga e Zotit. Gjithsesi ciladoqoftë ajo, ishte një bijë nëne, ishte një nënë, që ai donte ta ndihmonte për të dalë nga bataku ku e kishte zhytur fati. Por në një çast të vetëm, u shua shpresa për të bërë diçka me vlerë. E kuptuan se pritja ishte e kotë dhe nuk kishin gabuar.

    Në sekondë sikur mbiu nga dheu një burrë i pispillosur , i cili nuk i vuri re fare. Pa trokitur ai hyri në derën përballë, që të linte përshtypjen se ishte vazhdimësi e faqes së murit, të cilën ata nuk kishin për ta dalluar kurrë. Enkelit  i dukej sikur ishte ai fajtori që nuk realizuan dot takimin me të. Heshtja e tij ngjante si një ndjesë për zhgënjimin që pësoi shoku. Me mendime të trishta dhe tejet të lodhur, dolën nga ai Bar nate, të tronditur dhe të habitur sa më s’bëhet. Ishin tejet të dëshpëruar dhe secili në hamendësitë e tij, vazhduan rrugën me makinë të trishtuar, pa folur dhe me shpresa të humbura për t’ia realizuar ëndrrën atij fëmije...

***

    Ishte gati në të aguar kur hynë në shtëpi. Edhe pse u kujdesën për të mos bërë zhurmë, të dy burrat në korridor u ndeshën me sytë e skuqur e të ethshëm të Jonidit, i cili ngaqë bënte një gjumë të trazuar, u ngrit i tromaksur. Vogëlushi përherë qëndronte në ankth të takimit të shumëpritur me nënën. I gjori djalë! Kujtonte se e ëma bënte një punë të zakonshme dhe do të ishte e lirë në çdo orë të ditës apo të natës për të, por...Ishte mëse i bindur, ndaj nuk i shqiste  sytë nga dera se mos e ëma ishte pas tyre. Kur u mbyll porta dhe pas tyre nuk kishte tjetër njeri..., atëherë rënkoi thellë dhe lëshoi krahët i pafuqishëm. Koka iu var në gjoks, si bari i kositur, i dëshpëruar si një jetim, u plandos në divan dhe nisi të dëneste pa pushim.

   Të zotët e shtëpisë dhe Arlindi u kujdesën që të qetësohej. Iu betuan se do ta gjenin nënën e tij. Më pas me një çaj kamomili e me shumë vështirësie e vunë në gjumë.

    Arlindi, hoqi vetëm këpucët dhe u shtri ashtu siç ishte, i veshur, me mendimin e të qenit i gatshëm për çdo rast. Ishte turbulluar aq shumë nga sa pa atje në atë skenë, ku virtyti femëror nuk njihej më si i qenësishëm, madje morali nuk ekzistonte më si koncept. Ishte një fjalë e dalë nga fjalori, se përdorimi i saj shkaktonte neveri në mendjet e kohës së përdalë. Sipas tyre, ajo fjalë e dalë jashtë mode, prishte shkëlqimin verbues të fasadës së jetës moderne. Bukuria e saj si një magnet, a si me magji, tërhiqte gjithë ata që kërkonin të bënin një jetë luksoze, ose një jetë të shfrenuar apo të dyzuar, larg realitetit familjar.  Ndërsa përpiqej të mbyllte sytë së paku ato katër a pesë orë, ndjente shqetësimin e të vogëlit, i cili rrotullohej sa andej- këtej, duke bërë një gjumë të shqetësuar si çdo fëmijë, të cilit i ka munguar dashuria, ngrohtësia dhe kujdesi i nënës. Ndërsa e vështronte me admirim atë fëmijë thellësisht të tronditur, që kërkonte të vinte në vend një të drejtë legjitime, që Zoti ia kishte falur me bollëk sapo hapi sytë dhe në atmosferën e dhomës u shpërnda e qara e parë e tij foshnjarake, në tru i galoponin lloj-lloj mendimesh...Ai e dinte mirë, edhe pse ishte zot i vetes, nuk ka asgjë në botë që të zëvendësojë  dashurinë e nënës.

   “Sa fëmijë i ndjeshëm është. Pas gjithë atij udhëtimi të llahtarshëm në det e në të ftohtë, ai duhej të flinte me orë të tëra. Është fëmijë i mrekullueshëm, pasi një tjetër në moshën e tij, nuk do të ndërmerrte një rrugë të tillë plot rreziqe. Është e vështirë për të rriturit dhe jo më për fëmijët. Emigrimi është një udhëkryq i madh, ku i rrituri nuk është në gjendje të vendosë se ç’drejtim do të marrë. Po një fëmijë?! Çuditërisht ka diçka të veçantë në qenien e tij. Ngjan si një djalë i madh që ka ndjenjën e përgjegjësisë. Mungesa e prindit e ka rritur para kohe. Një fëmijë i tillë do të ishte fat, mbarësi për familjen, së cilës do t’i sillte lumturi, por...mjerë kush e lindi?!

  Eh, fat i mbrapsht që një fëmijë të pafajshëm e lë jetim me nënë gjallë. Zot, vur dorën në zemër për fëmijët që të mos marrin rrugët e përbaltura të kësaj bote të rreme! Mos lejo që të bëhen preh e krimit, e dhunës, e trafikimit  dhe e drogës, Mos i ndaj nga prindërit, mos ua moho dashurinë e nënës, e cila i rrit ata...!Duhet ta kërkoj me se s’bën atë grua...Betohem në këtë natë të qetë, se për hir të këtij djali do të bëj të pamundurën,  deri sa ta gjej...”- mendonte Arlindi me duart nën kokë, me shikimin zhytur në gjysëmerrësirën e dhomës. Dukej se aty, në atë hapësirë, do të gjente përgjigjen e së vërtetës. I lodhur nga ndodhitë e ngjeshura të tri-katër ditëve të fundit, që nuk e kishin lenë të merrte frymë, ishte ditë kur e zuri gjumi, një gjumë i rëndë, gjithë ankth dhe me ëndrra.

      Ishte vonë kur u zgjua. U ligështua sepse u ndje në faj ngaqë të zotët e shtëpisë, kishin shkuar në punë.  Mbi komodinë  vuri re një copë letër, që e kishte lënë Enkeli. E sqaronte : “Arlind, na fal që u larguam pa ju përshëndetur, por duhej të shkonim në punë. Ua  kemi lenë të gjitha gati për mëngjes. Mund të dilni me vogëlushin në park,veçse tregohuni të kujdesshëm  për të mos rënë në sy të policisë.  Nuk duhet të ngjallni dyshime ndër banorët, se si kudo, edhe këtu pyll pa derra nuk ka.Megjithëse të them atë që duhet, të vërtetën, këtu vepron ligji. Ndaj

kujdesu që të mos i lejoni vetes afrimitet me askënd. “Shoqëruesi” i djalit është larguar pas një telefonate dhe tashmë është tek një i afërmi i tij. Kur të kthehemi nga puna, do të vazhdojmë kërkimin e nënës së Jonidit. Kalofshi mirë? Mirë u pafshim pasdite! Vjollca dhe Enkeli.”

   Arlindi dhe Jonidi ishin bujtës në shtëpinë e tyre. Nuk duhet harruar se edhe familja mikpritëse, si dhe ata, ishte emigrante, së cilës nuk duhej prishur punë. Ndaj menjëherë pas mëngjesit, ata vepruan sipas këshillave të të zotërve të shtëpisë. U kujdesën që të mos afrohen me askënd. Arlindi nuk i njihte ligjet e Italisë, por ai u kujtua se duhej ta kshillote vogëlushin, se nëse e pyeste dikush, atë duhej ta thërriste baba. Nga që nuk kishte shumë besim, vendosi të ktheheshin shpejt në shtëpi.  I bleu Jonidit disa ëmbëlsira që pëlqejnë fëmijët dhe disa ushqime gjysmë të gatshme për drekë. Ndërsa po ktheheshin, u gjendën para një vitrine ku reklamoheshin veshje fëmijësh. Hyn brenda dhe kërkuan ndihmën e një gruaje të re që shërbente në dyqan. Me gjuhën nuk ishte keq, si gjithë qytetarët e bregdetit shqiptar që e njohin disi italishten. Me ndihmën e saj, Arlindi bleu gjithë gjërat e nevojshme.  Me një veshje si fëmijët e tyre, vogëlushi nuk ngjallte dyshim tek askush. Ndihej i lumtur që po bënte diçka të vogël për një fëmijë në nevojë. Donte të shkonte në supermarket, por, që të mos rrezikonte, nuk hyri fare. U kthyen në shtëpinë ku bujtnin.

       Në orën shtatëmbëdhjetë çifti u kthye në shtëpi bashkë me të dy djemtë. I madhi ishte në shkollë, kurse i vogli ishte parashkollor, ose shkolla materna, siç quhet atje.

       -Nuk mërzitesh nëse shlodhem e qetësohem sadopak?

       -Enkel, po më bën me turp.  Jam unë ai që duhet të ndihem në faj e të të kërkoj ndjesë, pasi po ta rrëmbej atë pak kohë të lirë që të ngelet. Nuk je i detyruar të kushtëzohesh nga unë. Të lutem, vazhdo detyrat e tua si baba dhe bashkëshort.

      -Më vjen keq, se unë ta sugjerova vet. E nisëm bashkë dhe të dy do të bëjmë diçka për të gjorin djalë. Unë jam baba dhe e di se ç’do të thotë  për një fëmijë të jetë në mëshirën e fatit, në rrugën e madhe. Nëse asaj nuk i intereson i biri, do ta mbaj unë. Do të shkoj në qendrën sociale dhe do ta birësoj me rrugë ligjore. Aty ku  hanë e flenë fëmijët e mi, aty të hajë e të rritet edhe ai. Sa të shlodhem pak dhe do të dalim.

  -Po qe për mua, merr gjithë kohën që të nevojitet...

  -Nuk do ta pimë një kafe?- ndërhyri Vjollca.

  -Patjetër, zemër...

  -Arlind, kur na vjen ndonjë nga matanë detit, ne e kemi festë, se na sjell aromë Shqipërie, - u shpreh bashkëshortja e Enkelit kur solli kafetë, shoqëruar me disa lloj biskotash, të cilat i pëlqyen mysafirit.

     -Qenkan shumë të mira...

     -Kuzhina italjane është e pasur, veçanërisht produktet me mjell gruri. Në kuzhinë  bëjnë përjashtim banorët e Italisë së jugut që janë mjeshtra të vërtetë në gatim.

     Ishte vonë kur dolëm nga shtëpia për të shkuar te Bar “Angeli”. U lodhëm duke pritur. Gjithashtu shpenzuam kohën dhe të holla dhe nuk fituam gjë. U kthyem në shtëpi akoma më të dëshpëruar se natën e shkuar. Të njëjtën rrugë e bëmë shumë ditë. Së fundmi takuam një të njohurin e Enkelit, italian, i cili quhej Aldo. Ishte njeri i besuar që kishte ndihmuar Enkelin, në fillim kur sapo kishte mbërritur  si emigrant. Fal mirësisë së tij  u pajis me dokumenta.

    Në bisedë e sipër i kërkuan mendim se si mund të vepronin për të ndihmuar djalin që kishte nisur  një rrugë të vështirë, vetëm për të gjetur nënën., e cila kishte përfunduar në një të ashtuquajtur Bar “Angeli”, por që mesa kishin vërejtur, ishte një shtëpi publike, ligjërisht e pa deklaruar. Për fat ai ishte njeri i ligjit, punonte në një Qendër Sociale dhe i njihte vështirësitë nëse ata spikateshin nga tutorët e gruas që punonte në një lokal nate, ku bëhen gjithë të pabërat dhe veprimet më të zeza.

    -Fillimisht nuk duhet të ngjallni dyshime tek pronari dhe punonjësit e shërbimit, pasi ata kanë katër sy, jo dy... Në fund të fundit është detyra e tyre. Pasi paguhen vetëm për të bërë rolin e qenit besnik, madje vlerësohen mjaft mirë krahasuar me ata që punojnë sipas ligjeve. Në të kundërt,  nëse ndodh që largohet ndonjëra nga vajzat, ata ndëshkohen rëndë...Di që sigurinë e kanë të shkallës më të lartë...Duhet pak kohë, aq sa ju zoti Arlind, të krijoni përshtypjen e një klienti të rregullt që nuk ka synime të tjera veç kënaqësisë. Kur ta kesh krijuar besimin, joshe personin që të intereson me para. Më vonë kur je i bindur se ke rritur besueshmërinë e tyre, do të  kërkosh të kalosh në intimitet me të. Edhe marrëdhënia me të nuk e liron dot gruan nga prangat e skllavërisë. Duhet të kërkosh ndihmën e  policisë...

     -Këtë duhet ta bëj unë,- u përgjigj i pari Enkeli.

     -Pse ti dhe jo Arlindi?- pyeti Aldo i çuditur.

     -Pasi ai ka pak kohë në Itali...

     -Mos do të thuash që nuk ka mundësinë e lëvizjes së lirë..., -e kuptoi përse bëhej fjalë. –Je në punë?

     -Jo...

     -Atëherë po të rekomandoj te një miku im, që të nisësh punë. Sa të kalosh disa ditë i punësuar, unë do të përpiqem të të përgatis dokumentat.

     -Nuk di se si do t’ua shpërblejë këtë të mirë. Do të jem përherë mirënjohës ndaj jush.

     -Falendero veten për misionin që ke nisur, apo ke ndërmend ta kryesh. Të japësh ndihmesën për të zhdukur  një qendër prostitucioni, ke shumë përparësi në marrjen e kartës së soxhiornos. Ndërkohë ai bisedoi me dikë në telefon. Pasi falenderoi personin , iu drejtua Arlindit: -Nesër shko në këtë adresë ku do të fillosh punë. Me të tjerat merrem unë.

   Në atë çast iu duk sikur bota u rrotullua dhe në qendër të saj ishte ai, Arlindi. Iu duk e pabesueshme që të fillonte punë aq shpejt dhe mrekullia, që ai nuk donte ta besonte, pasi nuk i pëlqente ta prishte magjinë dhe të gëzohej para kohe. “Më duket herët të lumturohem për pajisjen me dokumenta. Po pres.., ndoshta ndodh mrekullia, kushedi? Kurrë  nuk më kishte shkuar ndërmend se mërgimi im i paplanifikuar ,do të kishte këtë rrjedhojë... ,”-e  falenderoi me gjithë shpirt, zotin Aldo për ndihmën e jashtëzakonshme që po i jepte.

       -Zotëri, në njëfarë mënyre ju po më ndihmoni mua në profesionin tim.

       -Ndoshta , ndoshta ju e dini...Por ju lutem, më thërrisni thjesht, Arlind.

Të nesërmen u paraqit në adresën e dhënë nga zoti Aldo.

     -Nëse dëshiron mund të fillosh që sot, natyrisht po qe se nuk ke pretendime,- i tha pronari.

    -Zotëri, unë kam nevojë , ndaj pranoj çdo lloj pune.  

    -Kështu më pëlqen. Ti do të punosh punëtor në një magazinë ushqimore, në ngarkim- shkarkimin e produkteve të ndryshme  nga  makinat.

   -Ju faleminderit! Do të filloj qysh tani...Cili është orari?

   Kur u kthye në shtëpinë e Enkelit thuajse në të njëjtën kohë me ta, ata u gëzuan shumë.

    -Si duket djali ishte fati im që emigrova dhe përsëri zgjidhja e problemit të tij, më ndihmoi për të nisur punë. Ndoshta më ecën që të pajisem edhe me dokumenta.

    -Zoti Aldo punon në zyrën e emigarcionit të një Qendre Sociale, ndaj jam i bindur se do të të ndihmojë.

     Fjala e Enkelit për të ardhmen e tij në qytet, e vuri para përgjegjësisë.“Kam ditë që banoj këtu me një fëmijë, me të cilin s’më lidh asgjë, dhe kjo fal bujarisë së tyre. Por edhe mikpritja apo mirësia e kanë  një kufi. Duhet të largohem me çdo kusht...”- mendonte, por nuk dinte se si do të gjente një zgjidhje.

     Puna e parë që do të bënte duhej të  kërkonte një shtëpi. E bisedoi me dikë, me atë që punonte. Ishte një i ri shqiptar, që ende nuk kishte bërë bashkimin familjar. Kishte një apartament me dy dhoma dhe një kuzhinë. Meqë shpenzimi ishte i madh për një njeri të vetëm, i ofroi Arlindit strehë dhe shpenzimet do t’i ndanin bashkë. Kjo ishte një zgjidhje e domosdoshme se u bënë javë që banonte në shtëpinë e Enkelit.  Vogëlushin e la tek ata, të cilët u detyruan të punin me dy turne për të mos e lënë atë vetëm.  Pasi u transferua në shtëpinë tjetër, kjo nuk e ndau nga familja e Enkelit, të cilëve u ishte mirënjohës. Madje kur mori rrogën eparë, ai u bleu dhurata, dolën bashkë  e thuajse nuk i ngeli asgjë. Puna nuk epengonte që të arrinte synimin e tij. Kështu ndodh me ata që janë për së mbari.

        Arlindi punonte, shlodhej dhe vazhdonte përpjekjet për realizimin e qëllimit të tij.  Hera- herës shkonte edhe Enkeli me të. Këshillat e Aldos, i shërbyen shumë. Duke e vizituar vazhdimisht Bar “Angeli”, u njoh , u miqësua dhe krijoi besim tek personeli i shërbimit si njeri i rregullt, që kërkon të kalojë kohën e lirë. Ndoshta tani, pasi kishin kaluar  disa kohë, duhej të vepronte.  Atë që duhej të ndodhte ,ia kishte lënë intuitës dhe fatit...Ku i dihet fatit...?!

   Vazhdon...