Loja e mëkatit

Vilhelme Vrana Haxhiraj

                         Loja e mëkatit

fragmenti i IV-të  nga romani

U bënë kohë që Arlindi ishte larguar nga shtëpia e Enkelit, por marrëdhëniet mes tyre nuk kishin ndryshuar. Përherë gjatë kohës së lirë e gjenin njëri-tjetrin. Aq më tepër që Arlindi kishte një farë përgjegjësie jo të vogël për vogëlushin.Një mbrëmje kishin shkuar të dy bashkë në Bar Angeli. Papritur një vajzë nga ato që kërcejnë nudo, u drejtua për tek tavolina e tyre.

    -Më duket se po na buzëqesh fati...

    -Kjo është besoj...- dyshoi shoku.

     -Gabon, nuk është kjo...-mërmëriti Arlindi si i lehtësuar. Nuk e njihte atë grua. Por thellë në shpirt, i ndikuar nga egua dhe mendësitë patriarkale të shqiptarit për sojin dhe gjakun e vet, s’donte ta pranonte. Ndaj me ndërgjegje uronte që ajo të mos kishte përfunduar aty. Nuk donte ta besonte kurrsesi të vërtetën që ishte mëse e pranishme dhe tejet e prekshme, megjithëse e dinte që ajo kërcente

     -Kujdes, se mos u pikasin, se na piu e zeza si ju edhe ne! -porositi vajza gjysmëlakuriqe, që si duket i mbante mend. -Ejani pas meje. Nuk di, por ajo grua më dhembset. Gjatë gjithë kohës vetëm qan,- pohoi ajo.

      -Nuk ka ardhur me dëshirë?!- pyeta.

      -Jo...Ç’është ajo fjalë?! Të reklamosh hiret trupore, nuk është kënaqësi për asnjë femër. Madje as për ato që e kanë në gjak këtë zanat të ndyrë.

      -Vërtetë?!

      -E përse u dashkërka ta adhurojmë veprime të pahijshme. Nuk është kënaqësi të joshësh ata që shfrejnë epshet shtazarake barbarisht mbi trupin tënd të pambrojtur?! Ju nuk e merrni dot me mend se sa të fyera e të përbuzura ndihemi.

      -Atëhere përse s’ikni, ti, ajo e sa të tjera që...?  Ndoshta keni frikë të përballeni me vështirësitë e jetës. Kërkoni ta fitoni atë sa më lehtë, me mënyrat më të ulëta dhe më të turpshme.  Keni nxjerrë në ankand trup, shpirt, mendje, ndërgjegje, duke shvlerësuar me neveri të qenit femër e dëshiruar dhe e nderuar. E kam fjalën për femrën që adhurohet nga të gjithë. Edhe mashkulli më i rëndomtë, që zotëron gjithë veset e botës, shprehet: “Nuk ke ç’i thua...! Është femër e mirë e me të gjitha virtytet. Të vjen keq ta prekësh në sedër me ndonjë fjalë, ta fyesh, apo t’i hedhësh një shikim lakmues, se të duket sikur ia ndot pastërtinë e kristaltë dhe brishtësinë që e karakterizon. Lum kush e ka, veçse duhet t’ia dijë vlerën...!”- e këto fjalë dalin nga goja e një rrugaçi që ka bërë apo provuar të gjitha të këqijat e kësaj bote.

      -A thua se do të na lënë të lira vallë?

      -Po ta kërkosh lirinë vetjake, ndoshta me shumë vështirësi, por jam i bindur se e gjen.

      -Ne do të largohemi prej këtij llumi, vetëm kur bukuria jonë të jetë venitur dhe të ngjasim si lulja e vyshkur dhe pa aromë. Atëherë ne s’vlejmë më si mjete fitimprurëse. Madje edhe atëherë, përsëri jemi skllave, sepse do të jemi ndërmjetëse për të futur në kurth gjak të ri, i cili shitet më shtrenjtë. Kjo do të ndodhë, nëse do të shpëtojmë gjallë,- ndërkaq ajo trokiti në portë. Përmes derës gjysmë të hapur ai njohu gruan e fotografisë. Edhe pse ishte e trukuar me tualet të rëndë, që e bënte të dukej si e shfytyruar dhe e shpërdoruar, siç ishte dhe profesioni që ushtronte... gjithsesi e njohu shikimin e saj

      -Të kërkojnë...- s’e mbaroi fjalën, sepse ajo ia përplasi portën në fytyrë.

Në atë çast të vetëm vuri re tmerr e llahtar në sytë dhe sjelljen e saj. Ata vështruan njëri-tjetrin në sy. Ndërkohë ndjenë se ajo rrëshqiti pas derës dhe u plandos në dysheme.

      -Eja nesër dhe kërko këtë për t’u dëfryer,-  porositi gjysmëlakuriqja. Veçse do paguash pak si... Vetëm në këtë mënyrë mund të bësh diçka,- porositi shoqëruesja.

     -I pranoj të gjitha kushtet.

     Kështu vepruan, sipas porosisë së saj. Qysh atë çast i kërkuan Aldos që të takoheshin.

     -Zoti Aldo, nuk di nëse do të arrij që ta realizoj, por nesër mendoj se duhet të bëj hapin e parë dhe ndoshta të duhurin.

     -Atëherë unë po njoftoj policinë që të jetë e gatshme për aksion. Vetëm kur të ndihesh i sigurtë në dhomën e saj, mjafton vetëm një zile në këtë numër. Po të kujtoj që të mos trembesh se me ata do të arrestohesh edhe ti. Kjo do të jetë zgjidhja më e mirë, që të mos ngjallet asnjë dyshim për ty.

   -Por a nuk jam i rrezikuar që të më riatdhesojnë ?

   -Urdhëro, ke një lejë qëndrimi të përkohëshëm derisa të marrësh dokumentat e rregullta, për të cilat duhen tre muaj..., ndoshta edhe më shumë.

    U ndanë me Aldon si dy miq të mirë

     I duhej durim dhe këmbëngulje që të mos ngjallte dyshime. Qëllimit ia arriti vetëm pas disa ditësh. Atë mbrëmje ishte vetëm. Pagoi një nga rojat qysh sa hyri në lokal dhe i kërkoi të kalonte në marrdhënie intime me njërën.

    -Cila të pëlqen prej tyre? Mos është kjo që po kërcen në tub?

    -Prit pak, të lutem...jo ajo, jo...Ah, ja kjo që po ngjitet në skenë më pëlqen. “Eh, ç’them dhe unë...Kjo mënyrë  e të fituarit të mbijetesës, është ironia e fatit. Kjo nuk është skenë, por  një fushë beteje,një amfiteatër i lashtësisë, ku ndeshen gladiatorët, deri sa njëri prej tyre të vdesë...”- ndërsa mendonte për fatin e tyre  duke parë lëvizjet e saj, e cila iu afrua “skllaves tjetër dhe ajo që pa më pas, i ngjalli krupën. Ato  të dyja nisën të joshnin duke prekur trupat e njëra- tjetrës në vende delikate, lëpiheshin dhe putheshin për të eksituar meshkujt, të cilët ishin me shumicë. Ndërsa krahas demave të çakërdisur jashtë arenës së ndeshjes,  ato si toreadorët që në çdo sekondë mund të gjejnë vdekjen, ishin me numër... vetëm dy. Në atë pod ku luhej tragjedia e jetës, shfaqeshin skena të pështira, nën tinguj të harbuar muzike, që bënte të hungërinin epshorët si kafshë të sapozgjidhura nga zinxhiri. Arlindi kapi kryet me duar sepse ishin skena të dhunshme për këdo që quhet njeri, por e mblodhi veten shpejt. Që të mos binte në sy, duhej të bënte tifozllëk...por përsëri ngeli i përhumbur.

 “Nuk e kuptoj dot, jo...Këta burra , madje edhe të moshuar nuk besoj që të mos kenë familje. Me siguri që kanë grua dhe fëmijë të rritur. Kërcimtaret mund të jenë moshatare me vajzat apo motrat e tyre, ndoshta edhe më të reja. Pa e lodhur trurin ata joshen e arrijnë kënaqësinë nën efektin e pijeve ekzotike dhe të tërhequr prej vesit.  Janë të papërgjegjshëm, sepse një burrë serioz, që është i lidhur me familjen, nuk ka pse i lë paratë në vënde të tilla, ku flet dhe flitet gjuha e rrugës lakuriqësia  e kanaleve. Jeta familjare ka rregulla dhe disa norma që nuk duhen shkelur. Ndryshe familja nuk ekziston më. Tipat e tillë, të kësaj marke, të papërmbajtur seksualisht apo të dhunshëm, duhet të mos krijojnë familje. Dhe kjo për të vetmen arsye, për të qenë të lirë...për këdo dhe në çdo kohë . Duke krijuar një familje për sytë e botës, mbulojnë vesin, duke harruar se shkatërrojnë jetën e bashkëshortes dhe çedukojnë  fëmijët...”- i përhumbur në mendime, ai nuk e ndjeu rojën që po i pëshpëriste...

   -Zotëri, ajo që kërkoni ju është shumë e shtrenjtë . Hirushja nuk shkon me këdo. Deri tani ka qenë pronë e shefit.

   -Pse tani jo?

   -Padroni ka nevojë për gjak të ri. Kur ka pëllumbesha të njoma gjithë guga dhe lajka nën pullaz, ç’i duhet një mall i vjetëruar. Ndaj duhet të paguani akoma.

  Pas pagesës, ai e shoqëroi deri tek dhoma e saj...

  -Për çdo ankesë, nëse kjo lavirja nuk të përgjigjet, më thuaj dhe  bushtra e di mirë se çfarë e pret.

   - Pa merak, miku im...,- i bëri qejfin ai vetëm për të fituar“mirëbesim”.

     Arlindi hyri në atë dhomë të ndotur, ku rrezatimi i kuq që për këdo përndez epshet kafshërore. Kurse atij iu duk i pështirë. Pati ndjesinë se kishte kapërcyer portat e ferrit. Një peshë e rëndë në kraharor i merrte frymën. Ishte e para herë që hynte në një dhomë të një shtëpie publike, ku përpunohej industria e mishit të bardhë. Aty fitoheshin shuma të pallogaritura e marramendëse, pa përdorur lëndë të parë, pa taksa dhe tatime, përmes këtij profesioni të ndyrë, më të lashtit të njerëzimit. Aty vihej në ankand jeta, rinia dhe personaliteti i femrës. Ai ishte i ri dhe nuk kishte përgjegjësi bashkëshortore apo prindërore,por ishte në një ankth të patreguar.I dukej vetja sikur po kryente një krim ndaj ndërgjegjes së tij. Herë-herë i dukej sikur ishte zhytur në kanalin e ujërve të zeza. "Nuk di si e frekuentojnë këtë hale publike, e cila nga që nuk pastrohet kurrë, kutërbon dynjanë... Nuk e kuptoj se çfarë stomaku kanë këta meshkuj. Nuk më besohet që i lënë paratë këtu dhe ndiejnë kënaqësi në këtë fëlliqësi që të vjen për të vjellë?! Jo, ata që kërkojnë të gjejnë qetësinë shpirtërore këtu, nuk mund të quhen njerëz. "- papritur dëgjoi ankimin e saj...

     -Cili je ti vallë? Përse më je qepur? Ç'kërkon nga unë? Nuk jam nga ato që mendon ti,- i lutej ajo Arlindit kur e pa përsëri në Bar.  

      -Ndalu Xhek, se ka hendek! Pse mos vallë je ndryshe nga të tjerat? Ah, më fal se harrova që ti je e përzgjedhura e "Shtëpisë së Ëndrrave"

      -Të lutem largohu! Të përgjërohem për gjënë më të shtrenjtë...-  vazhdonte lutjet, por tashmë brenda në dhomë.

      -E ç’na qenka gjëja më e shtrenjtë për ty?

       -Im bir.

       -Yt bir?! Ha,ha,ha...!

       -Nuk e kuptoj se ç'ka për të qeshur!

       -Të jesh nënë, nuk do të thotë vetëm ta nxjerrësh në dritë fëmijën, por edhe...

       -Vetëm një nënë që e ka mbajtur nëntë muaj në bark, që ka ndjerë dhembjet e pakrahasueshme të lindjes, që ka dëgjuar të qarën e parë të foshnjës, e di ç'do të thotë fjala, bir.

     -Po, ke të drejtë, se ashtu si ngjitet gjuha pas qiellzës, ashtu ngjitet edhe fjala bir me shpirtin.Një nënë që e ka parë foshnjën e vet tek rritet, kur belbëzon, kur qesh e kur qan, kur thotë fjalën e parë, apo që ka ndenjur pa gjumë që atë të mos ia rrëmbejë vdekja, vetëm ajo e di se ç'lidhje ekziston mes asaj dhe fëmijës. “Një e tillë je edhe ti, apo mos po gaboj?!”

      -Ti mund të thuash ç'të duash.Nuk dua ta di se ç'mendon, sepse nuk të njoh, por kurseji ironitë. Askush nuk mund ta di ç'do të jepja nëse e shihja edhe njëherë të vetme tim bir. Ta përqafoja, t'i merrja erë e të derdhja lotët e hidhur të dëshpërimit që më janë grumbulluar në shpirt. Njëherë të vetme... A më kupton? Pritja me shpresën  e takimit me të, është e vetmja arsye e imja për të jetuar. Nëse jo, nuk di ç'do të bëj dhe si do të përfundoj.  Vetëm Zoti e di.

      -Sipas  fjalëve të tua, ke patur një fëmijë ? Çfarë u bë me të?

      -Fati i keq më ndau nga ai që dua më shumë.

      Domethënë ishe ti që e le në mëshirën e fatit dhe kërkove “lirinë”tënde, apo u largua djali?

      -Jo...unë nuk di se ç’është bërë me të qysh kur ...

      -Ike ti pa pyetur se ishe nënë.  Ç’kërkon tani? A nuk e ke zgjedhur ti vet, rrugën tënde?

       -Ç’dini ju për mua, për ne...për fatin tonë? Nëntëdhjetë përqind e femrave që arrijnë në këtë gjendje, shiten në treg si mall...Oh, është histori e gjatë që nuk mund të rrëfehet me fjalë. Pastaj cili je ti që duhet të të besoj? A nuk je si gjithë të tjerët. Ju vini të gjeni kënaqësinë e çastit. Plotësoni tekat, mangësitë e pakënaqësitë  e jetës tuaj bashkëshortore, për të harruar apo për të qenë “të lumtur” për aq kohë sa na shfrytëzoni ne...E në të shumtën e rasteve na përçmoni, na fyeni, na poshtëroni, madje edhe  përmes një dhune të paparë . As ti dhe askush nuk di se ç’mund të ketë përjetuar një grua si unë...Duron vetëm për të mbijetuar dhe shpreson se një ditë do të marrë frenat e jetës në dorë...

     -Më fal! Nuk doja të të lëndoja. Ke dëshirë ta shohësh tët bir?

     -Ti je i ri dhe nuk e kupton dot lidhjen mes meje dhe fëmijës tim. Më duket se do vdes pa e parë... qoftë edhe një çast të vetëm. Pastaj le të vdes. Çfarë vlere dhe kuptimi ka jeta kur ke vdekur shpirtërisht. Unë jam kufomë që frymoj vrer…

   -Atëherë, ç’kuptim ka , kur nuk do t’i gjendesh pranë kur ai të të thërrasë për ndihmë?

   -Kam mall. M’u dogj shpirti, m’u tha syri për ta parë. Dua të di se sa është rritur, si është...- u përgjigj ajo mes dënesave përmes një dhembjeje që s’mund të imagjinohet, pa le të përshkruhet me fjalë.

      Atë çast ai nxori nga xhepi një fotografi të djalit dhe ia zgjati.

      -E njeh?

      Ajo ia rrëmbeu si një grifsh dhe i nguli shikimin si e çakërdisur atij portreti të shtrenjtë.  Duke picërruar sytë, dukej sikur do ta përpinte atë foto. Më pas lëshoi gjymtyrët, u plandos në shtrat dhe nisi të ngashërehej. Ishte një vuajtje e madhe, e jashtëzakonshme e një gruaje që kishte shpërdoruar jetën. Tek e fundit ishte dhembja e patreguar e një nëne të zhuritur. Ndërsa shikonte atë grua të mjerë, sillte ndërmend. thënien e moçme:“Kur të vijnë mendtë, nuk t’i hanë as qentë! Mbase nuk është vonë për të dy!"

       -Ku, ku e gjete këtë?! Oh, mjera unë, e mjera. Jo, jo nuk mund ta besoj…Ky është im bir, djali im. Sa qenka rritur?! Nga e  njeh tim bir? Sikur të mundja ta shikoja, ta përkëdhelja, ta përqafoja! O Zot, më ndihmo! Është mirë apo edhe ai...? -pyeti e frikësuar

     -Ai mori rrugën për të të gjetur, por kurrë nuk i shkonte ndër mend se ti...

     -Është këtu?! Të lutem, ma sill! Dua ta shoh. Më beso! Sado e keqe të të dukem, por jam nënë...një nënë e zhuritur prej mallit,- më lutej duke u gjunjëzuar para këmbëve të mia.

     -Fëmijët këtu s’lejohen, apo...?

     -Do t’i them dikujt…, dikujt që e di se ç’është dhembshuria e munguar e një nëne. Ajo, vetëm ajo e di  dhe shpirti i saj…E gjora nënë, që nuk i dha qoftë edhe një herë të vetme gji. Kurrë nuk e dëgjoi të birin ta thërriste”nënë”, nuk e dëgjoi kur belbëzoi për të parën herë, as kur hodhi hapat e parë. Askush nuk e di se ku ka përfunduar. Vetëm ajo e di dhe shpirti i saj i copëtuar se sa e vuan mungesën e fëmijës, pasi ia kanë zhvatur nga gjiri shtazërisht... Kanë kaluar vite dhe ajo nuk e di nëse i biri është ende gjallë. Madje as që ka për ta mësuar kurrë. I kanë hapur një plagë që nuk do të mbyllet kurrë. Askush nuk e kupton dot dhembjen e saj, vetëm një nënë e di dhe e njeh shpirtin e saj të zbrazët.

    -Pse ia bënë një gjë të tillë?  Pse i ndanë ata të dy nënë e bir? Si ka ndodhur, si ia rrëmbyen vallë?

    -Historitë tona janë të ngjashme. Na i rrëmbejnë fëmijët për të na shfrytëzuar deri në palcë..., si dhe sa më gjatë të jetë e mundur.Shpesh herë fëmijët që lindin femrat si ne, i shesin për birësim, ose i rrisin për t’i bërë  kriminelë, apo i përdorin për transplant organesh. Së paku për mua sikur shihet një rreze drite...ku i dihet, mbase!

   Ajo e mbante foton  në dorën që i dridhej, ku në shikimin e saj të çakërdisur shprehej dhembje, mall dhe dashuri,.Ishte veç  një foto, fotografia e djalit të saj.Kushdo nmund ta përdorte edhe si mashtrim, por Arlindi kurrë. Ai vërente se mes shikimit të vagëlluar, bashkë me lotët ajo kapërdiste dhembjen  dhe dukej sikur do ta përpinte  shëmbëlltyrën e të birit , tashmë i rritur...

    -A do të vijë çasti i shumëpritur që ta shoh përsëri Jonidin tim?!

   -Kjo varet vetëm nga ty.

    -Ç’është ajo nënë që nuk e do fëmijën ta ketë para syve?! Ndoshta ti nuk më beson, por  që ndodhem në këtë ferr të vërtetë, është faji i mëndjelehtësisë sime.

     -Në mes qenka një mëkat apo...?

    -Ajo që doja të provoja në jetë, ishte ironia  e fatit që më shtyu drejt humnerës, kurse tani po luaj lojën e mëkatit. Ndaj dua të dal jashtë çdo mundësie që më ofron e tashmja, dua t’i kapërcej gjithë pengesat vetëm për të ,- dhe nuk foli më por u mbyll brenda vetes...Qëndronte e topitur,duke kapërditur lotët dhe e pangopur me fytyrën e brishtë të të birit, të cilën e puthte dhe e shtrëngonte në kraharor. Pastaj e largonte për ta parë më mirë dhe si e lajthitur, e afronte duke u picërruar sikur do të zhbironte ato tipare prej fëmije të të birit.

        “As vet nuk e mbaj mend sa herë kam kërkuar nëpër ëndrra vetëm një portret tëndin, biri im. Oh ..,unë e mjera, për këtë dëshirë përvëluese është e pranishme koha, orë dhe pa orë, sepse ajo  jeton brenda meje bashkë me mjerimin tim! Papritur e shoh portretin tënd  në vegime...të largët ashtu të vockël sa ishe kur unë...të braktisa. Kjo fjalë e kobshme, braktisje, e bënë një nënë të urrehet, të përbuzet, të mallkohet, jo vetëm nga të tjerët, por edhe nga vetja. Edhe pse s’të imagjinoj dot të rritur, gjithsesi një  buzëqeshje lumturie e ndriçon  fytyrën time të trishtë, të menduar e të lodhur, kur mes fantazisë së shthuruar fluturake, vetëm në ëndërr çmallem me ty. E gjitha kjo pandehmë, është  drita e shuar e syve të mi. Atëherë në tru më gëlon mendimi se është shpresa ajo që e mbush zemrën time të boshuar. Pasi prek me vetëdije realitetin, shndërrohem  në një masë akullnaje që shpërndan vetëm ftohtësi. Mos ndoshta fati më degdisi larg teje, shpirti im, që të njihja  atë ndjesi që nuk e kisha njohur atëherë? Naiviteti im dhe ëndrra euforike për diçka që nuk arrija dot, më futi në skëterrë. Aty në errësirë kam kërkuar çdo çast një rreze drite për të parë dhe njohur dashurinë më të madhe në univers, dashurinë e nënës ,të cilën nuk e kisha njohur. Mjerisht isha ajo vajza e vogël ëndërrimtare, që i dukej se gjithçka të mirë e të bukur në fasadë,  duhej ta bëja timen. Si një njeri pa tru ,pa ndërgjegje, pa arsyetim, kërkoja rrugën drejt Nirvanës. Ku ta dija unë e gjora se rruga e pamundimshme  të kall në një det të madh, apo në një oqean të pamatë, ku nuk ka tokë përreth dhe asnjë mjet lundrimi pranë për të të shpëtuar.  Ti nuk e di, zemra ime e vogël, se sa shumë nevojë kam sot për atë mjet lundrimi që të të gjej ty. Kanë kaluar vite dhe e djeshmja ka humbur rrugën drejt të sotmes, që më bënë të mos e besoj më të nesërmen për të ma kthyer gëzimin e munguar. Më duket sikur jetoj netët e gjata të stinës që bashkojnë kohën në dy vite. Veçse mua më duket se bashkojnë shekujt. Aq e largët më duket e shkuara ime e shkurtër. Ajo kohë e largët tani më vjen e mugët, e zbrazët, e shurdhët, pa ngjyra dhe  pa tinguj. Zhurmat e tmerrshme të ferrit, ku jam zhytur, nuk lejojnë as ta kujtoj, pa le ta jetoj apo ta shijoj të bukurën që dhuron gëzimi për fëmijën, ashtu siç i ka hije një nëne.

   Përherë shoh diellin me rrezet e tij të mrekullueshme, që tokës i dhurojnë jetën për të qenë sa më e ngrohtë, e bukur dhe e gjallë. Kurse unë kërkoja velin e "vdekjes së shenjtë", megjithëse  e di se çdo gjë tashmë është e shkruar. Gjithsesi di se vdekja ime do të ishte veçse një mallkim e kurrë shenjtërim, pasi askush nuk do të hidhërohet për mua. Veç tim biri, që tashmë më ka humbur, kurrëkujt nuk do t’i mungojë..., apo askujt nuk do t’i vijë keq. Këtë e kam ditur qysh kur fati i së nesërmes për mua, u vendos qysh atë ditë kur si një somnambul, ashtu qorrazi kapërceva pragun e portës së “lumturisë”. Përgjigjen e pasionit tim për një jetë të bukur në fasadë, e ndesha vetëm në një çast, në  atë çast fatal e të neveritshëm, ku ironia e fatit  më zgërdheshej, më përqeshte, më nxirrte gjuhën, atje në tavanin blu e të zbehtë të asaj godine  luksoze me “emër”!

   Por ishte vonë...,gjithçka kishte marrë fund... Unë nuk isha më unë, pasi nuk i përkisja më vetes. E kuptova lojën e ndyrë të atij njeriu të “respektuar “që emrin në opinion  e kishte fituar nga kolltuku.Tashmë isha shndërruar në një plaçkë tregu, me të cilën këtej e tutje blerësi mund të bënte ç’të donte. Ëndrra më bëri shok të së keqes së  qenies sime dhe më hodhi midis atyre udhëkryqeve që sezonet ndajnë jetën në drejtime të kundërta.

Unë jam gjethja e vetmuar që rrëzon stina e vjeshtës, e cila duke u rrokullisur e rropatur mbi tokë , i paraprin dimrit të acart. Unë jam bijë e netëve të stinëve, që kërkon rilindjen e ditës së re, por që prehem në shtratin e mëkatit. Aty e drithëruar pres gjithë shpresë cikmën e parë të dimrit, që megjithëse është e bardhë,  e hajthme, e brishtë, ajo nuk më pranon. Pra edhe bora që s’është frymore, që s’ka sy, që s’ka veshë apo ndjenja, më sheh vëngër e me neveri.

  Pastërtia e borës së parë më kujton ditën apo natën e ndërrimit të viteve atje në qytezën time të largët malore. Sa bukur ishte. Mes kaltërsisë së natyrës me pisha hijerënda, që japin ndjesinë e qetësisë së përjetshme,  spikaste e gjelbëra e bredhave që tek-tuk dilte në pah nga ngarkesa e bardhë e dëborës, ku përmes tyre përvidheshin rrezet e mekura të diellit. Dritëhijet nëpër pemë na ngazëllenin dhe me fantazinë tonë krijonim qenie të çuditshme.

  Babai sillte një bredh nga pylli dhe ne e stolisnim me pambuk dhe me lodrat tona, si:nuse prej lecke, topa ngjyra- ngjyra prej letre, shirita shumëngjyrshe nga fletoret e punëdores. Pasi babai kishte sjellë disa ushqime nga qyteti, nëna therte gjelin e detit, sherbetoste bakllavanë,  kurse ne fëmijët përgatisnim tavolinën. S’kishim parë apo njohur jetë luksoze, ndaj ajo darkë e shtruar një herë apo dy herë në vit, na dukej si tavolinë mbretërore. Gëzimi ynë nuk kishte kufi kur hapnim pakot që nëna kujdesej dhe i vendoste poshtë bredhit. Kur isha e vogël ne s’kishim as televizor. Atë kohë që të kishe televizor, duhej autorizim nga institucionet shtetërore, nga Sekretari i Partisë, se jo të gjithë familjet shqiptare e gëzonin të drejtën për të parë e njohur botën shqiptare, se Bota Perëndimore ishte mollë e ndaluar si molla e helmatisur e Borëbardhës . Ishim ndër të parët e qytezës që morëm televizor, por në mot të stuhishëm, nuk shihnim asgjë. I gjori baba, ngelej jashtë në të ftohtë e cingërimë, maj bredhit që bënte hije mbi çati. Ai baba i dhembshur kujdesej që të na kënaqte ne, ndaj ngrinte nga të ftohtit që të kthente antenën, ndërsa im vëlla i gërthiste që poshtë :”Baba, lëvize majtas apo djathtas”. E kështu kalonte nata, babai në mes të thëllimit kurse ne në pritje për të parë një film apo programin e Vitit të Ri në mungesë të valëve.

   Biri im, e di që nuk më dëgjon, por e kam mëse të qartë se edhe ti për çdo vit pret dhuratën nga nëna, një dhuratë që nuk do të të mbërrijë kurrë.  Në raste të rralla, kur antena kapte valët e ndonjë emisioni apo filmi nga kanalet televizive italiane, ne hapnim sytë të habitur. Atëherë nisa të mendoja ndryshe për jetën dhe fillova të ëndërroja për një të ardhme tjetër më të mirë, më të begatë. Isha e re, e freskët dhe shpesh dëgjoja përgëzime që më bënin të mendohesha: “Kaltra, me një bukuri të tillë, e hedh tej fukarallëkun. I thua:’largohu nga unë!’ Por  vetëm duhet  të dish ta përdorësh...”- ai ndiqte mimikën e saj të heshtur, por që fliste shumë më tepër se dhjetëra ligjërata. Më pas ajo ia shprehu mendimet e saj të trishta.

    -As vet nuk edi përse po të shprazem ty....ti je një klient që...

    -E kuptoj gjendjen tënde, dhembshurinë e munguar, di edhe që nëna bën të pamundurën, vetflijohet për  fëmijët. Kurse ti, edhe pse rrëfeve bukur ...

    -Pse këtë përshtypje të lë unë ?

    -Nëse doje ta shihje tek rritej yt bir, ta përkëdhelje e t’i dhuroje dashurinë e nënës që është e veçantë , të cilit i ka munguar, ti ke heshtur.

    -Kur nuk e njeh sa duhet jetën e tjetrit, si  arrin të gjykosh në këtë mënyrë? Nuk të vë faj,jo...

    -Flas atë që shoh, të tjerat nuk i di. Në këtë botë ka edhe njerëz të mirë dhe dikujt do t’i kërkoje ndihmë.

     -Natyrisht është e drejta jote dhe e cilitdo të shprehet me neveri për jetën që bëj, por...

     -As që e vë në dyshim. Jeta jote të përket vetëm ty dhe askujt tjetër. Ti dhe vetëm ti  mund ta trajtosh atë si të jetë më e mira për ty. Gjithçka varet nga arsyeja, nga ndërgjegjja që të udhëheq për të vepruar. Vetëm po të kujtoj se kur je pa asnjë përgjegjësi, vepron si të të duket më e udhës, por kur ke fëmijë...,ndryshojnë gjërat.

      -E di mirë se një nënë nuk e përjashton veten nga përgjegjësitë dhe detyrat. Kjo është e papranueshme moralisht dhe e pafalshme ndërgjegjësisht. Ndaj jetoj me ëndrra vetëm për tim bir. Por ëndrra ngelet e tillë, vetëm fantazi dhe asgjë më shumë veç parafytyrime fluturake të mendimit.

    -Ndoshta po thua të vërtetën, ndoshta.

    -Në çdo pragmuzg, sytë e mi treten me admirim mbi një yll të mrekullueshëm që e kam përzgjedhur dhe e kam quajtur binjak me tim bir. E pagëzova kështu, sepse kur e pikasa, ishte i vockël, një vocërrak si ai. Lumturohem tek e shoh në rritje, i cili mes errësirës ​​bëhet më i ndritshëm dhe ashtu i përqafuar me kupolën qiellore, më duket sikur ndiej tim bir të më kacavjerret në qafë. E di që kjo është ëndërr, por ia që më plotëson një dëshirë që më djeg shpirtin, një dëshirë të parealizuar, një ëndërr që më shkakton dhembje. Nga dritaret e ferrit, ku e kam kallur veten, shoh me ëndje atë yll që më shoqëron në heshtjen time të heshtur, e cila është mikja ime e vetmisë së madhe. Paskëtaj ruaj me fanatizëm gëzimin dhe dashurinë e pafund të nënës që më dhuron ko ndjesi.  E di se dritat e zemrës sime janë fikur prej kohësh. Gjithsesi  e nuhas qiellin e pastër, pa një hije trishtimi, pa velin e hollë e të hirtë të mjegullës dhe përmes vetëdijes, në atë kaltërsi shoh fytyrën  e tij prej engjëlli, që fal veç pafajësi. Atje gjej shikimin e ëmbël të syye të tim biri. Në atë shikim hamendjeje, gjej shpresat që mund t’i japin kuptim jetës sime të venitur  e të pakuptimtë, ku e vërteta nuk është më e vërtetë dhe unë nuk jam më unë. Ndihem e pazonja dhe  e plogësht. Përmes hijes së heshtur të vetmisë pres në ankth hapat e jetës, të një jete farse e të rreme, me mendimin  se diku në një cep të saj do të lind drita e shpresës...Eh nënat, edhe kur e dinë se gjithçka ka marrë fund,  ato dhe vetëm ato gjithmonë kanë durimin të presin. Është ndjesia e nënës, është malli i zhuritur, është dashuria ime e munguar ndaj tim biri, që më mban gjithmonë zgjuar.

    -Teorikisht flet bukur, por në realitet je një tjetër. Së paku për mua apo ata që nuk të njohin, krijohet kjo përshtypje..

    -Të lutem, eja nesër në këtë orë. Po ma solle djalin, do të dorëzohem në polici.

    -Kur nuke ke bërë deri tani, në kaq vite si do të mundesh?

     -Natyrisht me ndihmën tuaj. Nuk ju njoh, por dukeni se jeni për së mbari dhe i prirur për mirësi. Dikur nuk dija t’i ndaja të mirën nga e keqja, të vërtetën nga  gënjeshtra. Kurse tani jam regjur me vaj dhe me uthull, jam argasur si lëkurat kur thahen. 

     Vendosmëria e saj i dha zemër. Pa i thënë gjë asaj, i ra ziles së numrit telefonik që i kishte dhënë Aldo.

    Duheshin vetëm pak minuta dhe aksioni i policisë do të niste. Gjithçka ishte menduar dhe studiuar mirë. Suksesi varej nga maturia e aksioni , qetësia, veprime pa bujë, jo siç e ka zakon policia, që përmes borive alarmante, thërret:“Kujdes, merrni masa, largohuni se erdhëm ne dhe pastaj e dini se ç’ju prêt”. Tutorët e  prostitucionit, bashëpunëtorët apo shërbëtorët e tyre, duheshin zënë në befasi, si miu në çark. Pikë së pari policët pa uniforma ushtarake, u afruan si klient që kërkonin të dëfreheshin, ndërkohë me qetësinë më të madhe kapën rojet, mbyllën dyert që të mos largohej askush. Policët u munduan të mos bënin zhurmë. I  arrestuan të gjithë me një qetësi. Bashkë me punonjësit e Barit “Angeli” edhe klientët, mes tyre u arrestua edhe Arlindi. Fal tij atë natë u arrestuan dymbëdhjetë vajza që ushtronin prostitucion. Ishte një aksion i realizuar mirë, nga i cili nuk u kapën dot vetëm ato vajza që kishin dalë në rrugë. Në korridorin e mjegullt nëna e djalit, Kaltra u ndesh me shoqen e saj, e cila ishte njohur e para me Arlindin dhe Enkelin. Ajo ashtu siç ishte, e prangosur i bëlbëzoi në shqip: 

   -Shko, shko me ta! Mos ki frikë! Kërko ndihmën e policisë, tregoju për planin tonë...

    -Nuk dua të shpëtoj vetëm unë...Po ti?

    -Mos harro se duhet të jesh e vendosur e ta bësh këtë për tët bir...Kurse unë nuk kam asnjë shpresë. Mua as më pret e as më kërkon kush. Burgosja apo vdekja ime nuk trishton askënd.

    -Mos vallë për mua nuk është e njëjta gjë? Veçse të lutem, mos qëndro në heshtje, jo... Edhe ti fillo kërkoje djalin tënd.

    -Si? Ku ta kërkoj? Eh, sikur ta dija që është gjallë, nga fundi i dheut do ta nxirrja..., kurse ti e ke këtu, erdhi të kërkoi...E kupton se çfarë akti ka kryer yt bir? Aq i vogël dhe mori rrugën përmes detit, mes së panjohurës në një vend të huaj dhe po kërkon atë dashuri, dashurinë e ngrohtësinë e nënës, e cila i ka munguar me vite...për mua nuk ka më dritë shprese.

    -E ke gabim. Lufto të gjesh atë fundërinën që ta rrëmbeu djalin. Kërkimin nise qysh nga spitali. Fëmija është i regjistruar. Ato e dinë se ku duhet ta kenë çuar.

    Ato të dyja qëndruan në hyrje të labirintit dhe të friksuara shtrëngonin duart e njëra-tjetrës, sikur secila kërkonte  mbrojtjen apo mbështetjen e shoqes, edhe pse ishin të pambrojtura. Dridheshin nga ankthi për fatin e tyre, derisa i hipën nëpër makina dhe u zhdukën matanë kryqëzimit. Makinat në rresht njëra pas tjetrës, jepnin alarmin sikur kishte ndodhur ndonjë katastrofë natyrore, apo diku kishte rënë zjarr.

 “Gjithsesi ishte një aksion i suksesshëm për policinë. Punët e mira bëhen kur njerëzit e ndërgjegjshëm nisen për të vënë drejtësi, pavarësisht se cilës kombësi i përkasin. Si dhuna,  trafikimi, prostitucioni e krimi i çdo natyre, edhe drejtësia nuk kanë  kombësi. Vesi nuk njeh ngjyrë, racë apo gjuhë,pasi e keqja flet me gjuhën e rrugës dhe të parasë. Ndaj kur jep ndihmë pa kushte, pa droje, aty kupton se bota është e të gjithë atyre që e duan atë në paqe e harmoni,  pa krim, pa trafik e prostitucion, pa drogë e mashtrim. Të luftosh krimin e çdo lloj forme qoftë, si një e keqe e madhe që lëndon dhe dëmton njerëzimin, ndaj kurrë nuk duhet qëndruar asnjanës,”-mendonte Arlindi i prangosur. Ishte i lumtur që ndihmoi në kryerjen e një misioni human kundër dhunës, ndoshta ndaj një krimi të organizuar.  Në vetvete, në thellësi të qenies së tij ndihej i qetë mendërisht dhe shpirtërisht, që nuk ndodhi asgjë e papëlqyer e veçanërisht s’pati asnjë të lënduar...                     

                  vazhdon