PAK FJALË NË VEND TË LIGJËRIMIT ELEGJIAK PËR LAVDRIM TERZIUN

Nga Fatmir Terziu

Ladi humbi betejën me një sëmundje të rëndë ditën e martë, datë 5 shkurt në orën 10 të mëngjesit. Vdekja e tij vjen si një humbje e thellë për shqiptarët dhe lexuesit e gazetës që ai drejtonte, për rrethet gazetareske shqiptare kudo në botë, për shoqërinë dhe më së shumti për familjen e tij.

Gjithë sa gjëndemi nën pushtetin e penave dhe tastierave marrim sot nga një kupë helm që na shtohet mbi brenga të kësaj jete… E, nuk e di … a do ta përcjellim dot?!!!
Ata që u mësuan me Ladin mes tyre, do ta kenë zor t’i shtyjnë pa të vitet, se Lavdrimi qe shqiptar i mirë, djalë i zgjuar, shok i shtrenjtë, gazetar i mirë, komunitar i talentuar… Nder i miqësisë dhe i shoqërisë…
…Mall do të ketë për të gjithë moteve, dyert që e pritën dhe e përcollën.
…Ladin nuk do ta kemi midis nesh… Dhe rrugët e Elbasanit, Shijakut ku punoi si mësues, Tiranës ku punoi si gazetar i Televizionit Shqiptar dhe ato ku në Finsbury Park ai shkriu talentin e tij te “Albanian Mail” do të duken të shkreta, se …, nga shkonte ai kalonte thjeshtësia, urtësia, gazi dhe buzëqeshja…
Fjalët e tij ishin trëndafil…
Amanet, pena të nderuara, vëllezër e motra, sa herë t’ju bjerë rasti, kthejani atë borxh Lavdrim Terziut, shqiptarit që mërgimin e tij në Mbretërinë e Bashkuar ia kushtoi shqiptarisë, jetës së shqiptarëve dhe halleve të tyre, por harroi jetën e tij në këtë botë, të cilën e shfaqi shkurtër. Kthejani të dashur miq me një buqetë lulesh, nga motet rinore shqiptare, për t’ia mbajtur atij të freskët rininë e tij të përhershme. Edhe Ju, pena të nderuara që padashje keni ‘heshtur’ ose ‘ndeshur’ në ndonjë keqkuptim, lutuni për të, dhe faleni shpirtin e tij që të prehet i qetë. Mbushjani varrin me lule behari!
Ne, gazetarët shqiptarë në emigracion, e patëm Ladin mes nesh, më të mirin e më të voglin, në ‘vëllazërinë’ tonë të penëshkrimeve mendëprodhuese, nga mendje që ndonjëherë harrojnë këtë ligjësi, këtë udhë mes lulesh…
E patëm djalërim, e patëm rinim…
Me të bashkëtakonim dhe bashkëudhëtonim në mendime, ide, shkrime e me respekt komunikonim,…ndoshta edhe në heshtje, para shkrimeve të tij…
Me te ndjerin Lavdrim Terziu, nuk pata ndonje lidhje gjaku, as edhe ndonje farefisni te afert apo te larget, thjesht kishim nje mbiemer shqiptar, thjesht ishim bashkeqytetar me mosha te ndryshme, thjesht nje piketakim penash dhe interesash te nje fushe te zoteruar e mbipopulluar sot mes nesh, por me se shumti me Ladin na bashkoi nje dhimbje qe te gjitheve u shfaqet ne Lotin e Rrugetimit, nje dhimbje qe na therr te gjitheve...
Ju lutem mes kesaj dhimbjeje per te lehtesuar dhimbjet e te afermeve te tij Ju mund te shenoni ngushellimet ne kete hapesire elektronike, per te lene te gjalle vepren dhe emrin e tij, gazetarit shqiptar

Lajmerim

Me keqardhje te thelle ju njoftojme per vdekjen tragjike te mikut dhe kolegut tone te dashur, nje nga perfaqesuesit me te denje te komunitetit shqiptar ne Mbreterine e Bashkuar, si dhe Kryeredaktorit te gazetes Albanian Mail, Z. Lavdrim Terziu.

Per nder te tij, miqte dhe koleget e tij te ngushte kane organizuar ne Londer nje pritje per t'i paguar Ladit respektin dhe nderimet qe ai kaq shume i ka merituar, para se trupi i tij te dergohet per ne vendlindje. Kjo pritje do te kryhet ne zyren funerale te meposhtme:

Funeral Parlour, 104 Lillie Road, Fulham,
London SË6 7SR

Diten e merkure, date 6 shkurt, nga ora 13:00 deri 15:00.


Jane te mirepritur te gjithe ata qe kane deshire t'i japin Ladit lamtumiren e fundit.

Me dhimbje dhe respekt

Stafi i gazetes Albanian Mail

Per me shume informacion mund te kontaktoni ne numrat me poshte.
Linda Lufo
07910018728
Avni Aliaj
07939012093
Kleant Halili
07769816573

Kopshti i Edenit

Perkthyer nga: Lavdrim TERZIU Nga romani "Bota e Sofies" - Jostein Gaarder ... në njëfarë mënyre diçka duhet të jetë krijuar nga asgjëja... * * * Sofie Amundsen kthehej nga shkolla për në shtëpi. Një pjesë të rrugës e kishte bërë me Xhoanen duke diskutuar rreth robotëve. Xhoana ishte e mendimit se truri i njeriut është i ngjashëm me një kompjutër të avancuar. Sofia nuk ishte shumë e kënaqur me këtë përkufizim. Si mund të krahasohet njeriu me një copë mekanizmi?! Tek supermarketi, rrugët e tyre për në shtëpi ndaheshin. Sofia jetonte në fundin e botës, ne kufijtë e një periferie goxha te shtrirë jashtë qytetit dhe rruga e saj për në shkollë ishte gati dyfishi i asaj që bënte Xhoana. Përtej kopshtit të shtëpisë së saj nuk kishte më asnjë banesë tjetër. Matanë kopshtit fillonte pylli. Ajo dredhoi për në rrugën e Tërfilave e cila përfundonte me një formë bërryli shumë të thyer i njohur si Bërryli i Kapitenit. Njerëzit e bënin shpesh atë rrugë përveç ditëve të fundjavës. Maji sapo kishte hyrë. Në disa kopshte, pemët ishin veshur me lulet e verdha të narcisit të egër. Mështeknat kishin filluar të merrnin një të gelbër të zbehtë me gjethet e para. Ishte e çuditshme sesi gjithçka shpërthente përpara në këtë periudhë të vitit! Si ishte vallë e mundur që ajo masë e pafundme gjelbërimi të buronte ashtu njeherazi nga toka e vdekur sapo ajo të zbulohej nga dëbora dhe të fillonte të ngrohej!? Sofia shtyu portën e kopshtit dhe zgjati kokën drejt kutisë postare. Zakonisht aty kishte plot letra të vjetra të mbetura prej kohësh dhe ca zarfe të mëdhenj që i vinin së ëmës dhe që ajo i mblidhte për t`i vënë në tavolinën e kuzhinës pëprara se të ngjitej në dhomën e vet për t`u marrë me detyrat e shtëpisë. Herë pas here do të vinte edhe ndonjë lëtër edhe për të atin dhe zakonisht ishin letra banke. Gjithsesi ai nuk ishte një baba normal. Babai i Sofies ishte kapiten i një anijeje të madhe çisternë nafte, kështu që në të shumtën e kohës ai nuk ishte pranë familjes. Gjatë atyre pak javëve që i kalonte në shtëpi njëherë në vit, ai do të merrej me mirëmbajtjen e kopshtin dhe anën e jashtme të shtëpisë për të kri juar një ambient sa më të këndshëm dhe të rehatshëm për Sofinë me të ëmën, por me t`iu kthyer detit, ai bëhej përsëri i vdekur. Kësaj here, në kutinë postare ishte vetëm një letër dhe ajo letër e vetme ishte për Sofinë. Në zarfin e bardhë shkruhej: Sofie Amundsen, Rruga e Tërfilave Nr. 3 dhe ... kaq; as emër, as adresë dërguesi, madje nuk kishte as pullë poste. Sofia hapi zarfin me të tërhequr portën e kopshtit pas vetes. Aty ishte vetëm një copë e vogël lëtre jo më e madhe se vetë zarfi. Në të shkruhej vetën një fjali: Kush je ti? Asgjë më shumë se tri fjalë të shkruara me dorë dhe në fund të tyre një shenjë e madhe pikepyetjeje. Ajo i hodhi edhe një sy zarfit. Nuk kishte dyshim që ajo letër i ishte dërguar asaj. Kush vallë ta ketë vënë në kutinë postare? Sofia nxitoi të hynte në shtëpinë e kuqe. Si zakonisht, Sherekani, maçoku i saj, zvarritej përmes shkurreve të kopshtit dhe sa hap e mbyll sytë e shihje në shkallët hyrëse për t`u përvjedhur pas Sofies me t`u hapur dera. Sa herë që e ëma e Sofies nuk ishte në hënë të mirë, do ta quante shtëpinë kopsht zoologjik. Në fakt, Sofia kishte koleksionin e saj të kafshëve dhe ishte shumë e lumtur me të. Ajo e kishte filluar me tre peshqit e kuq, Shpinëverdhi, Kësulkuqja dhe Zhaku i Zi. Më pas, ajo mori dy zogj laroshë të quajtur Smit dhe Smule. Pastaj erdhi breshka, Govinda dhe së fundi maçoku ngjyrë marmallate, Sherekani. Të gjitha ia kishin dhuruar për ta kompensuar për mamanë që kthehej gjithnjë shumë vonë nga puna dhe babanë që e kalonte pjesën më të madhe të kohës në det, nga njëri cep i botës në tjetrin. Sofia e flaku çantën e shkollës përtokë dhe i vuri maçokut tasin e tij me ushqim. Më pas, ajo u ul në një stol të kuzhinës me letrën misterioze në dorë. Kush je ti? Ajo nuk kishte asnjë përgjigje për këtë. Sigurisht që ajo ishte Sofie Amundsen, por kush ishte kjo Sofie Amundsen? Këtë e kishte vërtetë të vështirë t`i gjente një përgjigje. Çfarë, për shembull, sikur asaj t`i kishin vënë një emër tjetër? Le të themi; Ana Knutsen. A do të ishte ajo dikush tjetër? Asaj iu kujtua se në fakt, i ati kishte dashur ta quanin Lilëmor. Sofia përpiqej ta imagjinonte veten duke u dhënë dorën të tjerëve dhe duke u prezantuar si Lilëmor Amundsen, por iu duk shumë pa lidhje. Ishte dikush tjetër që prezantohej në atë mënyrë. Ajo u hodh nga stoli dhe nxitoi për në banjo me letrën e çuditshme në dorë. Qëndronte përpara pasqyrës duke i ngulur sytë në imazhin e saj. Unë jam Sofie Amundsen, - tha me vete. Vajza matanë pasqyrës nuk reagoi përveç lëvizjes së buzëve në të nëjtën mënyrë. Ajo do të bënte saktësisht të njëjtën gjë që bënte Sofia. Sofia përpiqej që t`ia kalonte tjetrës matanë pasqyrës duke bërë lëvizje më të shpejta, por tjëtra ishte po aq e shpejtë. "Kush je ti?", - pyeti Sofia. Përsëri, asnjë përgjigje përveçse kësaj radhe, ajo ndjeu për një moment një lloj konfuzioni nëse ishte ajo vetë që e bëri atë pyetje apo tjetra matane pasqyrës. Sofia e vuri gishtin e saj tregues mbi hundën e tjetrës matanë pasqyrës dhe tha; "Ti je Unë". Përsëri heshtje. Sofia e ktheu fjalinë së prapthi dhe tha; "Une jam Ti". Sofie Amundsen shpesh nuk ishte shumë e kënaqur me pamjen e saj të jashtme. Shpesh i thonin se kishte formë shumë të bukur të syve, por kjo ndoshta ndodhte ngaqë hundën e kishte shumë të vogël dhe gojën paksa më të madhe se ç`duhej. Sa për veshët, ato ishin shumë afër me sytë. E keqja e të këqiave ishin flokët e saj shumë të drejta që ishte e pamundur t`u jepje ndonjë formë tjetër. Nganjëherë, kur i ati ia përkëdhelte flokët, do ta quante "vajza me flokë të lirtë", sipas një fragmenti nga një pjesë muzikore e Klod Debysi. Ai e kishte të thjeshtë ta quante ashtu të bijën ngaqë atë vetë nuk e kishte dënuar Zoti me ca flokë të tilla. Madje, nganjëherë, ajo ishte aq e dëshpëruar nga pamja e saj e jashme saqë mendonte se ishte lindur anormale. E ëma i fliste gjithnjë për vështirësinë që kishte patur në lindje. A mund të jetë vallë kjo arsye për të përcaktuar pamjen e jashtme të një personi? A nuk është e çuditshme që ajo nuk e dinte as se kush ishte? Thuaj se nuk është e padrejtë që ajo nuk kishte patur qoftë dhe një të drejtë fjale për të vendosur për pamjen e saj të jashtme? Atë pamje që kishte ia kishin veshur ashtu sa për të qënë. Ajo mund të zgjidhte shokët dhe shoqet e saj por kurrsesi ajo nuk kishte përzgjedhur vetveten. Madje ajo as që ishte pyetur nëse donte të bëhej qenie njerëzore apo jo. Çfarë është një qenie njerëzore? Sofia ngriti kokën për të pare atë vajzën matanë pasqyrës. "Them se duhet të shkojë në dhomë dhe të merrem me detyrat e biologjisë", - tha ajo, sikur po kërkonte ndjesë. Kur u ngjit në katin e dytë, ajo ndërroi mendje: "Jo. Më mirë po dalë andej nga kopshti". - Kiti, kiti, kiti! Sofia e përzuri macen deri në shkallët e jashtme dhe e tërhoqi derën pas vetes. Tek qëndronte ashtu më këmbë në rrugicën e shtruar me zhavorr përmes kopshtit, me lëtrën misterioze në dorë, Sofies i vinin në kokë ndjenjat më të çuditshme. Iu duk vetja sikur të ishte një kukull lodër që ishte kthyer në jetë papritmas me një të prekur të shkopit magjik. A nuk është vallë mrekulli të vish në jetë krejt papritmas dhe ta shohësh veten duke u vërtitur në një aventurë të mahnitshme!? Sherekani, me një hopa të lehtë, u hodh nga rruga e zhavorrtë në një lëmsh të kuq shkurresh ribese. Një maçok që se zë vendi, plot energji që nga mustaqet e bardha deri tek bishti i ndukur në fund të trupit të lëmuar. Ai ishte në të njëjtin kopsht me Sofinë por që nuk konceptonte atë në të njëjtën mënyrë si ajo. Kur Sofia filloi të bluante në mendje për fatin e të qenit gjallë, ajo filloi të gjykonte se jeta do të kishte një fund edhe për të. "Sot jam në këtë botë", - tha me vete, - "por do të vijë një ditë e unë nuk do të jem më". Vallë të kishte botë të përtejme? Kjo ishte një tjetër pyetje që maçokut ia kishte falë natyra këtë fat që as të mos e vriste mendjen. Nuk kishte kaluar shumë kohë nga vdekja e gjyshes së Sofies. Ajo e kishte ndier mungesën e gjyshes për më shumë se gjashtë muaj. Sa e padrejtë që jeta kishte një fund! Sofia qëndronte në rrugicën e kalldrëmtë duke menduar. Ajo mundohej të mendonte më shumë për mundësinë e të qenit gjallë me qëllim që ta harronte fundin e saj, por ishte e pamundur. Sapo përqendrohej në fatin e të qënit në jetë, menjëherë ideja e vdekjes ia behte në mendjen e saj. E njëjta gjë ndodhte edhe kur mundohej të bënte të kundërtën: Vetëm kur sillte në mendje dhe përqenrohej në atë ditën kur do të ishte e vdekur, ajo mund ta kuptonte vlerën e jashtëzakonshme të të qënit gjallë. E gjithë kjo përvojë ngjante me dy faqet e një monedhe që ajo e vërtiste sa në njërën anë në tjetrën. Sa më e plotë dhe e qartë bëhej njëra anë e monedhës, po aq e plotë dhe e qartë bëhej ana tjetër e saj. Ajo arriti në njëfarë konkluzioni se askush mund të mësonte nga jeta nëse nuk mendonte edhe për vdekjen. Në të njëjtën mënyrë është e pamundur të gjykosh se një ditë ke për të vdekur pa çuar nëpër mend se sa e mrekullueshme është jeta. Sofies i erdhën nëpër mend fjalët e së gjyshes kur doktori i kishte folur për sëmundjen. "Asnjëherë deri më sot nuk e kisha kuptuar sesa e pasur qënka jeta", - ishin pak a shumë fjalët e saj. Sa tragjike që shumica e njerëzve duhej të provonin ndonjë sëmundje pa ta kuptonin se ç`dhuratë e çmuar është të jesh në jetë. Ndonjë tjetri i duhej që, për shëmbull, të gjente ndonjë letër anonime në kutinë postare! Po sikur t`i hidhte edhe një sy kutisë postare nëse kishte mbërritur ndonjë letër tjetër! Sofia nxitoi për tek porta dhe hapi kutinë jeshile të postës. Atë e kapën të dridhurat kur gjeti aty një tjetër zarf të bardhë identik si i pari. Ajo ishte e sigurtë se nuk kishte lënë asnjë letër në kuti kur kishte mbledhur postën. Përsëri zarfi kishte emrin e saj në kokë. Në zarf, ajo gjeti një tjetër letër me të njëtat përmasa. "Nga se është krijuar Bota?", shkruhej në letër. "Nuk e di",- tha me vete Sofia. Me siguri që askush nuk e di të vërtetën. Nga ana tjetër, Sofia e gjente me vend këtë pyetje. Për herë të parë në jetën e saj, ajo filloi të mendonte se nuk ishte e drejtë të jetoje në këtë botë dhe të mos e vrisje mendjen, të paktën, se si ishte krijuar ajo. Letrat misterioze e kishin bërë Sofinë që t`i ziente koka. Ajo vendosi që të zinte rehat në strofkën e saj. Strofka për të cilën e kemi fjalën, ishte një vend shumë i fshehur për Sofinë dhe vetëm ajo e dinte. Ajo fshihej aty sa herë që i hypte shumë inat për diçka, kur ndihej shumë e mërzitur por edhe kur ndihej jashtëzakonisht e lumtur. Kësaj radhe, ajo thjeshtë ndihej konfuze. Shtëpia e kuqe rrethohej nga një kopsht i gjerë me lulishte, shkurre mjedrash, pemë nga më të ndryshmet, një lëndinë goxha e shtrirë me një planër dhe një strehëz verore të ndërtuar nga gjyshi për të shoqen në kohën kur ajo kishte humbur fëmijën e tyre të parë vetëm pak javë pas lindjes. Fëmijën e ndjerë e patën quajtur Marie. Në gurin e varrit të saj ishte gdhendur: "E vogla Mari erdhi në jetën tonë, na përshëndeti dhe na la përsëri". Poshtë në një qoshe të kopshtit, prapa një shkurraku të dendur mjedrash, ndodhej një korije e ngjeshur ku s`mund të mbinte as lule, as bar, as sythe pemësh. Në të vërtetë, shkurraku kishte shërbyer më parë si gardh ndarës mes pyllit dhe kopshtit, por ngaqë aty nuk ishte vënë dorë që prej njëzet vjetësh, ishte kthyer në një lëmsh të ngjeshur ku as gjylpërën s`e nxinte. Në të gjallë, gjyshja e kujtonte shpesh atë qoshe të egër të kopshtit nga koha e luftës pasi kishte mbrojtur pulat nga dhelprat. Në këto kohë moderne, gardhi i vjetër s`i hynte në punë askujt në botë përveçse Sofies. Askush nuk e kishte zbuluar sekretin e saj. Sofia ishte në dijeni të një vrime përmes gardhit të vjetër që kur kishte filluar të mbante mend. Kur zvarritej nëpërmes vrimës së gardhit, përfundonte në një zgavër të gjerë të rrethuar nga të katër anët me shkurre. Për Sofinë ajo strofkë ishte si një shtëpizë e vogël. Ajo ishte e sigurtë se askush nuk mund ta zbulonte atë vend. Me dy letrat në duar, Sofia u zvarrit këmbadoras mespërmes vrimës së gardhit të vjetër për t`u rehatuar në strofkën e saj sekrete. Në fakt aty ajo mund të qëndronte edhe më këmbë dhe të mos dukej fare pasi aq të larta ishin shkurret përreth, por kësaj radhe zuri vënd në një xhungë rrënjësh që kryqëzoheshin poshtë këmbëve të saj. Që aty, ajo mund të kontrollonte zonën përjashtë nëpërmjet vrimave të vogla përmes thuprash, ferrash dhe gjethesh. Megjithëse asnjëra nga vrimat nuk kishte as madhësinë e një qindarke, ajo e kishte nën kontroll kopshtin përreth. Sa ishte e vogël, ajo zbavitej duke vëzhguar në heshtje të ëmën dhe të atin që e kërkonin gjithandej nëpër kopsht. Sofia e kishte konsideruar gjithnjë kopshtin si një botë më vete. Ky vend i kujtohej asaj sa herë që dëgjonte të flitej për Kopshtin e Edenit në Bibël. Strofka përbënte parajsën e saj në miniaturë. Nga se është krijuar Bota? Ajo as që ia kishte idenë. Sigurisht që Sofia e dinte se Bota është planeti më i vogël në hapësirë, por hajde gjeje hapësira vetë si ishte krijuar? Kishte mundësi që Hapësira te ketë ekzistuar gjithmonë dhe në këtë rast ajo nuk kishte pse ta vriste mendjen se si ishte krijuar, por a është e mundur që diçka të mos ketë një fillim? Diçka thellë brenda Sofies nuk mund ta pranonte këtë teori të ekzistencës së përjetshme. Me siguri, gjithçka që ekziston duhet të ketë patur një fillim. Po kështu, hapësira vetë, në një kohë të caktuar, duhet të jetë krijuar nga diçka tjetër. Nëse Hapësira ishte krijuar nga diçka tjetër, atëherë vetë ajo diçkaja duhet të jetë krijuar nga diçka. Në një moment, Sofies iu duk se vetëm po e zvarriste problemin duke iu shmangur esencës. Në fund të fundit, në njëfarë pike, diçka duhej të ishte krijuar nga asgjëja. Si mund të jetë vallë e vërtetë? A nuk ishte kjo po aq e pamundëshme sa edhe ideja e ekzistencës së përjetshme? Shkolla u kishte mësuar se Botën e kishte krijuar Zoti. Sofia u përpoq të shfajësohej me idenë se kjo ishte ndoshta zgjidhja më e përshtatshme e gjithë këtij strumbullari, por diçka brenda saj e ngacmonte gjithnjë. Hajde se po e pranonte se Zoti kishte krijuar gjithçka, por kush ishte Zoti? Vallë ta kishte krijuar Ai vetveten nga asgjëja? Përsëri diçka thellë brenda Sofies protestonte ndaj kësaj ideje. Edhe nëse Zoti mund të krijonte gjithçka, Ai nuk mund të ketë krijuar vetveten përderisa nuk kishte më parë një "vete" për të punuar me të. Kështu mbetej vetëm një mundësi: Zoti kishte ekzistuar gjithnjë. Jo. Ajo e kishte hedhur poshtë këtë mundësi pak kohë më parë. Gjithçka që ekzistonte duhej të kishte një fillim. Ta marrë dreqi këtë punë! Ajo i hapi përsëri të dy zarfet. Kush je ti? Nga se është krijuar Bota? Ç`pyetje koti! Gjthsesi, kush i dërgonte këto letra xhanëm? Kjo ishte thuajse po aq misterioze. Kush po e shkundëte Sofinë duke e shkëputur nga jeta e saj përditshme për ta vënë ballë për ballë me misteret e mëdha të Universit? Për herë të tretë, Sofia shkoi t`i hidhte një sy kutisë postare. Postieri sapo kishte vënë postën e ditës. Sofia mbushi dorën me një grumbull letrash pa vlerë, reklama, fletushka periodike dhe nja dy letra për të ëmën. Mes asaj mase letrash, ajo gjeti edhe një kartolinë me pamje nga një plazh tropikal. Në anën tjetër, kartolina mbante një vulë norvegjeze dhe shenjën postale "Batalioni i Kombeve të Bashkuara". Ta dërgonte vallë babai? Si të ishte vallë e mundur? A nuk ishte ai në një punë krejt të ndryshme? Për më tepër shkrimi i dorës nuk ishte i tij. Sofies i ngriu gjaku kur pa adresën e marrësit: "Hilde Moller Knag, c/o Sofie Amundsen, Rruga e Tërfilave Nr. 3...". Adresa ishte e saktë. Në atë kartolinë shkruhej: E dashur Hilde! Gëzuar 15 vjetorin e lindjes! Duke qenë i sigurtë se t`i më kupton, dua të të bëj një dhuratë e cila do të të ndihmojë të rritesh më shpejt. Më fal që ia dërgova këtë kartolinë edhe Sofies. Kjo ishte rruga më e thjeshtë. Të përqafon fort, babi. Sofia ua mbathi këmbëve për në shtëpi dhe e mbajti frymën në kuzhinë. Një lëmsh i vërtetë ziente në kokën e saj. Kush na qenka kjo "Hilde", që na e paska ditëlindjen fiks një muaj nga dita e saj? Sofia mori në dorë numeratorin telefonik. Mbiemri Moller gjendej mjaft shpesh, po ashtu edhe Knag, por asnjë njeri në tërë librin nuk kishte mbiemër të tillë, Moller Knag. Ajo e pa me kujdes edhe njëherë kartolinën misterioze. Me siguri që ishte mjaft bindëse; kishte pullë postare dhe vulë të rregullt. Si ishte vallë e mundur që një baba të dërgonte kartolinën e ditëlindjes të së bijës në adresën e Sofies? Çfarë lloj babai ishte ky që tallej më të bijën duke ia dërguar kartolinën e ditëlindjes qëllimisht në një adresë të vdjerrur? E si mund të na qënka "rruga më e thjeshtë"? Mbi të gjitha, si do ta gjente Sofia këtë Hilde? Pra, edhe një telash tjetër për Sofinë. Ajo mundohej të përqendrohej dhe t`i vinte në radhë mendimet e saj: Këtë pasdite, brenda dy orëve, ajo ishte përballur me tre probleme. Problemi i parë kishte të bënte me personin që i kishte vënë në kutinë postare dy zarfet e para. I dyti kishte të bënte me pyetjet e vështira që gjendeshin në ato zarfe dhe i treti; kush mund të ishte kjo Hilde Moller Knag dhe përse kartolina e saj e ditëlindjes i ishte dërguar Sofies. Ajo, të paktën, ishte e sigurtë se të tre problemet, në njëfarë mënyre, kishin lidhje me njëri-tjetrin. Nuk kishte se si të mos kishin lidhje pasi deri në këtë ditë, ajo kishte patur një jetë krejt të zakonshme.