Nga Fatmir
Terziu
Nuk më duhet
pasaportë në pragun tënd. Hapat
e mi nuk duan
viza në sokakun e kalldrëmtë
as biletën e
shtrenjtë të udhës ajrore,
loti ka mbërritur
më shpejt se unë
në ëndërrën
tënde.
E mira nënoke,
kërkoj ndjesë
që të prisha gjumin,
me trokthin
e lotit tim hutaq,
më lësho një
ledhatim fryme,
si atëherë
kur më mbaje për dore
rrugicës së
vjetër, të paqtë,
ku Kisha
pozonte vetveten në qiell,
ku
Konstandini digjej me abetare në diell...
Myzyrin e dëgjoj
në përthyerjen e këngës
violina e
tij mbars mijëra fyej
më sjell
pranë refrenin që ngas
për të
lehurat e qenit langua
që shurroi
murrin e Kalasë,
veshur me
kostumin e huaj...
E ndjej
tiganin që digjet në vaj
petullat për
lindjen e mbesës së vogël
e shoh që e
ngre furkën pastaj
për të përzënë
maçokun e komshijes,
kanatat përgjysëm
ka të ngjarë
i shoh mes
vetë plasaritjes
që mbeti mbi
gëlqeren e tharë
nga vitet e
ikjes.
Dhe muzgun e
ndjej që sillet vërdallë
kumuriat që
lagin akrepat e sahatit
plakat e mëhallës
që nxitojnë shtizat
për të
hedhur diçka në lakun e ditës
nga romuzet
e shtrenjta të Selman Bizës.
Me krahët lëshuar
zbret flladi i Krastës
trazon
minifundet e xhiros së fundit
dita i uron
mirëseardhjen natës
pishat
dremitjen e shkundin,
është stina
e vapës.
Maçoku i
komshijes lëpin bishtin
poshtë Skampës
ku hidhen kockat
minjtë e
kanalit lëvizin lirshëm
vrapin e
ndalin tek shatërvani
paguajnë
faturën e ujit të pijshëm.
Pastaj
ndalem pak mes sheshit
Gensher e
ka, është emër i huaj
takoj Rrapin
e Bezistanit, ia vë veshin,
shekujsh
madhështor, hijerëndë
më shtrydh
pastaj nga thellësia e gjethit
historinë e
Mozaikut nën rrënjë.
Dhe i vërvitem
edhe vetë gjumit
me thonj të
gjatë e të mprehtë
nuk më
mjafton as uji i Shkumbinit
që të laj këtë
siklet, këtë dert.
Xhelozi
Pëllëmba e
ajrit lexon fatet
një hartë në
kantierin e mishtë,
me rrjeta të
memorjes
hedh shekujt
pellgjeve të ndotura,
që urat e
zjarrta ngritën mes nesh
në orët
lakuriqe
për t’u
falur jetë tempujve.
Thurr litarë
ajri me gishta. Dora
imitim i
fateve,
vetëtimthi
zbraz ura
ajri
që kanë zili
shpirtrat,
ku
vetëlexohen nxitimthi
ikje të
përhumbura në retinë.
Krejt një
projekt i grisur
nga mbartjet
e krisura mbi shpinë.
Reth i jetës
Të shtunën
mbodhëm bashkë
lulet e
kopshtit tonë,
të dielën i
ujitëm qetë
dhe ndejtëm
deri vonë.
Të hënën ne
gjetëm idenë
të lëmë
lulet të flenë,
të martën me
patjetër,
lulet i
skicuam në letër.
Të mërkurën
gjetëm fjalët,
që na lanë
për lulet të parët,
të enjten u
gdhimë me zell,
unë të
vështroj, ti përzgjell.
Të premten
ç’po ngjan
lulet u
vyshkën e u thanë...,
që të
ngjalleshin, duhej e shtuna
të rinisnim
prapë nga puna.
