Nga Albert Zholi
Rrinte e ulur te bordura e trotuarit me kokën mbështetur mbi duar e brrylat mbi gjunjë. Kishte mbi dy orë që e kish përjashtuar veten nga ambienti rrethues. Sa njerëz që kalonin pata saj nuk mund të rrinin pa kthyer kokën e ta shihnin me kurreshtje. Elegante, bionde, me gjoks të kolmë që e kish lëshuar pa sytjena, sykaltër e trupngjeshur, ajo dukej si një venerë e mbirë aty rastësisht. Përballë, një shitës ambulant çorapesh, gjatë gjithë kohës nuk mund të deshifronte atë qëndrim ankthprishës, shoqëruar me tym të pandërprerë cigaresh. Shpesh kryqëzoheshin shikimet e tyre dhe djaloshi i pari e tërhiqte shikimin. Ora po shkonte 15-të dhe dyqanet në Omonia nisën të mbylleshin, ndërsa vajza, me një luk të bukur adoleshenteje, ende po përjetonte vetminë. Çorapeshitësi ambulant, duke mbledhur mallërat e pyet:
-Mos keni nevojë për ndihmë?
Ajo i hodhi një shikim të çliruar që ia jepte qeshja e fytyrës, u ngrit nga vendi dhe u afrua te djaloshi.
-Dhe çfarë ndihme mund të më afroni ju?-foli ajo me një greqishte të çalë.
-Atë e dini ju, por nga jeni?
-Nga Rusia.
-Vetëm jini këtu?
Ajo heshti një çast dhe shikoi me interes bashkëfolësin. Pastaj tundi kokën në mënyrë të pakuptimtë dhe tha e dëshpëruar:
-Prej këtij çasti e në vazhdim jam e vetëm. E dini ku kam punuar por mos më gjykoni. Kështu ishte fati i jetës sime. Kam punuar prostitute më se një vit. Tutor kisha një bashkëpatriotin tim. U largova. Ai jo vetëm më merrte të gjitha paratë, por edhe më keqtrajtonte. Një vit kam mbajtur mbi vete me mijëra meshkuj dhe nuk kam një lek në xhep-lotoi.
-Tani çfarë ndihme doni?-pyeti sërish djaloshi me keqardhje.
-Së pari dua të ha. Mandej, po të keni kohë të lire, të dalim një shëtitje anës detit. Kam shumë nevojë për qetësi. Më vonë të shohim. Jam e lire, por edhe në udhëkryq.
-Keni besiom tek unë, ju s’më njihni?
-Një gjë e kam mësuar mire, të njoh meshkujt me një të pare, ti skuqesh kur flet.
-Ndoshta është siç thoni ju, por duhet të dini se unë nuk jam grek.
-Nuk më intereson, por meqë e thatë atëhere nga jini?
-Nga Shqipëria.
-Kam dëgjuar shumë për ju. Një shoqe më ka thenë se po të dha fjalën një shqiptar, besoje me siguri. Ti ma jep fjalën për dy kërkesat e para?
-Po ta jap!
-Atëhere të mbledhim çorapet e të shkojmë diku të hamë. Kam shumë uri, shumë.-dhe filloi të mblidhte çorapet nga tezga. Mbasi i sistemuan në disa thasë plasmasi i futën në një depo aty pranë. Menjëherë u drejtuan për te restoranti më i afërt.
Zunë një tavolinë nga fundi i lokalit. Kamarieri nuk vonoi.
-Një sallatë, një mishpule me patate, pastiço dhe një “Amstel”-i tha ajo me një frymë.
-Mua një bërxollë dhe një “Amstel”.
Gjatë kohës së tavolinës ajo nuk foli asnjë fjalë. Hante si e babëzitur. Ai e shihte me dashuri e keqardhje njëherësh. Kur dolën e pyeti:
-Si ju quajnë dhe sa vjeçe jeni?
-Më quajnë Katerina, nuk i kam mbushur akoma tetëmbëdhjetë vjeçe, por dokumentat m’i kanë bërë fallco sikur jam njëzetë e dy.
-Ndërsa mua më quajnë Agron.
-Nuk e kam dëgjuar këtë emër. E kam shumë vështirë ta shqiptoj. Tani dua të më çosh në një vend buzëdetit dua qetësi e vetëm qetësi.
-Ai e shikonte me kurreshtje dhe nuk e zhbironte dot këtë vajzë të çuditëshme. Ishte shumë energjike dhe e zgjuar, për moshën që kishte. Morën një taksi.
-Për Glifadha-i tha Agroni shoferit.
Kristina mbështeti ballin te xhami dhe shikonte jashtë. Agroni shihte tërë siklet. Shoferi i shihte me bisht të syrit nga pasqyra e nuk kuptonte asgjë nga qëndrimi i dy të rinjëve. Përse qëndronin indiferentë ndaj njëri-tjetrit? Për të ndoshta ishte çifti më i çuditshëm që kishte hypur në taksinë e tij. Gjatë 15 kilometrave të udhës, në taksi ra një qetësi varri. Në Glifadha u drejtuan te një gji i vogël, ku ishin tre-katër çifte të ndenjur me gjithë roba mbi rërë. Vazhduan më tej te një kep shkëmbor, ku peshkonte një burrë me moshë të thyer. U ulën mbi një pllakë-guri duke shikuar tutje në horizont. Burri që peshkonte i pa me inat duke rrudhur buzët. Nuk i pëlqeu që i prishën qetësinë, aq më tepër që vajza iu duk tepër adoleshente për intimitete në vende të tilla. Katerina mbështeti kokën në gjoksin e Agronit dhe filloi të hedhë guriçka në det. Për këtë “peshkatari”
protestoi.
-Na falni-i foli Agroni duke i kapur duart Kristinës. Mbas këtij veprimi ajo u ngjesh më tepër brenda gjoksit të tij. Pastaj nisi ta puthë Agronin në gushë me sytë të mbyllur në shënjë kënaqësie. Në puthje e sipër, zbërtheu kopsat e bluzës së saj ku i shpërhyen dy gjinjtë e fryrë. Dielli po perëndonte. Pulëbardhat dhe peshkatari-plak ishin të vetmet gjallesa që prishnin qetësinë. Ishte momenti kur dita e nata ishin në largësinë e takimit të duarve. Katerina e egzaltuar filloi ta puthë Agronin në buzë, ndërsa duart ia mbërheu mes flokëve. Ai ende s’po reagonte. Ishte në dilemë. Ajo i shtoi më shumë puthjet plot afsh e nisi ta lëpijë me gjuhë në gushë. Ajo, e regjur në kësi punish, ia zbërtheu komçat e këmishës, ndërsa të sajën e hoqi fare dhe e vendosi mbi pllakën e gurit, ku u shtri dhe vetë. Ajo u ngjit mbi të dhe u bë njësh me pllakën e gurit. I hoqi kanotjeren Agronit dhe nisi
ta puthte nga kërthiza deri në ballë, me një epsh të ndezur. Edhe ai u ndez. Askush nuk mund të rrinte indifferent përballë asaj njomëzakeje. Ajo e ndjeu hovin e trupit të tij dhe gjokset e bardhë ia vuri në gojë. Ai filloi të thithë gjoksin e majtë. Ajo rënkoi dhe ngriti minifundin. I zbërtheu rrufeshëm opantallonat dhe nga çanta e saj nxorri një paketë prezervativësh. Mbas pak të dy humbën në detin e kënaqësisë. Kur ishin në kulmin e epsheve, disa metra më larg frenoi një makinë policie. Agroni u ngrit vrikthi, dhe nisi të rregullohej. Katerina as e prishi terezinë. Nisi të vishej ngadalë sikur të ishte brenda nëë shtëpinë e vetë.
-Merrini se edhe buzën e detit e bënë bordello-u tha burri që peshkonte, dy policëve që po afroheshin drejt tyre. Si duket ai kish lajmëruar me celular. Policët u habitën me njomështinë e vajzës.
-Nga jeni ju?-pyeti njëri prej policëve vajzën, me zë të vrazhdë dhe urdhëronjës.
-Nga Rusia-i tha ajo qetë-qetë duke rregulluar minifundin.
-Keni dokumenta?-E pyeti polici me tonin e zërit të zbutur gjer në buzëqeshje, kur mori vesh se nga ishte.
-Vetëm pasaportën me vizë të mbaruar-foli Katerina.
-Po ju?-iu drejtua ai Agronit.
-Nga Shqipëria-i thotë ai si i zënë në faj.
-Si, nga Shqipëria? Dokumentat!-bërtiti polici sikur të kishte kapur ndonjë kriminel të rezikshëm.
-Urdhëroni “Kartën e blertë”-tha ai i skuqur deri në rrëzë të veshëve.
Polici tjetër kontrollonte pasaportën e vajzës dhe nuk i besohej të ishte njëzetë e dy vjeçe.
-Shqiptari ju përdhunonte dhe ju përdor nëpër klientë?-pyeti i sigurtë polici, duke pare Agronin me përbuzje.
-Aspak, unë e detyrova të bënte dashuri. Unë e përdhunova nga kënaqësia se m’u gjend në ditën më të vështirë të jetës sime. Është i vetmi mashkull i sinqertë që kam njohur në Greqi. Me mua bëni ç’të doni, ndërsa atë duhet ta falenderoni edhe nga ana ime.
Policët shihnin me mosbesim dhe habi. Agroni qëndronte kokëulur.
-Ti do vish me ne-i tha polici vajzës-ndërsa ti je i lirë, por do kesh kujdes-dhe i tundi gishtin tregues para syve.
-Mirëupafshim Agron! Kudo që të jesh do të them se në këtë botë të ndyrë, egziston edhe një njeri i mir nga Shqipëria me emërin Agron, një njeri që ka besë.
Makina e policies u nis me vrrull. Peshkatari hodhi përsëri filispanjin në det duke thenë: “Eh, u prish bota, duhet një diktaturë tjetër! Duhet!”. Agroni ndiqte me sy makinën e policies…
Rrinte e ulur te bordura e trotuarit me kokën mbështetur mbi duar e brrylat mbi gjunjë. Kishte mbi dy orë që e kish përjashtuar veten nga ambienti rrethues. Sa njerëz që kalonin pata saj nuk mund të rrinin pa kthyer kokën e ta shihnin me kurreshtje. Elegante, bionde, me gjoks të kolmë që e kish lëshuar pa sytjena, sykaltër e trupngjeshur, ajo dukej si një venerë e mbirë aty rastësisht. Përballë, një shitës ambulant çorapesh, gjatë gjithë kohës nuk mund të deshifronte atë qëndrim ankthprishës, shoqëruar me tym të pandërprerë cigaresh. Shpesh kryqëzoheshin shikimet e tyre dhe djaloshi i pari e tërhiqte shikimin. Ora po shkonte 15-të dhe dyqanet në Omonia nisën të mbylleshin, ndërsa vajza, me një luk të bukur adoleshenteje, ende po përjetonte vetminë. Çorapeshitësi ambulant, duke mbledhur mallërat e pyet:
-Mos keni nevojë për ndihmë?
Ajo i hodhi një shikim të çliruar që ia jepte qeshja e fytyrës, u ngrit nga vendi dhe u afrua te djaloshi.
-Dhe çfarë ndihme mund të më afroni ju?-foli ajo me një greqishte të çalë.
-Atë e dini ju, por nga jeni?
-Nga Rusia.
-Vetëm jini këtu?
Ajo heshti një çast dhe shikoi me interes bashkëfolësin. Pastaj tundi kokën në mënyrë të pakuptimtë dhe tha e dëshpëruar:
-Prej këtij çasti e në vazhdim jam e vetëm. E dini ku kam punuar por mos më gjykoni. Kështu ishte fati i jetës sime. Kam punuar prostitute më se një vit. Tutor kisha një bashkëpatriotin tim. U largova. Ai jo vetëm më merrte të gjitha paratë, por edhe më keqtrajtonte. Një vit kam mbajtur mbi vete me mijëra meshkuj dhe nuk kam një lek në xhep-lotoi.
-Tani çfarë ndihme doni?-pyeti sërish djaloshi me keqardhje.
-Së pari dua të ha. Mandej, po të keni kohë të lire, të dalim një shëtitje anës detit. Kam shumë nevojë për qetësi. Më vonë të shohim. Jam e lire, por edhe në udhëkryq.
-Keni besiom tek unë, ju s’më njihni?
-Një gjë e kam mësuar mire, të njoh meshkujt me një të pare, ti skuqesh kur flet.
-Ndoshta është siç thoni ju, por duhet të dini se unë nuk jam grek.
-Nuk më intereson, por meqë e thatë atëhere nga jini?
-Nga Shqipëria.
-Kam dëgjuar shumë për ju. Një shoqe më ka thenë se po të dha fjalën një shqiptar, besoje me siguri. Ti ma jep fjalën për dy kërkesat e para?
-Po ta jap!
-Atëhere të mbledhim çorapet e të shkojmë diku të hamë. Kam shumë uri, shumë.-dhe filloi të mblidhte çorapet nga tezga. Mbasi i sistemuan në disa thasë plasmasi i futën në një depo aty pranë. Menjëherë u drejtuan për te restoranti më i afërt.
Zunë një tavolinë nga fundi i lokalit. Kamarieri nuk vonoi.
-Një sallatë, një mishpule me patate, pastiço dhe një “Amstel”-i tha ajo me një frymë.
-Mua një bërxollë dhe një “Amstel”.
Gjatë kohës së tavolinës ajo nuk foli asnjë fjalë. Hante si e babëzitur. Ai e shihte me dashuri e keqardhje njëherësh. Kur dolën e pyeti:
-Si ju quajnë dhe sa vjeçe jeni?
-Më quajnë Katerina, nuk i kam mbushur akoma tetëmbëdhjetë vjeçe, por dokumentat m’i kanë bërë fallco sikur jam njëzetë e dy.
-Ndërsa mua më quajnë Agron.
-Nuk e kam dëgjuar këtë emër. E kam shumë vështirë ta shqiptoj. Tani dua të më çosh në një vend buzëdetit dua qetësi e vetëm qetësi.
-Ai e shikonte me kurreshtje dhe nuk e zhbironte dot këtë vajzë të çuditëshme. Ishte shumë energjike dhe e zgjuar, për moshën që kishte. Morën një taksi.
-Për Glifadha-i tha Agroni shoferit.
Kristina mbështeti ballin te xhami dhe shikonte jashtë. Agroni shihte tërë siklet. Shoferi i shihte me bisht të syrit nga pasqyra e nuk kuptonte asgjë nga qëndrimi i dy të rinjëve. Përse qëndronin indiferentë ndaj njëri-tjetrit? Për të ndoshta ishte çifti më i çuditshëm që kishte hypur në taksinë e tij. Gjatë 15 kilometrave të udhës, në taksi ra një qetësi varri. Në Glifadha u drejtuan te një gji i vogël, ku ishin tre-katër çifte të ndenjur me gjithë roba mbi rërë. Vazhduan më tej te një kep shkëmbor, ku peshkonte një burrë me moshë të thyer. U ulën mbi një pllakë-guri duke shikuar tutje në horizont. Burri që peshkonte i pa me inat duke rrudhur buzët. Nuk i pëlqeu që i prishën qetësinë, aq më tepër që vajza iu duk tepër adoleshente për intimitete në vende të tilla. Katerina mbështeti kokën në gjoksin e Agronit dhe filloi të hedhë guriçka në det. Për këtë “peshkatari”
protestoi.
-Na falni-i foli Agroni duke i kapur duart Kristinës. Mbas këtij veprimi ajo u ngjesh më tepër brenda gjoksit të tij. Pastaj nisi ta puthë Agronin në gushë me sytë të mbyllur në shënjë kënaqësie. Në puthje e sipër, zbërtheu kopsat e bluzës së saj ku i shpërhyen dy gjinjtë e fryrë. Dielli po perëndonte. Pulëbardhat dhe peshkatari-plak ishin të vetmet gjallesa që prishnin qetësinë. Ishte momenti kur dita e nata ishin në largësinë e takimit të duarve. Katerina e egzaltuar filloi ta puthë Agronin në buzë, ndërsa duart ia mbërheu mes flokëve. Ai ende s’po reagonte. Ishte në dilemë. Ajo i shtoi më shumë puthjet plot afsh e nisi ta lëpijë me gjuhë në gushë. Ajo, e regjur në kësi punish, ia zbërtheu komçat e këmishës, ndërsa të sajën e hoqi fare dhe e vendosi mbi pllakën e gurit, ku u shtri dhe vetë. Ajo u ngjit mbi të dhe u bë njësh me pllakën e gurit. I hoqi kanotjeren Agronit dhe nisi
ta puthte nga kërthiza deri në ballë, me një epsh të ndezur. Edhe ai u ndez. Askush nuk mund të rrinte indifferent përballë asaj njomëzakeje. Ajo e ndjeu hovin e trupit të tij dhe gjokset e bardhë ia vuri në gojë. Ai filloi të thithë gjoksin e majtë. Ajo rënkoi dhe ngriti minifundin. I zbërtheu rrufeshëm opantallonat dhe nga çanta e saj nxorri një paketë prezervativësh. Mbas pak të dy humbën në detin e kënaqësisë. Kur ishin në kulmin e epsheve, disa metra më larg frenoi një makinë policie. Agroni u ngrit vrikthi, dhe nisi të rregullohej. Katerina as e prishi terezinë. Nisi të vishej ngadalë sikur të ishte brenda nëë shtëpinë e vetë.
-Merrini se edhe buzën e detit e bënë bordello-u tha burri që peshkonte, dy policëve që po afroheshin drejt tyre. Si duket ai kish lajmëruar me celular. Policët u habitën me njomështinë e vajzës.
-Nga jeni ju?-pyeti njëri prej policëve vajzën, me zë të vrazhdë dhe urdhëronjës.
-Nga Rusia-i tha ajo qetë-qetë duke rregulluar minifundin.
-Keni dokumenta?-E pyeti polici me tonin e zërit të zbutur gjer në buzëqeshje, kur mori vesh se nga ishte.
-Vetëm pasaportën me vizë të mbaruar-foli Katerina.
-Po ju?-iu drejtua ai Agronit.
-Nga Shqipëria-i thotë ai si i zënë në faj.
-Si, nga Shqipëria? Dokumentat!-bërtiti polici sikur të kishte kapur ndonjë kriminel të rezikshëm.
-Urdhëroni “Kartën e blertë”-tha ai i skuqur deri në rrëzë të veshëve.
Polici tjetër kontrollonte pasaportën e vajzës dhe nuk i besohej të ishte njëzetë e dy vjeçe.
-Shqiptari ju përdhunonte dhe ju përdor nëpër klientë?-pyeti i sigurtë polici, duke pare Agronin me përbuzje.
-Aspak, unë e detyrova të bënte dashuri. Unë e përdhunova nga kënaqësia se m’u gjend në ditën më të vështirë të jetës sime. Është i vetmi mashkull i sinqertë që kam njohur në Greqi. Me mua bëni ç’të doni, ndërsa atë duhet ta falenderoni edhe nga ana ime.
Policët shihnin me mosbesim dhe habi. Agroni qëndronte kokëulur.
-Ti do vish me ne-i tha polici vajzës-ndërsa ti je i lirë, por do kesh kujdes-dhe i tundi gishtin tregues para syve.
-Mirëupafshim Agron! Kudo që të jesh do të them se në këtë botë të ndyrë, egziston edhe një njeri i mir nga Shqipëria me emërin Agron, një njeri që ka besë.
Makina e policies u nis me vrrull. Peshkatari hodhi përsëri filispanjin në det duke thenë: “Eh, u prish bota, duhet një diktaturë tjetër! Duhet!”. Agroni ndiqte me sy makinën e policies…
Nuk ka komente:
Posto një koment