Casti nuk ka pafajsi

Ai e ka ndare mendjen te vrase dike. Askush nuk e ndal. Megjithese, te gjithe do donin te mos e kishte ndare mendjen. Te gjithe do donin te mund ta ndalnin e te mos e bente krimin. Edhe nese ndonje kriminel tjeter, me i eger, me profesionist, e me i pa shpirt , po te ishte askidentalisht perballe nje akti te tille do te kishte leshuar nje pasthirrme, te zeshme ose te pazeshme, -Mos! Vdes rendesia nese kapet apo nuk kapet vrasesi...
Qe te gjithe sa e pane me syte e tyre krimin u bene pjese e tij! Keshtu me ngjau ate dite marsi ne qytetin me te bukur te botes...!
Kur ai qe e kish ndare mendjen te vriste, erdh mu para syve te te gjitheve. Rastesia na kish grumbulluar aty viktimen, vrasesin te tjere kalimtar dhe syte e mij. Iku vrasesi ... e u derdh viktima perdhe... duke paguar keshtu gjakun e derdhur te dikujt qe ishte vrare ndoshta para 50 a me shume vjetesh.
...
Mua me ngjante vetja here me kriminelin, here me viktimen. Here me te ate vdekurin me shume se gjysem shekulli te shkuar. Madje nje sekond ndjeva peshen e moshes se njerezimit.. M'u duk se udhetova brenda castit te jetuar rastesisht deri ne diten kur njeriu vrau per here te pare.
Nuk eshte vetem e tmerrshme te shohesh nje krim.. nuk eshte vetem llahtar dhe e llahtarshme.. eshte nje fajsi qe vrasesi e ndan me ty ne menyre te pafajshme!
...
Ne nje kyerjen e nje krimi, nuk ka te pafajshem!