“Biznis”

Tregim

Fatmir Terziu


Zhurma e makinës qethëse ndihej sikur tërhiqte nga pak nga lëkura ime. Berberi një djalosh i bëshëm, përtypej vazhdimisht, dhe lëvizte gjithë trupin si një imitim i asaj muzike që dilte nga magnetofoni. Unë ia kisha ngulur sytë veprimeve të tij në pasqyrën e madhe ballë meje. Kështu kisha shpërngulur dhimbjet e trazuara nga ajo makinë qethëse. E shihja tek luante nofulla e duar si në një interval kohor të ritmuar. Pastaj la makinën. Mori një krëhër dhe një palë qërshërë të vogla dhe filloi të më rrafshonte qimet e lëna pa kapur nga makina e tij. Ishte ende në proces-krasitjen e flokëve të mia, kur dera e berberanës u hap. Ai nuk e ktheu kokën por përshëndeti atë që hyri.
“Ardhe bre, ç’u bane, ku e shpune tanë masditen?”-i foli berberi pa u kthyer.
“Ç’e ku jam. A nuk më shiqon?”
“Dje, bre, dje. Kajt ishe?”
“Ah, dje… Dje isha piçka matera, në nji biznis. Në nji biznis me do vllazën, bre.”
“Kjoft për hajër, a ka nonji kolicë ma s’shpejti, a?”
“Jo, bre jo!”
“E si jo, bre?”
“Shih bre mushterinë tash, shih bre garshanat…, se po e gjakit bre atë, pasanaj bajmë ajgare.”
“S’po baj ajgare. Myshterinë e qell unë, por…”
“Sigurisht e qeth ti myshterinë, edhe unë i izbriçita dje do vllazën në atë biznis. Piçka matra dojshin me bo denarë me mue. U bana garant me pivon e Bitolës, me çat milicin, Milen.”
“Kako bre si izbriçall braqata?!” (Si i paske qethur bre vëllezërit?!)
“Kakvi braqa be, kakvi piçku matra…”
Ndërkohë nuk ndjeja asgjë. Veshët më oshëtinin. Një buçimë kishte ngecur në kokën time dhe më dukej se ende ajo makinë qethëse shkulte mish nga koka ime.
Berberi më hoqi mbulesën e bardhë si bora. Më pastroi fytyrën e më parfumosi mirë. Pastaj më lëvizi karrigen dhe më urdhëroi të ngrihesha. Unë shihja si i hutuar andej nga ai njeri i ulur, ai zë i tij i njohur për veshët e mi, që foli më parë me berberin. Ishte ulur në një kolltuk të berberanës dhe me gazetën që lexonte gati kishte mbuluar gjithë fytyrën. Pagova dhe ika. Gati pa folur.

***

Ai erdhi në kohën e duhur. Veshur me një xhup lëkure kafe, xhinsa dhe një palë këpucë me maja, tipi i këpucëve që mbajnë amerikanët e sportit të kuajve. Thuaj ngjante me një kauboj filmash. Parkoi benzin-mercedez në anë të hotelit “Valët e Sharrit” dhe u gjend menjëherë në tavolinën ku ishim ulur unë dhe shoku im. Qeshi me atë tipiken e tij, që ngulej në shkëlqimin e atij dhëmbi të florinjtë, që i ngjante si një stërdhëmbë. Pastaj iu kthye kamarierit. I kërciti gishtat e dorës së djathtë dhe djaloshi i pashëm u gjend përpara tij.
“Urdhëroni!”
“Ama kshtu mi ke sajdis bre miqtë? Sa herë kam me kallzue se kush më urdhnon mue, veç viski ke me u qit…”
“Po, …”- u mundua të fliste kamarieri.
“Ik, ik…” – foli ai duke përsëritur atë kërcitjen dhe zhurmën e gishtave që prodhohej pas asaj kërcitje, duke krijuar në atë sallë restorant-kafeneje ku sundonte e verdha dhe bluja e errët një eko që sa vinte e rritej.
“Kamarieri, nuk ka faj. Ne nuk u prezantuam.”- i fola unë.
Ai pa nga unë, dhe miratoi me një të tundur të kokës, ndërsa me duar trazonte telefonin e tij celular në rripin e pantallonave. E kapi menjëherë dhe filloi të flasë. Në fillim foli shqip, pastaj e ktheu turçe e më pas maqedonisht. Disa herë përsërriti, fjalët ‘qe i izbriçime, piçka matra”. Ndërsa fliste shikimin e mbante nga dritarja. Asnjëherë nuk i ktheu sytë nga ne. Pasi mbaroi telefonatën e kthye menjëherë nga unë dhe foli.
“Ej, bre keke bërë si pullum, keke rinue. Si s’të vuna re ma parë? Po ku bre i shkurtove flokët, pse s’më fole mue? Si bre me mikun këtu dhe me u harxhit? Kam shoqin bash ke çarshia berber dhe kur denari s’kish me u marë…”
“Ani, bre mik, s’ka gja.” Ia ktheva unë, duke mos i dhënë të ditur se unë e kisha parë dhe dëgjuar bisedën e tij atje tek berberi i çarshisë. Unë kisha kohë që e dija mirë atë gjuhë. Në fakt ishte gjyshi që kishte ngulur këmbë ta mësoja. Gjyshi im ishte me orrigjinë nga Gjakova. Si terzi i vjetër ai kishte qepur tirqe e xhamadanë kohë më parë kur ato ishin veshjet më të vyera të martesave dhe dasmave. Dhe që i vogël më pati mësuar që të flisja dhe mësoja të shkruaja gjuhën e hasmit. “Se duke ditur gjuhën e gjarprit, bir, mëson se si ti shmangesh helmit të tij.”, - më pati thënë ai.
Dhe kështu pas vitit 1990 kur u hapën kufijtë nisa të vija në vesh porosinë e gjyshit tim. Shpeshherë këmbeja para me një mikun tim dhe shkonim deri në kufi me Maqedoninë, atje ku shisnin viça me marka përgjatë kufirit të mblidhnim valutë dhe kështu halli na bëri që të mësonim gjuhën e tyre. Kur nisa tregtinë me shtetin fqinj kuptova se gjuha duhej më shumë, madje gjithmonë falënderoja gjyshin tim.

***
Atë pasdite do të shkonim në gostinë e përgatitur nga ortaku ynë. Ai kishte bërë gati dy makina dhe surpriza mbahej fshehtë. Udhëtuam dy orë të mira. Aty nga ora tetë e mbrëmjes kafenë e pimë në autostradë. Dhe pas gati dhjetë minutash u gjendëm pranë një moteli. Ishte diçka ndryshe. Muzika, ambienti, kostoja në të parë dhe jo në të shijuar kishte çmimin e saj. E gjitha fliste shtrenjtë. Vajza me minifunde, të prera si me thikë, një model, një ngjyrë, një pamje. Vinin me tabaka në duar dhe të qerasnin me pije e artikuj nga më të shtrenjtët. Në tavolina fruta e ëmbëlsira pa fund. Koktejl absolut. Një ekzoticitet i radhë. Një parajsë që as në ëndërr nuk ishte parë.
Ende nuk kuptonim se ç’po ndodhte. Ku ishim? Pyesnim në heshtje njëri tjetrin. Heshtje dhe lëvizje sysh. Paspak ia behu ai. Nga krahët e kishin mbërthyer dy femra gjatoshe, që u dallohej lakuriqësia e linjave trupore. Pastaj tre vajza të tjera u drejtuan nga ne. dhe në kohën që ata u drejtuan nga ne, ai e ngriti zërin në telefon: “I briçime, i briçime …”. (i rruajmë, i rruajmë…)
Atëherë unë nuk durova dot. Iu afrova aq afër sa ai u detyrua të largohej pak. I fola drejt e në vesh. Në fakt i përktheja fjalët që a ii thoshte në gjuhën e tjetrit. Kur unë i thashë, se s’kishte berber që të na rruante ne, ai mbeti me sytë ngulur tek unë.
“Si, ju flisni maqedonisht?”,- pyeti ai.
“Po”,- i fola unë, duke i sqaruar edhe prezencën e tij tek berberi i çarshisë. Atë kohë ai bëri me shenjë. Dy trupa të bëshëm u afruan nga unë. Por ishte kot. Milja, polici ‘miku’ i tij ishte me duar në pranga. Tre makina policie kishin ndaluar në oborrin e motelit. Dhjetra me maska kishin pushtuar krejt godinën. Ai kërciti dhëmbët dhe pa nga unë. Pastaj ashtu në pranga zbriti shkallët nën shoqërinë e pilicëve. Shefi i aksionit erdhi dhe na kërkoi falje. Ai ka zhvatur para ca ditësh 45 mijë dollarë amerikanë të një shqiptari tjetër. E kishte mashtruar me damaskë nga Siria. Ndërsa ia kishte ngarkuar në makinë, aq sa t’ja merrte paratë, makinën e kishte rregulluar me grupin hajdut në bashkëpunim që të shkarkohej në magazinën e tregtarit që ishte përlyer në këto plan-vjedhje.
“Ne e ndiqnim atë. E dinim se edhe juve ju priste një fat i atillë. Ndaj u ndodhëm këtu.”,- na tha shefi i policisë.
Ne vetëm shihnim me habi. Eh, ky “biznis” si do të na shkonte, thamë pastaj…