(esse )
Shpesh hedh shikimin në kohën e ikur të jetës . Ajo iku dhe la pas një mal me dituri . Ti…dhe…. ke pjesën tënde, ke emrin tënd, jetën dhe veprën tënde…
Ashtu në heshtje, ajo kohë më duket si një enë e boshatisur e padobishme, si një shkretëtirë e largët, mbit ë cilën shkëlqen një yll që ndriçon kujtimet, që s’jemi në gjendje t’ i shikojmë në fytyrë . Kujtimet janë rrëfenjëza që s’ kanë vlerë, veç për mua dhe për ty . Ato marin kuptim tani që i kujtojmë dhe padyshim kur kërkon t’ i ngjitësh në një copë letër me bojë, që duhen vite të harohen . E gjithë kjo histori që dua të tregoj më shumë për njerëzit e mi dhe për vete, më ngjall një dëshirë për të qarë ! Të qarët të lehtëson shpirtin, ta shkul nga mendimi atë veprim që ke ndërment të kryesh . Njeriu ka nevojë të qajë…Ky fenomen të jep të drejtë, të ngushëllon, është një mik në çaste të vështira kur të krijohet një lëmsh hidhërimi brenda vetes .
Në çastet që ndodhte kjo histori, kjo copë jetë e dhimbëshme, askush nuk e dinte se çfar do të ndodhte brenda meje, askush nuk më këqyrte se çfarë doja të bëja….vetëm pak dobësi, më shumë forcë dhe….
Unë shikoja gjithë botën . Mbrapa mureve kishte jetë . Dëgjoheshin zëra dhe të qeshura . Dikush ia kish marrë një kënge rinore . Përtej xhamave të dritares dalloheshin kalimtarë, çifte të kapur prej krahu . Lart qielli ishte i pastër dhe priste mikeshën e mbrëmjes të vinte… Para meje m’ u hap një album fotografik . Ja jeta ime fëminore, prindrit, nëna e larguar nga jeta me shumë dhimbje . Në album fëmijtë, dy ëngjëj, ata një ditë do të rriten, do kërkojnë, do pyesin se kujt i pata borxh a frkë . Albumi shfletohej rradhë-rradhë, por shumica e faqeve ishte e pastër, e bardhë, ende të pa shkelura nga jeta…
Unë ndjeja gjithëçka…ndjeja atë që quhet Jetë . Fëmijtë tashmë të rritur, burrëruar, bër prindër , Në ditë feste dhe gëzimi, me mall në sy shtojmë fletët e albumit . Plot miq e shokë, që kurr nuk iu ndam njeri tjetrit . I gëzohem luleve të jetës, mbesave dhe nipërve , Një dashuri më e fuqishme më pushton shpirtin, dashuria për njeriun, për të bukurën, për të ardhmen, dëshira për të jetuar i dobishëm, për të patur një jetë timen, pa luspa dhe rrudha . Megjithëse nuk shpëton dotë nga lotët, jeta është e dashur . A nuk duhet kjo jetë ?!
Duke menduar për të ardhmen, mbi atë që u përket të gjithëve…që nga ai çast iu betova vehtes se, nuk do të vdisja kurr… !!
Asnjeri nuk duhet të vdes i padobishëm .Ashtu si Dielli dhe jeta është një Diell… !
….Dielli po ngjitej ngadalë mes gjelbërimit të ullinjëve drejt bregut të detit . Lart qielli ishte pastruar nga retë . Qyteti gumëzhinte gëzueshëm . Ora në qëndër të tij tregonte çdo çast kohën e saktë…
Arqile Gjata 1-10-2005
Shpesh hedh shikimin në kohën e ikur të jetës . Ajo iku dhe la pas një mal me dituri . Ti…dhe…. ke pjesën tënde, ke emrin tënd, jetën dhe veprën tënde…
Ashtu në heshtje, ajo kohë më duket si një enë e boshatisur e padobishme, si një shkretëtirë e largët, mbit ë cilën shkëlqen një yll që ndriçon kujtimet, që s’jemi në gjendje t’ i shikojmë në fytyrë . Kujtimet janë rrëfenjëza që s’ kanë vlerë, veç për mua dhe për ty . Ato marin kuptim tani që i kujtojmë dhe padyshim kur kërkon t’ i ngjitësh në një copë letër me bojë, që duhen vite të harohen . E gjithë kjo histori që dua të tregoj më shumë për njerëzit e mi dhe për vete, më ngjall një dëshirë për të qarë ! Të qarët të lehtëson shpirtin, ta shkul nga mendimi atë veprim që ke ndërment të kryesh . Njeriu ka nevojë të qajë…Ky fenomen të jep të drejtë, të ngushëllon, është një mik në çaste të vështira kur të krijohet një lëmsh hidhërimi brenda vetes .
Në çastet që ndodhte kjo histori, kjo copë jetë e dhimbëshme, askush nuk e dinte se çfar do të ndodhte brenda meje, askush nuk më këqyrte se çfarë doja të bëja….vetëm pak dobësi, më shumë forcë dhe….
Unë shikoja gjithë botën . Mbrapa mureve kishte jetë . Dëgjoheshin zëra dhe të qeshura . Dikush ia kish marrë një kënge rinore . Përtej xhamave të dritares dalloheshin kalimtarë, çifte të kapur prej krahu . Lart qielli ishte i pastër dhe priste mikeshën e mbrëmjes të vinte… Para meje m’ u hap një album fotografik . Ja jeta ime fëminore, prindrit, nëna e larguar nga jeta me shumë dhimbje . Në album fëmijtë, dy ëngjëj, ata një ditë do të rriten, do kërkojnë, do pyesin se kujt i pata borxh a frkë . Albumi shfletohej rradhë-rradhë, por shumica e faqeve ishte e pastër, e bardhë, ende të pa shkelura nga jeta…
Unë ndjeja gjithëçka…ndjeja atë që quhet Jetë . Fëmijtë tashmë të rritur, burrëruar, bër prindër , Në ditë feste dhe gëzimi, me mall në sy shtojmë fletët e albumit . Plot miq e shokë, që kurr nuk iu ndam njeri tjetrit . I gëzohem luleve të jetës, mbesave dhe nipërve , Një dashuri më e fuqishme më pushton shpirtin, dashuria për njeriun, për të bukurën, për të ardhmen, dëshira për të jetuar i dobishëm, për të patur një jetë timen, pa luspa dhe rrudha . Megjithëse nuk shpëton dotë nga lotët, jeta është e dashur . A nuk duhet kjo jetë ?!
Duke menduar për të ardhmen, mbi atë që u përket të gjithëve…që nga ai çast iu betova vehtes se, nuk do të vdisja kurr… !!
Asnjeri nuk duhet të vdes i padobishëm .Ashtu si Dielli dhe jeta është një Diell… !
….Dielli po ngjitej ngadalë mes gjelbërimit të ullinjëve drejt bregut të detit . Lart qielli ishte pastruar nga retë . Qyteti gumëzhinte gëzueshëm . Ora në qëndër të tij tregonte çdo çast kohën e saktë…
Arqile Gjata 1-10-2005
Nuk ka komente:
Posto një koment