Wrong number

Faruk Myrtaj


Trishtohem tek shoh time shoqe duke punuar me shtiza. Sekush i ka thënë që kjo lloj zeje është efikase kundër stresit të emigrantëve. Nuk ndryshon gjë në humorin e saj, kur i kujtoj se edhe unë emigrant jam. As kur shtoj se në këtë vend, të gjithë janë emigrantë. Në shpresë se shkak i stresit s’jam unë, ia pranoj shtizëthurjen si zgjidhjeje fiktive.
I mbështetur në anën tjetër të divanit, rri e vështroj fytyrën e saj. Si kurrë më parë, ndjej se më vjen keq. Për të. Dhe për veten. I është zbehur drita e syve që më turbullonte dikur. Flokët, që ia krihja me gishta, i janë tharë dhe lëkura poshtë mjekrës i është zbutur. Më besohet se pemët e drurët e kanë fatin më të mirë se njerëzit, në këtë planet. Zhvishen në vjeshtë, trishtohen në dimër, por vjen sërish pranvera, vishen e kundërmojnë limfë të re, dhe cikli nuk mbyllet aq dhimbshëm si për njeriun. Ndaj s’kujtohet kush të thotë se njerëzit rrjedhin prej drurëve. Për shkak të mospërtëritjes së tyre...
Kishin kaluar më shumë se dy muaj, kur vumë re se përtej dritareve të ndërtesës ku jetonim dhe brenda së cilës punonim, shtrihej një pyll i gjerë, i mrekullueshëm. Ashtu si ai gjelbërim i pa vënë re, rrëshqisnin duarsh jetët në këtë vend. Si ka mundësi të mos e kemi vënë re, pyesim veten dhe njeri tjetrin. Dhe u shndërruam në dy fëmijë, magjepsur me ngjyrën e gjetheve të pyllit në vjeshtë. Ndryshohej, brenda çastesh, nga e verdhë e florinjtë në një të kuqe të djegur. Pastaj rikthehej e verdha, në nuancë tjetër, dhe të linte në “ah, shiko...” përndezja e së kuqes. Rrinim pa folur, në pafuqi për të pranuar se ngjyros-ç’ngjyrosja veç për shkak të diellit ndodhte...
Prej asaj dite, sa herë që bje fjala a dëgjon veshi biseda për jetën dhe fatin, dashuria për to më ngjan e domosdoshme si dielli. Tingëllon mrekulluese idea se njerëzit s’do të mund të merrnin përsipër të kryenin as edhe punën më të thjeshtë, pa ndjerë dashuri për diçka aty qark. S’ka si nisesh, kur nuk të pret dikush, dhe e krehura ndodh për sytë e dikujt tjetër; s’ka pse rron kur kjo nuk gëzon kënd, gjer edhe s’mund të vdesësh, nëse nuk loton dikush për ty...E tëra kjo për shkak të të qenit pjesë e natyrës. Si drurët...
“Fati im...”, i them pa zë, “ç’të kam bërë...”
S’nginjem së vështruari, pa një fjalë, me frikën se jam i lexueshëm në ato që mendoj, dhe më tingëllon thjesht ngushëlluese ç’kam besuar. Një jetë të tërë me njeriun që kundroj këto çaste...Gjysmë e bukur e jetës sime...Jo shumë gjëra, por sadopak të kam premtuar, vite më parë...Dhe kërkoja dashurisht të më besoje pa mëdyshje...Ngaqë i besoja edhe vetë ato që të thosha...
Nis e lëshohem, pastaj, në një numërim mungesash që s’kanë të shterur. Janë rralluar orët që e pres, gjithnjë e më pak e marr ‘hopa’ në krahë, por jo ngaqë ankohet se i merret fryma dhe, pak e më pak rrijmë veç për njeri tjetrin. Flasim e grindemi e gëzohemi për gjëra të tjera, për punë që duhen kryer dhe për ata të flamosur dollarë që rrëshkasin duarsh. Mezi na bëhen mbarë ditët kur jemi të dy pushim, por edhe atëherë nuk nxitojmë të ikim, të dalim prej mureve të shtëpisë e t’i bashkohemi natyres, si dikur.
Po mësohemi të mbetemi veç e veç. Kemi tërë ato punë për të bërë, është e vërtetë, por s’dimë si dhe s’kujtohem prej kur, filluan të na bindin se duke qenë bashkë punojmë më pak. Megjithatë...dashuria nuk humbet, them sërish me vete. Duke kqyrur me ndjesi miku të vjetër ballin e saj, kurthin tim të dikurshëm. Atë ballë të dashur, fshehur hera herës prej dallgës së flokëve pis te zezë. “Tërë jetën për ty...”, i jam betuar dikur. “Fati im...” i kam thënë, edhe kur kuptuam se kush djallin na shtyu ta përfytyronim fatin e njeriut në dashuri si pafundësi pengesash, privimesh e sakrificash. Jeta mund të konsiderohet e tillë, ajo duhet përballuar edhe kur vjen kështu, por dashuria...Përse duhej të mbetej e pashpërblyer ajo? Se jeta tek dashuria merr kuptimin, por s’është e thënë që dashuria të provohet si ekzistencë. Ndaj pyes dhe pyes dhe s’di t’i falë, ata që na e shpjeguan dashurine si kalvar të përbashkët. Që është lëndë e pandashme, e pashpërbërshme, e pavdekshme, këtë po, kam dëshirë ta besoj si absolute dhe ta ripërtyp si relative. Më josh edhe një si shtysë praktike: t’ja marrë shtizat dhe t’ja flakë tej dritareve, bashkë me stresin! Më çmende, me këto shtiza Penelope, kur unë jam këtu...
Por, natyrisht, s’lëviz as gishtin. I bindem idesë se ajo i dorëzohet sinqerisht iluzionit të dy shtizave që “japin e marrin paqe për tokë”. Mbushem sërish me mrekullinë e të besuarit se diku aty duhej të ishte edhe dashuria, edhe pse s’ishte e lehtë të dallohej trajta që kishte marrë së fundi...Mbase në thurimën e shtizave që, jo krejt rastësisht, dy janë edhe ato...
Ngrihem për të ikur prej aty. Për ta lënë vetëm. Atë dhe veten time. Për pak minuta do të dilja prej botës së saj, të kërkoja një provë më shumë për praninë atje. Më ishin njomur sytë lotësh. U shtyva për në dhomën tjetër. Mbase ishte më mire kështu...
Në secilën nga dhomat kishim vendosur nga një TV. Pultet gjenin stacione të ndryshme, prej mëngjesit herët e gjer në mbrëmje vonë, me orë të fiksuar vetëshuarje. Tri kompjutera, pa pushim në punë, me shërbim interneti shumë të shpejtë. Ne, ish qytetarët shtetit më të izoluar të botës, që dikur druheshim t’i thoshim gjë njeri tjetrit, kumunikonim tashmë me secilin cep të saj. Mjaft të klikoje dhe shfaqeshin arinjtë e fundit polarë. I kisha nënshkruar nja dy peticione për rrezikun e zhdukjes së tyre, ashtu si një tjetër në mbrojtje te balenave në Detin e Japonisë (dhe s’di pse refuzova të nënshkruaja një të tillë për peshkaqenët!). Por ndjehemi aq larg me njerëzit që kemi afër...
Shtrirë në dhomën tjetër, me dëshirë të thërrisja. Me shqisa njomur ndjesish, pa zë: Sa kohë më ishin humbur, pa vështruar imtësisht fytyrën e sime shoqeje? Ah, edhe ti, përmenda veten, të qenka shndërruar në keqardhje dashuria kështu?! Për më keq akoma, në gjendje të tillë lëngate shpirtërore, më kishte zënë gjumi. Si vulë e trishtë e sundimit të ftohjes polare...

Më përmendi një zile telefoni...
M’u deshën pak çaste kthjellimi. Gjithë-gjithë dy a tri miq kishim, në këtë qytet të stërmadh. Vendlindja na e gëlltiste jetën në nofulla llafesh, por s’kishim pritur vetmi kaq ngjethëse, si kjo e këtushmja. Mezi presim të bjerë ndonjë zile telefoni. Ndokush, që ngatërronte numrin, na kërkonte ndjesë, pa e ditur i bekuari se na e ndizte për pak minuta fitilin e të qenit midis njerëzish. Ta shihje si thërmohej qetësia brenda mureve të shtëpisë, kur i pafajshmi i telefonatës a ndonjë nga qendrat promovuese, rastiste të përdorte gjuhën tonë...
Ndonjë shoku im do jetë, mendova, por doli se ishte zë gruaje. I avashtë, si kërkues ndjese, si marrje frymë me zor. Nuk u prezantua dhe as nuk bëri të ditur me cilin kërkonte të fliste. Gruaja ime vazhdoi të numëronte thiletë e shtizave anti-stres, por gjeti aq kohë sa të ngrinte sytë drejt meje si të pyeste: kush është? S’mund t’i thosha. S’e dija as vetë me kë flisja, dhe, për më tepër, më kishte ardhur në majë të hundës anti-stresi i saj. Isha gati t’i thosha: shiko hobin tënd të lutem! Megjithatë, ajo priti edhe pak duke më ndjekur me sy, dhe iu kthye shtizave. Stresit të saj, i isha shtuar edhe unë. Në s’kisha qenë vet burimi...
“Kush është?”, pyeti ajo serish, pak çaste me vone..
“Një…” ia bëra, me levizje buzësh.
Ç’t’i thosha më shumë? I bëra shenjë të priste edhe pak.
Vështrimi i saj ngulte këmbë. Më shumë se kurioze. E përqëndruar, e mekur fare, pa frymë, thuaj. As kaq gjë nuk...
Dikur telefonoheshim për t’u takuar, kur sapo ishim ndarë me njeri tjetrin...
“Shshshshëëët!” ia bëra, me gishtin në buzë.
“Po më dëgjon?” dëgjova zërin e asaj tjetrës.
“Po, zonjë...”
“Ah, sa mirë që më dëgjon…”
“Po, zonjë, ju dëgjoj mirë.”
“Sot erdhën ata të kompanisë telefonike. Isha ankuar për faturën. S’ishte fjala për kush e di sa. Madje është për të qeshur, po të përmend shumën në faturë. Me kontratë, jam telefon dëgjues. Vetëm më telefonojnë. Por, ndonjëherë, më hipën një si mërzi e madhe dhe e bëj ndonjë zile. Ata të kompanisë telefonike janë korrekt, ma sjellin faturën në kohë, për shpenzimet plus. Kishin bërë një gabim të vogël kësaj radhe, punë centësh. Ndaj dhe u dukej e çuditshme ankesa ime: Për kaq pak gjë?!, më thanë. Bëja të justifikohesha pse isha ankuar, por nuk më morën dot vesh...Nuk më mbeti hatri me ta, jo! Dhe tani që e bëj fjalë me ty, nuk ankohem ndaj tyre. S’janë djemë të kqijë, por mund të ishin pak më të sjellshëm, më kupton?
Se, po të ishte për të fajësuar, duhej të bëja me faj fëmijët e mi...Tre fëmijë kam, tre...Të tre me llogari të mirë bankare. Më i madhi jeton në qytetin tjetër, u bënë tri vite s’e kam parë. Por më telefonon çdo dy-tri muaj, dy-tri minuta gjë. Dy-tri minutat mbarojnë më parë se marrë vesh që më fletë im bir. Po të duhen dollarë, më thuaj, nënë. Këtë ma thotë edhe goca. Divorcuar për herë të tretë vitin që shkoi, jeton me boyfriendin, në anën tjetër të qytetit. Vjenë të djelave të fundit të çdo muaji. Merre edhe tët shoq, dua ta shoh, i them. Por kurrë nuk e ka sjellë. Asnjerin prej tyre s’e kam parë. Kam një mendje se ajo prishet me burrat ngaqë nuk i sjellë edhe tek unë, në shtëpi...Djali i vogël i ka mbushur të dyzetë vjetët, ka nevojë për grua trupi dhe shtëpia e tij, por e ka mbledhur mendjen të mos martohet. Kush nuk e merrë atë, i bukur po, dhe paguhet mirë atje ku punon...”

Ajo vazhdonte të fliste. Nuk linte asnjë çast bosh, si shteg për zërin tim. S’kishin asgjë të veçantë në ato që thoshte, por të mbante lidhur toni i zërit, kujdesi për të mos shfaqur pikë këputje, një dëshirë e qartë për ta lënë thjesht dëgjues tjetrin. Tjetri isha unë, Ulisi i lidhur askurrkund, pa anije madje, megjithatë pazgjidhshëm.
Ime shoqe i kishte lënë mënjanë shtizat. Ja që paska diçka më harruese se shtizat, doja t’i thosha. Por s’mundja, nuk doja, e ndjeja se s’duhej ta lija, në të vërtetë, si mund ta braktisja monologun e kësaj gruaje të panjohur? Sikur i gëzohesha edhe kureshtjes së sime shoqe. Qoftë edhe vetëm pse tregohesha aq i duruar me të panjohurën, gruaja s’mund të më shihte si të pasjellshëm.
“Të lutem, mos u largo nga telefoni, të lutem,…”, më tha tjetra.
Mbase ishte duke gatuar diçka, a dikush i kishte trokitur në derë. Vendosa shputën e dorës mbi mikrofonin e aparatit, të shpjegohesha tek ime shoqe.
“Nuk di me kë flas...Fletë veç ajo...kaq nuk kupton ti?!”
“Po kush është, pyes...Ti qofsh!” tha ajo. “Mjera unë me ty...”
U afrova tek ime shoqe. E vendosa aparatin midis veshit të saj dhe timit.
“Aty je? Vazhdon të më dëgjosh?”, dëgjova zërin e tjetrës.
“Po, zonjë, ju ndjek...”
“Lumë ajo që të ka!”, dëgjova të thoshte. Ah, sikur të dinte kush më kishte, sikur të dinte ç’mendonte ajo që më kishte..!
“Ishte im bir. I vogli, për të cilin po tregoja. Ndodh që kalon pranë dritares, dhe më vërshëllen prej poshtë. Dalë në ballkon, të më shohë ai. A je gjallë, më pyet. Gjallë jam, i them. Kaq dua, më thotë ai. Dhe ikën. Jam nënë, si të mos besoj se më do gjallë. E ndjek me sy, humbet mes makinave që fshehin njeriun prej njeriut. Gjallë jam, i thashë, gjallë. Dhe, në të vërtetë, s’jam aq pa fat, si duket! Ja, u bë një copë herë që flas edhe me ty...”

E ngazëllyer, mbase, që vazhdonte të më mbante dëgjues, u kthye sërish në ligjëratën për faturën disa centëshe tepër, më pas rrëfeu hollësi për bisedën me dikë tjetër, dhe për një tjetër që e kishte paralajmëruar se do të ankohej në polici, nëse do t’i telefononte sërish. E di që njerëzit janë në punë, s’ma kanë ngenë, zbuti zërin ajo. Por unë si të bëj pa këmbyer llaf me njeri?!...

Kalova dorën rreth belit të gruas sime. Asnjë shenjë bezdisje. Tek prekja, ndjeva dëshirën e strukur prej largësisë së pashkak. Ndërkoha, gjatë së cilës trupat tanë s’ishin gjendur aq afër, tretej me shpejtësi të habitshme. Toka nën dëborë është gjithnjë më e ngrohtë se ajri. Ajo mbështeti dorën tjetër te supi im. Pastaj edhe kokën. Ballin...Si vajzë e drojtur që kthehej në ëndërr reale gruaje.
Ajo tjetra kërkoi leje të vazhdonte të fliste. Me të butë. Shtruar.
“Më falni, zonjë, e dini me cilin po flisni?!”
“E përse duhet të di...?!”
“Por...mw thoni dot pse duhet t’i dëgjoj unë këto gjëra...?!”
“U bezdisët, kështu... Edhe ju si gjithë të tjerët...Më falni!”
“S’kërkoj të falur, ju lutem...Thjesht doja të dija me cilën zonjë po flas…”
“Duhet ta dini me se s’bën?! S’mund të flisni me një të panjohur? Pak minuta për një të vetmuar, s’i keni dot?”
Në çastin tjetër, linja ishte mbyllur.