Nga Fatmir Terziu
Kur e pashë për herë të parë në stacion, ajo ishte gati t'i hypte trenit. I binte në sy një valixhe e madhe lëkure deri në lartësinë e gjunjve të saj. Kishte veshur një palë pantallona doku ngjyrë kafe dhe një bluzë në ngjyrë jeshile të çelur me mëngë të përveshura lart deri në bërryla. Sy të zinj, flokë të zeza, mes një hijëzimi të errët, e re, misterioze.
Pasi e vuri në mbajtësen e çantave, aty mbi kokën e saj, atë çantë të madhe e të rrëndë, ajo u ul në një kolltuk përballë meje. Pastaj treni ngjyrë gri me ajër të kondicionuar vazhdoi udhëtimin pesë orësh drejt Zvicrës. Përrenj alpinë gurgullonin me ujin e tyre të ftohtë e të shkrirë nga akujt që shuheshin ngadalë në atë ditë me diell. Fushat dukeshin si në zjarr nga ndriçimi i lulëkuqeve që mbushnin hapësirat e tyre në atë muaj maji. Tentova të dremis. Pastaj tentova të bëj një bisedë me personin që ishte ulur pranë meje në tren, por pa sukses. Atëherë unë e vura re atë prapë, duke ia hedhur gati vjedhurazi shikimin tim. Ajo në çast ishte duke mbajtur një tufë të madhe lulesh të bukura, dhe ndoshta ishte përhumbur në kujtesën e dhuruesit të luleve. Unë lëviza përgjatë rrjeshtit dhe u ula direkt përballë saj.
“Wie heissen die Blumen?” – e pyeta unë atë. Përgjigja e saj e vetme për pyetjen time për lulet ishte vetëm një buzëqeshje. Oh, thashë me vete. Qenka Italiane, jo Gjermane.
Bëra më tutje dhe e pyeta një pyetje më të pjekur, më të menduar me kujdes. Ajo akoma hezitonte të më përgjigjeshe. Mendimi që ajo mund të ishte memece më ngacmoi si për çudi në moment, por unë e flaka tutje atë idiotësi çasti. Nga që kjo ishte Zvicra, unë kisha një zgjidhje të fundit; mendova se ishte Franceze. Përgjigja ishte prapë si më parë. Vetëm një buzëqeshje si ajo e Mona Lizës.
U shtriqa prapa, i riktheva buzëqeshjen dhe u mundova që të dukem misterioz, i painteresuar më shumë për të. Një mision që gati ishte përmbushur që në lindje të tij; duke përfshirë robat e mia: që ishin një kapele si ato të peshkatarëve, një bluzë të kuqe, pantallona me ngjyrë të verdhë me viza dhe këpucë atletike lëkure.
Në momentin që unë isha gati të largohesha, Mona Liza foli: “A flisni spanjisht?”- ajo pyeti. Përse unë nuk kisha menduar për këtë. Ajo ishte spanjolle!
Me të gjitha ndjesitë njërëzore, unë fillova të rrëmoj në brendësi të çantës sime, pë
r librin e duhur të gjuhës spanjolle.
Unë mësova pastaj se ajo ishte beqare dhe e punësuar në një azil pleqsh në Madrid dhe ishte duke udhëtuar drejt Gjenevës për të vizituar familjen e saj. Ajo gjithashtu doli të ishte një njohëse e dobët dhe paragjykuese e kostumeve nacionale dhe theksit të të folurit, për të njohur njërëzit, duke më marr mua në fillim si një anglez, pastaj për një gjerman. Unë isha si duket specia e parë, që ajo kishte takuar në jetën e saj nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës.
Për çfarë ne folëm saktësisht unë nuk mbaj mend por dita kishte fluturuar. Unë i druhesha arritjes sonë në Gjenevë, ku ne do të ndaheshim, por nga fundi i ditës ajo që unë frikësohesha mbërriti. Ne u sorrollatëm për një kohë rrugëve të bukura të qytetit duke kundrisur kafenetë dhe kapuçinot e tij. Vështruam vitrinat e dyqaneve nën dritën e fundit të ditës dhe e mbushëm bisedën tonë me të qeshura. Kur treni im erdhi ne i thamë njëri-tjetrit mirëupafshim me një ndjenjë të madhe. Por njërëzit e saj, duke qenë nga periferia e qytetit e prisnin atë dhe mua më duhej të plotësoja udhëtimin tim drejt detyrës. Ne shkëmbyem adresat dhe unë i hypa trenit duke e lënë atë pas.
Sot jeta ime nuk është aq e lirë siç ishte atëherë. Ashtu si shumë njërëz unë po rris fëmijët e mij, udhëtoj nëpër qytet, bëj punët e mija dhe i jam përkushtuar familjes. Por unë shpeshherë mendoj për ato ditë kur jeta ime mund të bëheshe shumë shpejt e hidhur dhe e ëmbël, kur mundësitë e mëdha vinin dhe iknin me një të hapur të gojës. Shpeshherë u ritregoj detalet e asaj dite pranvere të tjerëve, duke ndryshuar pak faktet, duke e bërë vajzën shumë të dëshpëruar dhe veten time shumë të ftohtë. Në njërën nga versionet e mija vajza padyshim më mbushi mendjen mua.
Sidomos gruas time i pëlqen të më dëgjoj mua që të vazhdoj në këtë mënyrë. Megjithatë, ajo gjen variacionet e historisë sime si shumë të pabesueshme. Ajo insiston që në tren ishte e padëshpëruar, duke shtuar atë që unë isha as i larguar dhe as i afrueshëm dhe se ajo e la Zvicrën një vit më pas atij viti që të martohej me mua edhe pse isha veshur me atë uniformë. Ne të dy flasim tani të njëjtën gjuhë, gjuhën e bukur shqipe, madje shpenzojmë orë të tëra që t’ua mësojmë edhe fëmijëve tanë. Ne dy shqiptarë, që udhëtuam në një tren, që folëm në disa gjuhë dhe që kishim harruar të themi tonën: “Tungjatjeta!”.
Kur e pashë për herë të parë në stacion, ajo ishte gati t'i hypte trenit. I binte në sy një valixhe e madhe lëkure deri në lartësinë e gjunjve të saj. Kishte veshur një palë pantallona doku ngjyrë kafe dhe një bluzë në ngjyrë jeshile të çelur me mëngë të përveshura lart deri në bërryla. Sy të zinj, flokë të zeza, mes një hijëzimi të errët, e re, misterioze.
Pasi e vuri në mbajtësen e çantave, aty mbi kokën e saj, atë çantë të madhe e të rrëndë, ajo u ul në një kolltuk përballë meje. Pastaj treni ngjyrë gri me ajër të kondicionuar vazhdoi udhëtimin pesë orësh drejt Zvicrës. Përrenj alpinë gurgullonin me ujin e tyre të ftohtë e të shkrirë nga akujt që shuheshin ngadalë në atë ditë me diell. Fushat dukeshin si në zjarr nga ndriçimi i lulëkuqeve që mbushnin hapësirat e tyre në atë muaj maji. Tentova të dremis. Pastaj tentova të bëj një bisedë me personin që ishte ulur pranë meje në tren, por pa sukses. Atëherë unë e vura re atë prapë, duke ia hedhur gati vjedhurazi shikimin tim. Ajo në çast ishte duke mbajtur një tufë të madhe lulesh të bukura, dhe ndoshta ishte përhumbur në kujtesën e dhuruesit të luleve. Unë lëviza përgjatë rrjeshtit dhe u ula direkt përballë saj.
“Wie heissen die Blumen?” – e pyeta unë atë. Përgjigja e saj e vetme për pyetjen time për lulet ishte vetëm një buzëqeshje. Oh, thashë me vete. Qenka Italiane, jo Gjermane.
Bëra më tutje dhe e pyeta një pyetje më të pjekur, më të menduar me kujdes. Ajo akoma hezitonte të më përgjigjeshe. Mendimi që ajo mund të ishte memece më ngacmoi si për çudi në moment, por unë e flaka tutje atë idiotësi çasti. Nga që kjo ishte Zvicra, unë kisha një zgjidhje të fundit; mendova se ishte Franceze. Përgjigja ishte prapë si më parë. Vetëm një buzëqeshje si ajo e Mona Lizës.
U shtriqa prapa, i riktheva buzëqeshjen dhe u mundova që të dukem misterioz, i painteresuar më shumë për të. Një mision që gati ishte përmbushur që në lindje të tij; duke përfshirë robat e mia: që ishin një kapele si ato të peshkatarëve, një bluzë të kuqe, pantallona me ngjyrë të verdhë me viza dhe këpucë atletike lëkure.
Në momentin që unë isha gati të largohesha, Mona Liza foli: “A flisni spanjisht?”- ajo pyeti. Përse unë nuk kisha menduar për këtë. Ajo ishte spanjolle!
Me të gjitha ndjesitë njërëzore, unë fillova të rrëmoj në brendësi të çantës sime, pë
r librin e duhur të gjuhës spanjolle.Unë mësova pastaj se ajo ishte beqare dhe e punësuar në një azil pleqsh në Madrid dhe ishte duke udhëtuar drejt Gjenevës për të vizituar familjen e saj. Ajo gjithashtu doli të ishte një njohëse e dobët dhe paragjykuese e kostumeve nacionale dhe theksit të të folurit, për të njohur njërëzit, duke më marr mua në fillim si një anglez, pastaj për një gjerman. Unë isha si duket specia e parë, që ajo kishte takuar në jetën e saj nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës.
Për çfarë ne folëm saktësisht unë nuk mbaj mend por dita kishte fluturuar. Unë i druhesha arritjes sonë në Gjenevë, ku ne do të ndaheshim, por nga fundi i ditës ajo që unë frikësohesha mbërriti. Ne u sorrollatëm për një kohë rrugëve të bukura të qytetit duke kundrisur kafenetë dhe kapuçinot e tij. Vështruam vitrinat e dyqaneve nën dritën e fundit të ditës dhe e mbushëm bisedën tonë me të qeshura. Kur treni im erdhi ne i thamë njëri-tjetrit mirëupafshim me një ndjenjë të madhe. Por njërëzit e saj, duke qenë nga periferia e qytetit e prisnin atë dhe mua më duhej të plotësoja udhëtimin tim drejt detyrës. Ne shkëmbyem adresat dhe unë i hypa trenit duke e lënë atë pas.
Sot jeta ime nuk është aq e lirë siç ishte atëherë. Ashtu si shumë njërëz unë po rris fëmijët e mij, udhëtoj nëpër qytet, bëj punët e mija dhe i jam përkushtuar familjes. Por unë shpeshherë mendoj për ato ditë kur jeta ime mund të bëheshe shumë shpejt e hidhur dhe e ëmbël, kur mundësitë e mëdha vinin dhe iknin me një të hapur të gojës. Shpeshherë u ritregoj detalet e asaj dite pranvere të tjerëve, duke ndryshuar pak faktet, duke e bërë vajzën shumë të dëshpëruar dhe veten time shumë të ftohtë. Në njërën nga versionet e mija vajza padyshim më mbushi mendjen mua.
Sidomos gruas time i pëlqen të më dëgjoj mua që të vazhdoj në këtë mënyrë. Megjithatë, ajo gjen variacionet e historisë sime si shumë të pabesueshme. Ajo insiston që në tren ishte e padëshpëruar, duke shtuar atë që unë isha as i larguar dhe as i afrueshëm dhe se ajo e la Zvicrën një vit më pas atij viti që të martohej me mua edhe pse isha veshur me atë uniformë. Ne të dy flasim tani të njëjtën gjuhë, gjuhën e bukur shqipe, madje shpenzojmë orë të tëra që t’ua mësojmë edhe fëmijëve tanë. Ne dy shqiptarë, që udhëtuam në një tren, që folëm në disa gjuhë dhe që kishim harruar të themi tonën: “Tungjatjeta!”.
Nuk ka komente:
Posto një koment