SHQIP NË FESTËN E FLAMURIT: Shoqatat synojnë festiven të bashkuar

NJOFTIM:

Shoqata “Miqtë e Sir Norman Wisdom” njofton të interesuarit për të rregjistruar fëmijët në shkollën shqipe të arsimit plotësues të drejtohen për këto zona:

WANDSWORTH
TOOTING
BALHAM
MITCHAM
WIMBLEDON
COLLIERS WOOD
EARSFIELD
MORDEN

Dhe të tjerë të interesuar me dokumentacionin e duhur në këtë email:

fterziu@yahoo.co.uk
terziu@googlemail.com

Për njoftime të mëtëjshme duhet të lini takim me drejtuesit e shkollës duke kontaktuar me email ose telefon cellular: 07790607297, pas orës 7 (19:00) pasdite.

Mësueset ose mësuesit e kualifikuar që e shohin të arsyeshme të kontribuojnë janë të mirëpritur për të biseduar dhe afruar një shans më shumë për të dy palët.

FALEMINDERIT PER MIREKUPTIMIN!
______________________________________________________________

Nga Fatmir Terziu

Në një cep të sallës qëndronte në këmbë një vajzë e vogël. Ishte veshur me kostumin Kombëtar shqiptar dhe mbante në dorë një flamur. Fliste me vete dhe tundte flamurin. Përsëriste fjalët e Naim Frashërit për gjuhën shqipe. Ashtu e qetë vazhdonte në të vetën. Iu afrova dhe e pyeta: “E dini këtë vjershë?” Ajo m’u drejtua: “Can you repeat again?” Unë prapë në pyetjen time: “E dini këtë vjershë?” Ajo shtoi sërrish: “I’m sorry! I’m not Albanian, I am…” dhe unë nuk vazhdova më… e lashë vogëlushen e vogël me flamurin e vogël Kuq e Zi dhe Gjuhën e Naimit të Madh në gojën e saj të vockël dhe të pafajshme…

Rreth 10 shoqata shqiptare që veprojnë në Mbretërinë e Bashkuar nënshkruan sot gati zyrtarisht sinjalin e bashkimit. Nën moton Gëzuar Festën e Flamurit, shoqatat festuan së bashku. Ishte Ardhmëria e Lutfi Vatës që u shtrëngoi duart të pranishmëve dhe promovoi fuqimisht me zërat gjithëmoshorë itinerarin e festës, gëzimit dhe simbolikës së përbashkët: Dashurisë Njërëzore për njëri tjetrin. Zërat fëminorë dhe rinorë, përfaqësues të rreth njëmijë fëmijëve shqiptarë që mësojnë shqip në shkollat plotësuese të arsimit shqip e thanë fuqishëm festiven, simboliken dhe artistiken e përgatitur në mënyrë të përsosur. Binte në sy një organizim fantastik dhe një disiplinë shembullore. Organizatorët gjetën mbështetje intelektuale edhe nga dhjetra syrresh dhe nga mjaft zëra të shquar të kulturës, arsimit dhe kinematografisë shqiptare-britanike. Një vëzhgim i shpejtë në sallën plot të emociononte dhe të krijonte një shtysë emocionale për të qënit shqiptar. Festën e Flamurit e përshëndeti edhe përfaqësuesi i Ambasadës Zyber Dushku, i cili lexoi përshëndetjen e Ambasadorit Zef Mazi. Pati këngë, recitime, promovime, përshëndetje: shkurt pati një fjalë të ëmbël shqipe, “Bashkim”.

Përtej emocionales dhe festives

Në një cep të sallës qëndronte në këmbë një vajzë e vogël. Ishte veshur me kostumin Kombëtar shqiptar dhe mbante në dorë një flamur. Fliste me vete dhe tundte flamurin. Përsëriste fjalët e Naim Frashërit për gjuhën shqipe. Ashtu e qetë vazhdonte në të vetën. Iu afrova dhe e pyeta: “E dini këtë vjershë?” Ajo m’u drejtua: “Can you repeat again?” Unë prapë në pyetjen time: “E dini këtë vjershë?” Ajo shtoi sërrish: “I’m sorry! I’m not Albanian, I am…” dhe unë nuk vazhdova më… e lashë vogëlushen e vogël me flamurin e vogël Kuq e Zi dhe Gjuhën e Naimit të Madh në gojën e saj të vockël dhe të pafajshme…
Më tej fjala e pjekur e intelektuales Elbasanase, Rozina Thaci, një PHD kandidate dhe drejtuese e shoqatës Albanian Association for Mental Health, që ndodhej ngjitur me mua, ishte me vend: “Ardhmëria” dhe Lutfi Vata vërtet kanë bërë një punë të shkëlqyer dhe duhen përgëzuar shumë”. Diku në korridorin e gjatë në dalje veterani Tahir Berisha në bisedë me Petrit Kucanën e The Albanian shtonin tematikën e një takimi tjetër promovues të librit të fundit të veteranit të letrave shqip. Ruzhdi Jata dhe Greta, e bija e tij kishin punë me autografet e librit të dytë të Gretës, ndërsa dhjetra kamera digitale shtonin memorien shqip në sallën e Kishës katolike në Pimliko, ku nuk mungoi edhe përshëndetja e kreut të besimit myslyman shqiptar në Londër. Mësueset, koreografi, prezantuesja dhe teknika dhanë sfidën e duhur. Ishte një festive fantastike.

KRISJA: “NJËSITET GUERRILE NË SKENË”

Nga Fatmir Terziu
Shkeputur nga "Mot i Qashter"

Atë kohë isha caktuar nga redaksia të mbulojë gati ç’do lëvizje të Presidentit të Republikës, Sali Berisha, në vizitat e tij të punës nëpër rrethe. Isha gati pjesë e asaj kolone të gjatë që gjarpëronte me trokun e një shpejtësie marramendëse, si në garat e makinave, për të dhënë lajmin dhe shënuar gati gjithë fjalën, thëniet, pyetjet, përgjigjet dhe ndodhitë e evenimentit. Dhe gjithkush nga shtypi dhe njërëzit e shtypit që ka ndjekur Pr.Dr. Sali Berishën në misionin e tij tepër të përkushtuar, është shumë lehtë t’a kuptojë atë, por shumë e shumë vështirë t’a ndjekë e t’a raportojë me të njëjtën shpejtësi. Takimet e fushatave dhe takimet me raste të Kryetarit të PD-së dhe Presidentit të Republikës ishin gati rrufe. Ata fillonin e mbaronin në terren të gjërë, nga Jugu në Veri, gati-gati pa pushim. Pra ishin dhe janë shumë për t’i hedhur në letër. Po kujtoj vetëm njërën, ndoshta njërën që më ka mbetur paksa më shumë në mendjen time.
Rradhën e kishte Gjirokastra, pas një vizite rrufe në Përmet. Situata në Jug të Shqipërisë po ziente, lajme të ndryshme gazetarësh vinin nën zë për kërcënime të shumta. Unë isha në një makinë me Zamira Kolecin e radios. Ajo aspak e qetë, më e ndjeshme dhe më pranë lapsit dhe diktofonit të saj. Flisnim për gjëra kot, aspak në lidhje me situatën. Nuk e di pse. Udhëtuam gjatë dhe ndaluam në hyrje të Gjirokastrës. Kishim kaluar Tepelenën, ku kishte zhurma se s’do t’a kalonim dot, pasi kishte lajme se do të bllokohej rruga nacionale nga një grup të pakënaqurish që kishin humbur paratë në firma dhe në meditim e sipër pamë e ripamë sheshin e qytetit të gurtë duke u ngjitur drejt Pallatit të Sportit. Rolandi, pedagogu i Universitetit të Gjirokastrës ishte më i angazhuari. Ai kishte marrë rolin e organizatorit dhe në pamje të parë dukej si në një xhirim filmi. Dy skenarë shkonin e vinin. Ai që ziente diku përreth, e në skuta dhe ai që në sipërfaqje kishte një buzëqeshje dhe një temperament të ftohtë. Presidenti kreu fjalën e tij në një Pallat Sporti të mbushur plot. Entuziazëm. Entuziazëm!? Pastaj drejt Universitetit. Aty sërrish tension. Studentë që hynin e dilnin. Studentë që pastaj paraqisnin opsione dhe pyesnin. Presidenti dëgjonte dhe përgjigjej… Diku andej nga fundi i stolave plot me studentë në sallën e leksioneve të Universitetit, ku zhvillohej takimi, një student i rrethuar me nja dy a tre të tjerë ishte më i zjarrti. Fliste pa rradhë, pëshpëriste dhe trazonte e turbullonte situatën… Askush nuk i ndërhynte, veç Rolandit, pedagogut të Universitetit, që i thoshte: “Mirë, mirë … të njohim ne ty… të njohim”. Pyeta, se ç’ishte kjo njohje për studentin, por gjeta ngritje supesh. Aty kaluan plot 45 minuta dhe asgjë në fakt për të thënë ishte rezultative, se shumica e studentëve të pranishëm ishin gati spektatorë dhe të heshtur. Vetëm dëgjonin e pëshpërisnin!
Pastaj një ikje e shpejtë e Presidentit. Helikopteri kishte ardhur të transportonte atë dhe kolona e makinave kishte lënë qytetin e Gjirokastrës në rrugën e Përmetit dhe jo nga rruga nacionale e Tepelenës. Ne pyesnim, dhe habiteshim: “Pse?!” Por askush nuk dinte gjë… Pastaj shpejt në makinë, dhe bashkë me ne shumë gazetarë të tjerë. “Do ikim nga Tepelena?”- pyesnim dhe shihnim shoferin… Ai nisi makinën. Një tension i brendshëm ziente mes nesh. Pastaj në rrugë. Kolona të gjata makinash dhe pastaj një kthim prapa… Rruga në të hyrë të Tepelenës ishte bllokuar. Barrikadë me skelete makinash të vjetra dhe blloqe betoni ishin shkarkuar në mes të saj. Shoferi pyeste drejtuesit e makinave që ktheheshin prapa, makinat që qëndronin në vend dhe ata që shanin e shanin …
Është një rrugë tjetër. Është rruga nga Përmeti, por është e gjatë dhe e frikshme. Ashtu bëmë. U kthyem prapa. Ecëm e ecëm. Kur fap një zhurmë. Pastaj një tjetër. Makina filloi të tundej e shkundej e tëra. “Gomat!”- tha shoferi. Dy dërrasa me gozhdë dymbëdhjetëshe ishin ngulur në mes të tyre dhe kaq e pati. E dija që Përmeti ishte historik, nga historia e shkollës sime, por nuk e dija se historia e shkollës sime do të përsëritej në këtë mënyrë. Unë e dija dhe kisha mësuar s’e gozhdët ia vinin njësitet guerrile kamionëve armike që transportonin ushtarë dhe armatime dhe jo gazetarëve apo dhe vetë shqiptari-shqiptarit. E çuditshme; “Njësitet Guerrile janë rringjallur”- tha dikush mes nesh… Për fat pas nesh ishte një makinë e Gardës…, dhe ne qëlluam me fat. Në Kolonjë hymë pas mesnate. Aty komunikova me redaksinë e Tiranës… “Mos u mërzit më tha redaktori për shkrimin,… a je mirë vet, se shkrimin e bejme ne(!?)” I tregova se me kë isha dhe kaq... Lamë Pogradecin pas, kur ora shënonte tre e tridhjetë minuta pas mesnate… (vazhdon)